איך זעי אסאך כמובן'ס און 'קלאר', איך ווארט נאך אויף א פאר 'כבר הארכתי במקום אחר' אדער 'ואכמ"ל', און דאס וועט שוין זיין א קלארע ראיה שאין אחריה תשובה. די הבנה און קלארקייט איז אבער ווייט פון אויפגעוויזן. די שטארקע ראיות, ווען זיי קומן אן אין די שנירל, ווערן אפגעבלאזן גאנץ שנעל.
ביזדערווייל, זאגט דער חתם סופר במתק לשונו א כלל. מיר גייען נאך ש"ס און נאר ש"ס. אבער ווען כלל ישראל פירט איין א מנהג ווי אחד מספרים החיצונים, ד.ה. מדרשי חז"ל, וואס זענן געווענדליך דעת יחידים, מיט די מנהג צוזאם מיט די דעת יחיד, מוזן מיר נאכגייען. סתם א מנהג איז נישט מחייב, ספרים חיצונים זענן נישט מחייב. אבער אינאיינעם זענן זיי יא מחייב.
(דער פשוט'ע פשט איז ווארום די החלטה והכרעה אין ש"ס האט שוין אריין גענומן אלע דעות יחידאות, און ממילא זענן זיי געווענדליך נישט אינטרעסאנט. דער מנהג כדעת יחיד טוישט די הכרעה.)
ווי טרעפט מען די דעות יחידאות? אין די מדרשים וואס די תנאים ואמוראים האבן פארפאסט. פסיקתא, מדרש, זהר, וכדו'.
הייסט'ס אז שיטת החת"ס איז אז דער זהר האט די תוקף פון א מדרש, פונקט ווי א תנא ואמורא וואלט עס געשריבן. עס איז נישט פרי עטו פון א סייפן ושקרן, נאר א שיטה פון די חכמי האומה נאך וועמן מיר גייען.
כמובן כמובן כמובן.