ביסטו א פּעסימיסט?

[אנטוישטער יונגערמאן]

פארעכנסטו זיך פאר אן אָפּטימיסט וואס ״זעהט אלעס מיט רויזע ברילן״, אדער ביזטו א פּעסימיסט וואס טרעפט אלעמאל וואס איז ראָנג, און מענטשן טענה׳ן אז דו זעהסט אלס מיט שווארצע ברילן?

לעצטנס האב איך אויסגעפינען אז אפילו איך פאררעכן זיך פאר אן אפטימיסט, איז עס גארנישט אזוי פשוט, צו זאגן אויף איינעם אז ער איז איינס אדער די צווייטע! ווייל ביידע חלקים ליגט אין אלע פון אונז, און ביי יעדן שפילט זיך עס נאר אויס אנדערש

(דיסקלעימער: ווען איך רעד פון אן אפטימיסט מיין איך נישט חלילה די מענטשן וואס קלעבן ארויף א שמייכל און שלינגען און שווייגן, דאס רוף איך צודריקט)

מיין ברודער איז פונקט פארקערט פון מיר. איך פלעג טראכטן: ער טרעפט אלעמאל אויף וואס צו קאמפּלעינען!
מיין טעות איז אבער געווען אז אין אונזער חינוך האט מען איינגעבאקן
that pointing out what’s wrong
איז א שלעכטע זאך
כאילו זיך צומאכן די אויגן און בלינדערהייט זיך לאזן פייניגן איז נישט א פּעסימיסם.

איך פאררוף זיך אן אַפטימיסט, אבער ווען זאכן גייען בארג אראפ פארליר איך די מוט אנצוגיין, ווידער מיין ברודער איז מלכתחילה נישט אין א פאנטאזיע בּאָבּל אז אלעס איז גלענצענד און געשמאק, און אנשטאט דעם רישט ער זיך אז אויף דעי וועלט לעקט מען נישט קיין האניג, אבער דארפסט נאר זעהן זיין אפטימיזם ווען מ׳שטויסט זיך אָן אין אן obstacle

מ׳טראגט די קינדער חול המועד צו א פלאץ און אלעס גייט קאפויער, ווייל מ׳קומט אן און ס׳איז under construction - מ׳האט נעבעך פארגעסן צו מאכן זיכער אויב זיי זענען נישט פארמאכט…

מיינע קינדער זעען מיר צוזעצט, אבער מיין ברודער פארלירט זיך קיינמאל נישט! ער געבט נישט קיינמאל אויף און קומט גלייך מיט א רייע עצות און פרובירט אויס יעדע ווילדע געדאנק וואס פאלט אים נאר איין - צו קענען לעזן די פראבלעם וואס מ׳טוט יעצט מיט די קינדער זיי אונטערצוהאלטן

יעדער לאכט פון האלב פון די נישט פראקטישע המצאות, אבער סוף כל סוף רעדט מען זיך צונויף, און מ׳קומט אויף מיט א געוואלדיגע פלאן נאר א דאנק דעם וואס ער איז נישט אזא ״פּעסימיסט״!

ווען זאכן ווערן שווער און ער שטויסט זיך אָן אין שטערונגען ווערט ער נישט מיואש. אין זיין מח איז קלאר די באגריף אז פון יעדע ירידה קען ווערן אן עלי׳.

You see what i mean?
ביידע זעמער אָפּטימיסטס אין אנדערע אופנים

ס׳דא נאך אסך וואס מ׳קען ארומרעדן אין דעי נושא, אבער דערווייל וועל איך עס לאזן דא

What do you think?
איך וואלט זייער מכיר טובה געווען צו הערן

 

[שעפטאל]

כ'האב אויפגעוואקסן אז אן אפטימיסט מיינט
1. דער וואס זעהט געווענדליך נאר די גוט'ס [ווי ר' זושא מהאניפאלי וואס זעהט נישט די שלעכט'ס. אדער ווי דער קדושת לוי וואס טרעפט א לימוד זכות אויף די טונקעלע זייט פונעם מטבע].
2. אדער דער וואס זעהט אלעס אבער פאקעסירט אויף די פולע האלב פונעם גלאז. (הכרת הטוב)

[אפשר גאר זעהט ער אלעס און איז אין פּיעס מיט אלעס בביטול גמור צום אין סוף וואס איז און טוהט אלעס אזוי ווי דער בעש"ט ]
--

אויף אקספארד דיקשענערי שטייט ס'האט מיט האפענונג אויפן עתיד און (-ווייל) ער גלייבט אז דעם וועלט איז בעצם גוט.

op·ti·mist
noun
1.
a person who tends to be hopeful and confident about the future or the success of something.
"only an eternal optimist could expect success"
2.
PHILOSOPHY
a person who believes that this world is the best of all possible worlds or that good must ultimately prevail over evil.

איינמאל מ'האלט שוין דא. אז די פיליזויפיע פונעם אפטעמיסט איז סך הכל אז דעם וועלט איז בעצם גוט, מיז די פונקטליכע מהלך המחשבה שוין נישט זיין די זעלבע, נאר משם יפרד להרבה ראשים.
--
אגב אן אפטעמיסט קען אמאל זיין סטאק אין זיינע אומרעליסטישע האפענונג, נישט פון א פלאץ פון ברייטקייט נאר פון גרויס פחד פון זאכן וואס קענען גיין ראונג. ער האט אזוי מורא פונעם רע אז ער מוז טראכטן ווי א בת היענה מיט אפלאגעטישע חשבונות פארוואס אלעס איז בעצם גוט.

(מאכט סענס? אויב נישט, איז דאס איז לכבוד די קרעפל פשעטל פארן קומעדיגן יום טוב)

 

[אנטוישטער יונגערמאן]

אגב אן אפטעמיסט קען אמאל זיין סטאק אין זיינע אומרעליסטישע האפענונג, נישט פון א פלאץ פון ברייטקייט נאר פון גרויס פחד פון זאכן וואס קענען גיין ראונג. ער האט אזוי מורא פונעם רע אז ער מוז טראכטן ווי א בת היענה מיט אפלאגעטישע חשבונות פארוואס אלעס איז בעצם גוט.

(מאכט סענס? אויב נישט, איז דאס איז לכבוד די קרעפל פשעטל פארן קומעדיגן יום טוב)

Click to shrink...

א גרויסן דאנק פאר׳ן אריינגיין בעיון און מיטטיילן אלע זייטן וויאזוי דו קוקסט דערויף

די אויבנדערמאנטע שטיקל איז מיין פעיוועריט פּאַרט

איך בין נישט איינשטימיג מיט די געצוימטע דעפינישן וואס אקספארד האט געגעבן, אוודאי טעכניש גערעדט איז יענץ ריכטיג אבער ס׳נעמט ארום אסך א גרעסערע פארנעם ווי יענע זאץ ערקלערט לענ״ד

כ׳וועל דיר מסביר זיין וואס איך מיין

איך גלייב אז אָפּטימיזם איז די יכולת צו ניצן דעם כח הדמיון און זיך פארשטעלן עפעס וואס עקזיסטירט נאכנישט כדי עס צו ברענגען מכח אל הפועל into reality

ס׳איז א superpower מיט וואס מיר זענען אלע געבוירן אבער נישט אלע קינדער האבן באקומען די געלעגנהייט עס צו אנטוויקלען (ווען אין סערווייוול-מאוד ווערט אפט די מח rigid און פראקטיש און קען זיך נישט ערלויבן אריינצוגיין אין קיין כח הפאנטאזיע ווייל ס׳איז צו שטארק פאוקעסט אויף די געפאר פון וואס דו דארפסט זיך באשיצן

That said, איז קיינמאל נישט פארלוירן דער כח. און ווי נאר א מענטש קען זיך ערלויבן אפצואטעמען און לעבן אין בעסערע אומשטענדן ווי די גייסט פילט safe קען מען פראקטיצירן עס צו ניצן (ווען דו ליינסט א ביכל און דו דארפסט זיך אריינלייגן אין די מעשה, אדער אין א גרינגערע אין עטוואס ווייניגער הילפבארע וועג: וואטשן א פילם א.ד.ג.

די פוינט איז, יעדן׳ס כח הדמיון ארבעט בעסט אין אן אנדערע פארנעם (ווי אין די עקזעמפל פון מיין ברודער, ביי אים איז עס אחר המעשה ווען זאכן גייען מיט׳ן לינקן פיס. ביי מיר איז עס מלכתחילה ווען איך פלאן די טאג א.א.וו.)

 

[אנטוישטער יונגערמאן]

The Optimistic Child
איז א ביכל וואס כ׳האב געליינט יארן צוריק וויאזוי צו אנטוויקלען אפטימיסטישע קינדער וואס האבן resilience נישט אויפצוגעבן האפענונג ווען ס׳גייט נישט גוט,

דער מחבר, Dr. Martin E. Seligman טענה׳ט אז א שטארקע סיבה פארוואס אזויפיל סועסיידס קומען פאר היינט מער ווי אין די זעכציגער יארן איז ווייל מ׳לעבט אין א באקוועמע וועלט ווי מענטשן האבן נישט די געלעגנהייט צו דעוועלאָפּן די הנאה וואס קומט פון הזורעים בדמעה ברנה יקצורי- ער באשולדיגט Positive Psychology אז די עצות וואס זיי געבן צו shower קינדער סתם אין די וועלט אריין מיט קאמפלימענטן טוט נישט קיין גוטס. די הלוך ילך פון ״געבן פאר יעדן א באלוינונג אין סקול״ נישט קיין חילוק אויב זיי האבן אריינגעלייגט מיה צו חזר׳ן פאר דעם פארמעסט, לאזט קינדער איבער מיט א פאלשע מעסידש אין לעבן: אז זיי דארפן ווארטן אז די גוטע זאכן זאלן קומען צו זיי אָן השתדלות. די צרה איז אז מיט דעם צוגאנג וועלן זיי קיינמאל נישט האבן די הנאה (וואס ער רופט flow) וואס קומט נאכדעם וואס מ׳דערגרייכט א גרויסע ערייכונג נאכדעם וואס מ׳האט שווער געארבעט דערויף

ער זאגט Flow איז די גרעסטע antidote פאר דעפרעסיע. און אויב מיר ווילן העלפן אונזערע קינדער זאלן מיר זיי געבן ווי מער מעגליכקייטן זיך צו איבערצייגן אז זיי האבן די יכולת צו דערגרייכן גוטע זאכן אין זייער טאג טעגליכן לעבן

ווען א קליין קינד מוטשעט זיך ארויפצוקריכן אויפ׳ן coach, אויב וועסטו אים סתם אויפהייבן און ארויפלייגן יעדעס מאל, קען עס אוועקנעמען די געלעגנהייט פאר אים זיך אויסצולערנען עס צו טון אליין און ענדשויען די דערגרייכונג. אנשטאט עס צו טון פאר אים, קענסטו אים געבן חיזוק, און נאכדעם פייערן זיין הצלחה ווען זיין פלאג ברענגט פירות…

אזוי אויך אויב דיין קינד וויל שפילן מיט די plug outlet און די עלטערן זאגן ניין! ס׳איז א סכנה

אויב פארשטייען זיי די וויכטיגקייט פון resilience וועלן זיי נישט בייז ווערן ווען די קינד געבט נישט אויף זיין שאיפה

די עלטערן וועלן וויסן, ווען דאס קינד רוקט אוועק דעם קאוטש וואס מ׳האט אהינגעשטופט כדי צוצודעקן די outlet וועלן זיי נישט מיינען אז דאס קינד איז חוצפה׳דיג - פארקערט
זיי וועלן נתפעל ווערן ווי וואונדערליך creative זייער קינד איז, און וויאזוי ער האט אזא כח הרצון נישט אויפצוגעבן!

אנשטאט צו שרייען אויפ׳ן קינד, קענען זיי פרובירן מסיח דעת זיין דאס קינד מיט עפעס אנדערש און עס פארשפילן (דרך אגב דעי עקזעמפל האט ער געגעבן יארן צוריק, היינט איז דא א סימפּל solution: outlet covers וואס איז שווער פאר א קינד אראפצונעמען)

סך הכל, מיט דעם צוגאנג ערלויבט מען א קינד צו דעוועלאפּן א קאנפידענטס אין זיך און זיין יכולת בייצוקומען שוועריקייטן

קינדער יארן זענען די פונדאמענט פאר זייער גאנץ לעבן און מיט אונזער הילף און חיזוק
קענען מיר זיי העלפן בויען א שטארקייט אין זיך - אז נישט קיין חילוק וואס קומט זיי אונטער אין לעבן דארפן זיי נישט פילן מיואש

די מעסידש וועט זיין איינגעבאקן אין זייערע ביינער און זיי וועלן וויסן פון ערפארונג: אז זיי קענען טרעפן א וועג ארויס פונ׳ם פלאנטער און זיי קענען דורכמאכן אלסדינג בשלום