גודהארט׳ס געזעץ

[כלבין דחציפין]

אין רש״י פרשת וישב ווערט געברענגט אזא מעשה, סע איז געווען א סוחר און ער האט געהאט א קעמל פיל מיט פלאקס (קאטען בלע״ז). און ער האט דאס אלעס געדארפט אריינלייגן אין זיין ווערהויז, אבער די ווערהויז איז געוועהן צו קליין האט ער געפרעגט דעם אלעם באקאנטן קשיא (וואס איך פרעג יעדע וואך נאכן קידוש פארן סעודה) ״אנא יכנס כל הפשתן הזה?״ זאגט רש״י היה פיקח אחד, א חכם, א קלוגער, א באזעצענר אינגערמאן, איז ער אויפגעקומען מיט גאר א געלונגענע עצה מען נעמט די מפוח (Welder) און מען צינט אן די פלאקס און שוין ס׳פיט אריין אינעם ווערהויז. דעסקראטיס און איינשטיין קענען זיך פארשטעקן פאר דעם פיקח.
ס׳דערמאנט מיר וואס די מיידלעך פלעגן זינגן (טריגער ווארענונג: קול אישה) בשעת דזשאמפן ראוּפּ;
Once I had a candy store,
And business was so bad.
I asked my mother what to do,
And this is what she said:
“Take a can of gasoline,
And put it by the door.
Take a match and give a scratch —
No more candy store!
ווי גודהארט האט געזאגט ווען א מאס ווערט א ציל, הערט עס אויף צי דינען אלץ מאס

 

[מרחשון]

די קשיא פארשטייסטו יא? דער געשעפטסמאן דאגה'ט יענעם'ס דאגות? דיינע אייגענע האסטו שוין מסדר געווען?
דערויף זאגט אים דער פיקח,"טראגסט דאגות? קודם גיב אכט אז דיינע פונקען זאלן זיך האלטן אין די ראמען, נישט פארברענען יענעם'ס סחורות, און דאן וועט מען זען ווייטער..."