אלו ואלו דברי אלוקים אחרים
אלעס איז טאקע זייער וואוילע און שיינע ענטפערס, אבער די אונטערשלאגע זעה איך נישט צו זיין אדרעסירט אין קיין איין ענטפער. ואלו הם, לולי דמסתפינה, ואשר חנן לי ה' אותו אדבר.
אויב איינער פון מיינע טייערע ליינער טרעפט אין מיינע ווערטער עטוואס ריכטיגקייט, און עס קען זיי אפשר לעכטיג מאכן די אויגן, יהא זה חלקי מעמלי.
ווען איינער שפירט זיך אליין, אפילו ווען ער איז אינטעגרירט אין סוסייעטי, קען דאס פיל מאל מיינען מערערע ענינים, טיף און ברייט.
עס קען מיינען, למשל, אז לויט זיין אייגענעם ערך פילט ער נישט אז ער האט דערגרייכט זיין פאטענציאל. ער קען געפאלן זיין אין געוויסע מקומות אדער נישט דערגרייכן אומקום וואס איז פאר אים זייער וויכטיג, און שיצט זיך אפ לויט וויאזוי ער מיינט אז אנדערע טראכטן אויף אים. אבער דאס איז נישט דייקא זיין אמת'ע שאצונג.
כדי לסבר את האוזן וועל איך ברענגען א קאנטראַסטישע משל:
א אינגערמאן האט חתונה געהאט אין א רייכער, וואוילער בעלבת'ישער שטוב. אלע שוואגערס זענען שם מויל מאכערס, מיט רינדיגע בייכער און עטוואס דיסענט פרנסה. דער אינגערמאן פרובירט זיך אריינצופיטן אין די סביבה מיט אלע כוחות – ביים גוטן און ביים בייזן – אבער עס גייט אים נישט. איין דזשאב ארבעט נישט, א צווייטער אויך נישט. ער עפנט א ביזנעס, אבער דפוק'ט עס אראפ איידער ער האט געהאט א שאנס זיך צו באזעצן.
נאכדעם פון א תקופה פרובירט ער נאכאמאל, און נאך אפאר יאר באווייזט ער צו בויען א שיינער ביזנעס. ער הייבט אן שפירן אז ער קען שוין אריין גיין אין די ליגע פון זיינע ארומיגע. אבער ויהי היום, קומט קאוויד, און ער געפינט זיך נאכאמאל אין דער ערד, צוזאמען מיט די גאנצע פרנסה און סטאנדארט וואס ער האט אויפגעבויעט.
די ארומיגע טוישן נישט זייער אטיטוד. זיין ווייב שרייט: "איך דארף אפאר צענט!" און ער האט נישט צו געבן. זי וויינט: "מיינע ברידער טוען די זעלבע זאך און קענען שטעלן צו געלט; וואו ביסטו?"
דער אינגערמאן איז א געשמאקער, קליגער מענטש, אבער ער פילט זיך איינגעשפארט אין זיין אייגענעם מח. וואס קען ער טון? ער קען נישט רעדן מיט קיינעם. ער האט שוין גענוג מאל פרובירט און געפאלן, און ער פארשטייט נישט פארוואס דאָס געשעט מיט אים.
דווקא א גרויסער אווענטוריסט מיט ריזיגע איידיעס, אבער די איידיעס פון מכח אל הפועל ארויסברענגען האט ער נאך נישט מצליח געווען. ער זעצט זיך אפ מיט ווייטאג, אבער רעדן, זיך אפהערן? נישטא ווער עס זאל צוהערן.
אבער... דאס איז בלויז איין וועג פון מזל.
יעדער מענטש, אין זיין אייגענעם וועג, קען זיך טרעפן אין דער זעלבער סיטואציע, נאר מיט אן אנדער סארט מעשה. אבער זהו מער ווייניגער דער צושטאנד.
ער האט קיינעם נישט וואס זאל וועלידעיטן זיינע אייזערנע כשרונות. ער ווארט פאר א גוט ווארט פון די ארומיגע, אבער ער באקומט עס נישט – ווייל עס איז נישטא אויף וואס. איז, ווי אזוי קען ער נישט זיין אליין?
ווייל אפילו ווען ער שמייכלט און שמועסט מיט מענטשן, ווייסט קיינער נישט וואס ער שפירט דארט טיף אינעווייניג, און וואס ער לייגט זיך אריין אין בעט אונטער זיין דאכענעס, ווען ער איז אליין מיט זיינע הרגשים. ער איז אליין אויף דער וועלט, אן איינער צו טיילן זיין צער – פיזיש און גייסטיש.
ווען א מענטש ווערט אפגעפרעגט ביי זיך זיין אייגענע ווערד און פילט זיך "זערא בילאו זערא," ווי אזוי זאל ער נישט ווערן א חוזק, נישט נאר פאר אנדערע, נאר אויך פאר זיך? ווי געשמאק ער פרובירט זיך צו האלטן אין פובליק, פילט ער זיך נאך אלץ אויסגעלאכט – אין זיך און צווישן זיך.
ער זיצט צווישן זיינע ארומיגע, און ער זעט נאר צרות צרורות. איז וויאזוי ווילסטו אז ער זאל פילן באקוועם מיט זיי? ער זעט זיי אלץ מצליחים און זיך אלץ דער וואס פאלט נישט אויפן ריכטיגן פלאץ.
איז דאס נישט די טראגישקייט פון זיין?
