...
מיר קוקן זיך אום שוין א לענגערע צייט פאר א האום וואס זאל פאסיג זיין צו האלטן מיין שווער/טאטע און אים שעצן ביז זיין לעצטען אטעם
@הק' לייביש שרייבער שפתים ישק וואס די האסטע דא ארויסגעברענגט. עס האט מיר געשעמט אז איך און מיין פרוי ווילן טון אזא אומווערדיקייט ווי אריינלייגן איר טאטע זאל אויסלעבען די לעצטע יארן פון זיין לעבען און א נורסינג האום.
אבער מא אומר ומא אדבר, מיינע קינדערלעך דארפן אויכעט א מאמע?!?!
מיינע שוואגערס און שוועגערינס, וואס זענען שטארק מקפיד צו קומען צו של”ס פארברענגען מיט די טאטע (געווענליך דארפן זיי היימלויפן ממש 5 מינוט צום זמן מוצ”ש כדי צו קענען קעיר נעמען ביי זיך און אוועקפאקן דעם שבת, און אויב מיין ווייב ווי אז די עידס זאלן נישט אנטלויפן וועט זי זיי נאכפאקן און אויפקלינען די הויז אז עס זאל זיין גרייט לשבת הבא (למען האמת עס מאכט זיך אמאל וואס איינער פון די שוועסטערס וועט איר זאגן "איך שויען דיך לאממיך דיר צילייגן א האנט)) און משבת לשבת רופט מען אמאל מיין פרוי נא?, טאטי איז אונדעארדענונג?!? נאכאמזל די טוסט אזא מוראדיגע ארבעט, ווען נישט ווייס איך נישט צו טאטי וואלט נאך געווען בין החיים.
אינז האבן זעך אייביג מחזק געווען און געוויצלט אז למעשה אונזערע קינדערלעך זעין דאס אלעס צו, עטליעסט וועלן זיי אינז נישט לייגן און א נורסינג האום
אבער איך קום צירוק צום נושא: "מא אומר ומא אדבר, מיינע קינדערלעך דארפן אויכעט א מאמע?!?!"
למעשה האבן מיר זיך אנגעהויבן אומצוקוקען און דערווייל האבן מיר נישט געפונען קיין פאסיג מקום וואס זאל קענען דינען מיין שווערס וואונארט.
אינז האב מיר דירעקט נישט געזאגט פאר אים גארנישט ווילאנג אינז ווייס מער נישט אויב מיר גייען זיכער טון און ווי מיר גייען אים שטעלען.
איינמאל ווען אינז זעמער אראפגעפארן באזוכן א פלאץ האט פינקט א שוועסטער אריינגעקאלט מיין פרוי האט זי איר געפרעגט ווי זי איז.
א טאג צוויי שפעטער זעט מיין ווייב אז די פאטער בלאזט, זי האט געטראכט אז ער איז נישט און די מאד היינט און אזוי גייט די תקיעות אן. מען וואשט אים און ער רעדט נישט מען טראגט אים שפאצירן און ער רעדט נישט מסארווט אים און.... יא איר ווייסט.... ער רעדט נישט.....
נאך א וויילע פרעגט זי אים טאטי וואס טוט זיך? ער ענטפערט נישט.... זאגט זי טאטי איך פיל אז איך האב דיר מצער געווען אבער איך קען נישט כאפן וואס פונקט, זאג מיר וועל איך וויסן מער נישט צו טון....
זאגט מיין שווער: "ווילאנג נאך וועסטו דארפן אויסהאלטן פון מיר?"
זאגט מיין ווייב: טאטי ביז משיח'ס טאג וועל איך דיר העלפן
זאגט מיין שווער: ווען קומט משיח ?
זאגט מיין ווייב: אינז האף מיר ווי שנעלער
זאגט מיין שווער: אבער אויף ווען האסטו אים באשטעלט
זאגט מיין ווייב: (נאכאלץ נישט כאפענדיג ווי ער צילט) אחכה לו בכל יום שיבא
זאגט מיין שווער: אבער אויף ווען האסטו אים באשטעלט?
זאגט מיין ווייב: טאטי איך ווייס נישט וואס דו מיינסט מיר ציזאגן
זאגט מיין שווער: די ווייסט גאר פיין, דו ווילסט מיר שוין באגראבן מילא לייגסטו מיר אריין און א האום אזוי זאל איך שנעל שטארבן
זאגט מיין ווייב: (כאפענדיג וואס עס איז געשען) טאטי די ווייסט אז זייט קאוויד בין איך דא יעדען איינציגען טאג און עס איז מיר א כבוד דיר צו העלפן, איך אפרישיעט אז די לאזט מיר דיך העלפן. אבער אסאך מאל איז עס אויך נישט גרינג, און איך און מיין מאן זעמער אויפגעקומען מיט א פלאן אז ווען עס איז זייער שווער גיימיר ארום זיך אומקוקן אויף דעי פלעצער און מזעי מיר נאכאמאל אז עס איז נישט פאר דיין כבוד און דעס גיט אונז אסאך חיזוק אנצוגיין.
זאגט מיין שווער: ..............בכיות........................ איך ווייס נישט וויזוי איך האב אפילו געגלייבט אז די ווילסט מיר אריינלייגן און א האום, אסתי האט נעבעך געמיינט אז זי טוט גוט אבער נישט נאר וואס זי האט מיר וויי געטון, זי האט אויך געמאכט אז איך זאל דיר חושד זיין.
"עד כאן השמועס אפגעשריבן ווארט פאר ווארט פון די קעמערע"
פארשטייט זיך אז די פלאן איז דערווייל אראפ פון טיש,
די שמועס און די משפחה איז געווארן מוראדיג האסטייל דערווייל, יעדער האט א דעה אבער קיינער הערט מיטאמאל אויס דעם אנדערען.
איך זיך צו אויסשמועסען דעם נושא אויף אזא פויבליק פארום אזוי זאל איך עטליעסט קענען פארשטיין
