- זיך איינגעשריבן
- אפר. 12, 2024
- מעסעדזשעס
- 731
- רעאקציע ראטע
- 1,787
די בעשאוי מיינער איז אן עקספיריענס וואס דער פעדער קען נישט באשרייבן, און שווער צו פארשטיין. יארן שפעטער, ווי אזוי דאס האט פאסירט, און ווי אזוי עס איז צו געגאנגן זאגט מיר רוחי.
איך בין בסה''כ געווארן 18 יער אלט א חודש א האלב צוריק איצטערט געענדיגט מיין 11 קלאס יאר ענדליך היי סקול פאריבער, איצטערט דארף איך צוזאם נעמען און זעהן וואס איך גיי טוהן מיט די 12'טע קלאס יאר.
די 12'טע קלאס איז נישט פאר מיר עס איז געמאכט פאר די יאנטשי מיידלעך, וואס קענען זיך נישט ארויס לאזן אויף די גאס, נעמען אחריות און ריספאנסיביליטיס אויף זיך.
אבער וואס זאל איך דיר זאגן לייביש, מיינע עלטערן האבן זיך געריסן די האר פון קאפ הערענדיג מיין שטארקע החלטה. וואס הייסט די גייסט נישט אין 12'טע קלאס? די וועסט גיין אין אן אפיס ארבעטן מיט פרעמדע מענער, קאמפיוטערס, און ווער ווייסט וואס נאך די היינטיגע גאס (ארבעט) ברענגט מיט זיך מיט. ניין בשו''א ניין די גייסט נישט ארבעטן אין קיין אפיס. בשו''א נישטא פון וואס צו רעדן.
די געוויין די געוואלדטאטן האבן גארנישט געהאלפן ניין איז ניין. פארגעס נישט, איך בין נישט קיין אויס גערופענע אויפגעקלערטע מיידל, איך קום פון א בעקראונד וואס איז פוץ פון אויבן, און איך זעה, און פארשטיי אויך אז אויב ארבעטן איז אזא אפגעפרעגט זאך קען איך עס נישט טוהן. שידוכים שידוכים און נאכאמאל שידוכים.
פרעגט פארוואס, די שידוך איז פאר מיר, אדער פאר מיין טאטע מאמע?. אבער אזוי איז עס איך פארשטיי אויך מיט מיין קליינע שכל אז שידוכים איז פאר אלעם, און טאמער וועט א דזשאב גורם זיין אז איך וועל נישט באקומען דעם ר' עקיבא אייגער און אויך שיפע טאשן, לוינט זיך נישט צו איינשטעלן. אפי' פאר א ספק ספינקא אז דאס קענען ח''ו רעאונירן אזא שידוך.
אבער צוריק אין קלאס ביי די אכצען, ווען אלע מיידלעך ארום וואס איך קען זענען שוין זעלבסט-שטענדיג טוה איך בשו''א אויכעט נישט (פון וועלעכע מיידלעך עקזעקטלי רעד איך, אויב ביי אונז אין סקול איז יא דא א 12'טע קלאס? די מיידלעך פון קאנטרי, קעמפ וכדו' זיי וועלן מיר אויסלאכן. איך גיי נישט) ווייסטו וואס קומט א פשרה, אז אויב איך קען באקומען א בכדודיגע טיטשינג דזשאב דאן איז אפשר דא פון וואס צו רעדן. א טיטשינג דזשאב איז א כבוד און אן עהרע, ווי אויך א שטאלץ פאר א מיידעל אין די 12'טע קלאס.
הייבט זיך אן א מעשה, מיין סקול וועט דאך נישט מסכים זיין מיר צו נעמען פון 11'טע קלאס ארויס. עס וועט פשוט אונטערהאקן די פיסלעך פון די 12'טע קלאס אויב קען מען באקומען א טיטשינג דזשאב נישט גייענדיג אין 12'טע קלאס פארוואס זאלן די אלע צו-קומפדיגע טיטשערס גיין אין 12'טע קלאס. אבער אזוי ווי מיר זענען ב''ה פון די אויבערשטע חלק פונעם שטייסעל, האב איך עפלייד צו א צווייטע חסידישע סקול. און יא ב''ה איך האב גוט אויסגעמאכט ביי די אינטערוויו און איך האב דעם דזשאב. אן אכטע קלאס טיטשער, אין א פיינע חסידישע סקול ביי אונז אין שטאט. געוואלדיג, א יעדער איז העפי.
ויהי היום, איין שיינעם טאג אנהייב זמן קום איך ארויס באריסעס איך נעם ארויס מיין פוין פון מיין פאקעט בוק און איך זעה אפאר מיסד קאלס פון מיין טאטע (איך טאר נישט האבן טעקסט)
איך ווער דערשראקן, איז עפעס חלילה געשעהן, אבער איך טראכט גלייך, ווען יא וואלט ער מיר געקאלטצ דורך די אפיס. ער ווייסט דאך אז איך בין אין קלאס עפעס שטימט מיר נישט. איך קאל גלייך צוריק.
זייער גוט פארן צוריק קעלן גלייך ווי די האסט געקענט. איך האב געקאלט אפאר מאל זאלסט זעהן אז עס איז וויכטיג זאלסט מיר צוריק קאלן. אוקיי איך בארואיג זיך אביסעל.
איז אלעס אוקיי פרעיג איך בעפאר ער זאגט די נעקסטע ווארט. מיט א פולן מויל פון געלעכטער ענטפערט ער יא זארג נישט אלעס איז אוקיי, נאך בעסער ווי אוקיי.
א שידוך קאכט זיך הייס. קראך קראך שפיר איך אין מיין קאפ, און אין מיין גאנצער געביין!!!! וואס ?!?! וואס רעדסטו פון א שידוך, פאר וועם?!?! יא רוחי פאר דיר א בחור א כליל המעלות, שיין, איידעל, באטעמט, די בעסטע בחור, די שפיץ פון נזר. די ווייסט וואס דאס מיינט, דער ר''י דארט האט איהם געוואלט פאר זיך, דער ר''י איז נאר נישט א חסידישער איד. עס אן איינמאליגער שידוך. עפעס נישט סתם. איך האב זיך שטארק נאכגעפרעגט, א בעל מידות, א לעבעדיגער א בן תורה(א) וכו' וכו'.
בקיצור אן קיין לאנגע שיהות איך זיך ביי א בעשאו. טאקע א באטעמטער שיינער חסידישער בחור, מאכט אן איידעלער איינדרוק זיינע לוקס זענען געווען פעסיוו אפראווד, אבער זייענדיג ביים טיש שפילט זיך זיינע פינגער מיט די דעזיין פונעם טישטעך, קוקט אראפ אויפן טיש כאילו איך בין א מצורע. רעדט אינטער די נאז פער "איר" אבער וואס קען מען עקספעקטן פון א בחור דזשאסט ארויס פון ישיבה צווישען די גמרא ווענט זאגט מיר מיין טאטע. ווען ער עקט ווען אנדערש וואלט איך געווען קאנסערנד.
נאך א האלבע שעה צו וויפיל, די טיר עפענט זיך אויף, זיינע עלטערן, מיט מיינע קוקען אריין ביים שפאלט פונעם טיר. און עפענען שטייטלעך. מיר ביידע האבן זיך שוין געוואלט ארויס זעהן פון דעם פלאנטער.
נא ער גייט ארויס און מיין טאטע און מאמע האבן זיך אויף מיר ארויף געווארפן, און פרעגן, נא רוחי, ווי אזוי געפעלט ער דיר ? הממממ איך ווייס ? ער האט גארנישט גערעדט, די שמועס האט זיך נישט געצויגן. ער איז געווען צוריק געצויגן.
ער האט נישט גערעדט צו דער זאך פרעגט מיר מיין טאטע, ער האט עפעס וואס מאכט דיך נארוועיס עני טינג פארטקיוקלער ? אמממ, איך ווייס נישט.
אויב אזוי מיינט עס אז נישט. ווייל ווען עפעס מאכט דיך נארוועיס פון איהם וואלסטו דאך עס געשפירט. דאןצאז עס איז נישט קיין ניין איז א יא ריכטיג.
מיין מאמע לייגט צו אביסעל פעפער און זאלץ. ער זעהט דאך אויס אזוי באטעמט. וואו, עֶי מֶעטש מֶעיד אין הֶעוֶוען.
זיי קלינגען אן דעם שדכן אין מיין געגנווארט. העלא משה, עס איז זייער פאזיטיוו, נאר זיי האבן עטוואס ווייניג גערעדט, ער איז אדורך געקומען ווי אן איידעלער ישיבה בחור. אבער זייער באטעמט מיין טאכטער איז צופרידן. איך קלער נאר צו מאכן נאך א בעשוי, אבער דאן בין איך גרייט פאר לחיים.
דור ישרים מיט אלעס אנדערש איז שוין געווען ערלעדיגט נאך פאר איך האב אפי' געוואוסט אז איך גיי אט אט גיין צום מזבח ווי א שעפעלע.
אוקיי לאמיר הערן פון זיי, איך רוף אייך שוין צוריק זאגט משה דער שדכן. איך שפיר ווי איך שיס אלעמען אויפן פלאץ, איך וויל א יעדעם הארגענען.
אבער די ריטעם לויפט שנעלער ווי איך אטעם. א שעה שפעטער זיי זענען נאכאמאל דא. און די צווייטע בעשוי איז אין שוואנג. עטוואס א ווארט מער, קוקט שוין נישט נאר אויף די טישטעך. א טראף איי קאנטאקט שוין אויך ארויס באקומען פון איהם.
15-20 מינוט ווייטער, גארנישט עפעס מעידשאר דיסקאסד. לחיים מזל טוב, רוחי איז א כלה צו שלמה די שפיץ פון נזר.
שוין 10 יאר פלאס זינט די מעשה. און יעצט פארשטייסטו פארוואס איך רעד דא צו דיר איצטערט.
איך בין בסה''כ געווארן 18 יער אלט א חודש א האלב צוריק איצטערט געענדיגט מיין 11 קלאס יאר ענדליך היי סקול פאריבער, איצטערט דארף איך צוזאם נעמען און זעהן וואס איך גיי טוהן מיט די 12'טע קלאס יאר.
די 12'טע קלאס איז נישט פאר מיר עס איז געמאכט פאר די יאנטשי מיידלעך, וואס קענען זיך נישט ארויס לאזן אויף די גאס, נעמען אחריות און ריספאנסיביליטיס אויף זיך.
אבער וואס זאל איך דיר זאגן לייביש, מיינע עלטערן האבן זיך געריסן די האר פון קאפ הערענדיג מיין שטארקע החלטה. וואס הייסט די גייסט נישט אין 12'טע קלאס? די וועסט גיין אין אן אפיס ארבעטן מיט פרעמדע מענער, קאמפיוטערס, און ווער ווייסט וואס נאך די היינטיגע גאס (ארבעט) ברענגט מיט זיך מיט. ניין בשו''א ניין די גייסט נישט ארבעטן אין קיין אפיס. בשו''א נישטא פון וואס צו רעדן.
די געוויין די געוואלדטאטן האבן גארנישט געהאלפן ניין איז ניין. פארגעס נישט, איך בין נישט קיין אויס גערופענע אויפגעקלערטע מיידל, איך קום פון א בעקראונד וואס איז פוץ פון אויבן, און איך זעה, און פארשטיי אויך אז אויב ארבעטן איז אזא אפגעפרעגט זאך קען איך עס נישט טוהן. שידוכים שידוכים און נאכאמאל שידוכים.
פרעגט פארוואס, די שידוך איז פאר מיר, אדער פאר מיין טאטע מאמע?. אבער אזוי איז עס איך פארשטיי אויך מיט מיין קליינע שכל אז שידוכים איז פאר אלעם, און טאמער וועט א דזשאב גורם זיין אז איך וועל נישט באקומען דעם ר' עקיבא אייגער און אויך שיפע טאשן, לוינט זיך נישט צו איינשטעלן. אפי' פאר א ספק ספינקא אז דאס קענען ח''ו רעאונירן אזא שידוך.
אבער צוריק אין קלאס ביי די אכצען, ווען אלע מיידלעך ארום וואס איך קען זענען שוין זעלבסט-שטענדיג טוה איך בשו''א אויכעט נישט (פון וועלעכע מיידלעך עקזעקטלי רעד איך, אויב ביי אונז אין סקול איז יא דא א 12'טע קלאס? די מיידלעך פון קאנטרי, קעמפ וכדו' זיי וועלן מיר אויסלאכן. איך גיי נישט) ווייסטו וואס קומט א פשרה, אז אויב איך קען באקומען א בכדודיגע טיטשינג דזשאב דאן איז אפשר דא פון וואס צו רעדן. א טיטשינג דזשאב איז א כבוד און אן עהרע, ווי אויך א שטאלץ פאר א מיידעל אין די 12'טע קלאס.
הייבט זיך אן א מעשה, מיין סקול וועט דאך נישט מסכים זיין מיר צו נעמען פון 11'טע קלאס ארויס. עס וועט פשוט אונטערהאקן די פיסלעך פון די 12'טע קלאס אויב קען מען באקומען א טיטשינג דזשאב נישט גייענדיג אין 12'טע קלאס פארוואס זאלן די אלע צו-קומפדיגע טיטשערס גיין אין 12'טע קלאס. אבער אזוי ווי מיר זענען ב''ה פון די אויבערשטע חלק פונעם שטייסעל, האב איך עפלייד צו א צווייטע חסידישע סקול. און יא ב''ה איך האב גוט אויסגעמאכט ביי די אינטערוויו און איך האב דעם דזשאב. אן אכטע קלאס טיטשער, אין א פיינע חסידישע סקול ביי אונז אין שטאט. געוואלדיג, א יעדער איז העפי.
ויהי היום, איין שיינעם טאג אנהייב זמן קום איך ארויס באריסעס איך נעם ארויס מיין פוין פון מיין פאקעט בוק און איך זעה אפאר מיסד קאלס פון מיין טאטע (איך טאר נישט האבן טעקסט)
איך ווער דערשראקן, איז עפעס חלילה געשעהן, אבער איך טראכט גלייך, ווען יא וואלט ער מיר געקאלטצ דורך די אפיס. ער ווייסט דאך אז איך בין אין קלאס עפעס שטימט מיר נישט. איך קאל גלייך צוריק.
זייער גוט פארן צוריק קעלן גלייך ווי די האסט געקענט. איך האב געקאלט אפאר מאל זאלסט זעהן אז עס איז וויכטיג זאלסט מיר צוריק קאלן. אוקיי איך בארואיג זיך אביסעל.
איז אלעס אוקיי פרעיג איך בעפאר ער זאגט די נעקסטע ווארט. מיט א פולן מויל פון געלעכטער ענטפערט ער יא זארג נישט אלעס איז אוקיי, נאך בעסער ווי אוקיי.
א שידוך קאכט זיך הייס. קראך קראך שפיר איך אין מיין קאפ, און אין מיין גאנצער געביין!!!! וואס ?!?! וואס רעדסטו פון א שידוך, פאר וועם?!?! יא רוחי פאר דיר א בחור א כליל המעלות, שיין, איידעל, באטעמט, די בעסטע בחור, די שפיץ פון נזר. די ווייסט וואס דאס מיינט, דער ר''י דארט האט איהם געוואלט פאר זיך, דער ר''י איז נאר נישט א חסידישער איד. עס אן איינמאליגער שידוך. עפעס נישט סתם. איך האב זיך שטארק נאכגעפרעגט, א בעל מידות, א לעבעדיגער א בן תורה(א) וכו' וכו'.
בקיצור אן קיין לאנגע שיהות איך זיך ביי א בעשאו. טאקע א באטעמטער שיינער חסידישער בחור, מאכט אן איידעלער איינדרוק זיינע לוקס זענען געווען פעסיוו אפראווד, אבער זייענדיג ביים טיש שפילט זיך זיינע פינגער מיט די דעזיין פונעם טישטעך, קוקט אראפ אויפן טיש כאילו איך בין א מצורע. רעדט אינטער די נאז פער "איר" אבער וואס קען מען עקספעקטן פון א בחור דזשאסט ארויס פון ישיבה צווישען די גמרא ווענט זאגט מיר מיין טאטע. ווען ער עקט ווען אנדערש וואלט איך געווען קאנסערנד.
נאך א האלבע שעה צו וויפיל, די טיר עפענט זיך אויף, זיינע עלטערן, מיט מיינע קוקען אריין ביים שפאלט פונעם טיר. און עפענען שטייטלעך. מיר ביידע האבן זיך שוין געוואלט ארויס זעהן פון דעם פלאנטער.
נא ער גייט ארויס און מיין טאטע און מאמע האבן זיך אויף מיר ארויף געווארפן, און פרעגן, נא רוחי, ווי אזוי געפעלט ער דיר ? הממממ איך ווייס ? ער האט גארנישט גערעדט, די שמועס האט זיך נישט געצויגן. ער איז געווען צוריק געצויגן.
ער האט נישט גערעדט צו דער זאך פרעגט מיר מיין טאטע, ער האט עפעס וואס מאכט דיך נארוועיס עני טינג פארטקיוקלער ? אמממ, איך ווייס נישט.
אויב אזוי מיינט עס אז נישט. ווייל ווען עפעס מאכט דיך נארוועיס פון איהם וואלסטו דאך עס געשפירט. דאןצאז עס איז נישט קיין ניין איז א יא ריכטיג.
מיין מאמע לייגט צו אביסעל פעפער און זאלץ. ער זעהט דאך אויס אזוי באטעמט. וואו, עֶי מֶעטש מֶעיד אין הֶעוֶוען.
זיי קלינגען אן דעם שדכן אין מיין געגנווארט. העלא משה, עס איז זייער פאזיטיוו, נאר זיי האבן עטוואס ווייניג גערעדט, ער איז אדורך געקומען ווי אן איידעלער ישיבה בחור. אבער זייער באטעמט מיין טאכטער איז צופרידן. איך קלער נאר צו מאכן נאך א בעשוי, אבער דאן בין איך גרייט פאר לחיים.
דור ישרים מיט אלעס אנדערש איז שוין געווען ערלעדיגט נאך פאר איך האב אפי' געוואוסט אז איך גיי אט אט גיין צום מזבח ווי א שעפעלע.
אוקיי לאמיר הערן פון זיי, איך רוף אייך שוין צוריק זאגט משה דער שדכן. איך שפיר ווי איך שיס אלעמען אויפן פלאץ, איך וויל א יעדעם הארגענען.
אבער די ריטעם לויפט שנעלער ווי איך אטעם. א שעה שפעטער זיי זענען נאכאמאל דא. און די צווייטע בעשוי איז אין שוואנג. עטוואס א ווארט מער, קוקט שוין נישט נאר אויף די טישטעך. א טראף איי קאנטאקט שוין אויך ארויס באקומען פון איהם.
15-20 מינוט ווייטער, גארנישט עפעס מעידשאר דיסקאסד. לחיים מזל טוב, רוחי איז א כלה צו שלמה די שפיץ פון נזר.
שוין 10 יאר פלאס זינט די מעשה. און יעצט פארשטייסטו פארוואס איך רעד דא צו דיר איצטערט.
לעצט רעדאגירט:
