לובלין
פרישער קרעמלער
- זיך איינגעשריבן
- סעפ. 18, 2025
- מעסעדזשעס
- 5
- רעאקציע ראטע
- 62
- פונקטן
- 13
'אלול בא' זאגט ישי ריבו אויף זיין קאסעטע. יעדער רעדט, יעדער קופקע'ט אין שוהל, אדער טראכט וועגן תשובה, תפילה, און צדקה. מענטשן בליקן איבער זייערע פארגאנגענע מעשים ווי דער יעניגער אין מוזיק סטודיא וואס פארשטייט צו די צענדליגע ענדלאזע שטריכן אויף זיין קאמפיוטער, יעדע ווארט, יעדע זאך וואס די מענטש האט נאר געטוען, ווערט פארוואנדלט אין א גרויסע זכות צום הייליגן טאג.
איך אבער... איך קען זיך נישט איינגלידערן אין די טראדיציאנאלע מצב, איך בין נישט געקנאטן פון די זעלבע טייג ווי זיי. ווען מיינע ארומיגע זענען אזוי ערנסט ווי דער וואס ארבעט אין מיין טשעק קעשינג, דריי איך זיך ארום מיט א שמעקעדיגע קאווע אין האנט, און איך זאג צו מיך: 'לובלינער דארפסט נישט זיין אזוי ערנסט! אויב די באשעפער וויל מיר צוריק זאל ער מיר נעמען אזויווי איך בין, מיט מיין שמייכל, מיט מיין גלעזל גלענדפידיטש, און מיט מיין ווארעמע מינוט ביים הערן אודיה'ס בן אדם ניגון.
די חברה שטייען ווי שלעפער'ס מיט א ציטערדיגע קול, דער דארט ביים עמוד גארגלט זיך אויס ווי יענער וואס איז אויסגעשפארט פון זיין קאר און זיין דזשי פי עס איז לאו בעטערי. איך שטיי אבער אין ווינקל מיט א ספר אויפגעמישט נעבן מיין סליחות'ל, און איך וואונדער זיך פארוואס דארף דער עולם זינגען די סליחות מיט אזא טריבע שלאפעדיגע אי מינאר שטימע?! איך האלט באמת אז אויב מ'וואלט געזונגען די סליחות אין א דיסקא סטיל, אדער גאר אביסעלע פאפ סטיל, וואלט זייער ארויסגעקוקטע תשובה נענטער געקומען?!
און טאקע ווען כ'האב געמאכט דעם גרויסן טעות, און געגעבן א וואולגארישע בלינק פאר מיין שכן אין שוהל, האט זיך זיינע אויגן אזאנס געעפנט! ממש גרעסער ווי טראמפ'ס איינציגע אומגעלונגענע טאכטער'ס מחילה!
יעדער זאגט אז אלול איז די צייט פון דין וחשבון, אוי וויי מי יחי-ה ומי ימות, איך פרוביר אבער ארויסצוקוקן פונעם פארשטויבטן פענסטער, און איך זעה די זעלבע גאסן, די זעלבע בליטשקעדיגע קארן, די זעלבע שיינע הימל, און כ'טראכט צו מיר: 'אויב גאט אין הימל וויל טעראריזירן, דאן פארוואס האט ער באשאפן אזא שיינע וועלט? פאר די גוים? ער מיך שיקן מיין עלעקטריק ביל, ביזדערווייל בין איך פרייליך און מונטער!
מענטשן נעמען זיך אונטער קבלות, גאנצעטע קאנטינענטן, לערנען מער, רעדן ווייניגער ליידיגע רייד, זינלאזע געדאנקען וועגן די אינטערנעט, און אזוי ווייטער. איך האב אבער איין זאך זיך פארגענומען לכבוד אלול: צו זיין מער פאזיטיוו איבער'ס יאר, און צו שמייכלען און זאגן א גוט ווארט ווען מ'קען נאר, און דווקא די סארט קבלות האלטן זיך אויף אייביג, און יענער וואס מאכט קבלות אויף זאכן וואס ער זעט אין צעטלעך וכו', האלטן אן נישט מער ווי איינער וואס עסט אן עפל בשעת'ן האבן שלשול.
אלול איז א צייט פון ערנסטקייט? א שמייכל איז אויך תשובה! א לחיים קען אויך זיין צדקה! און א שמועס קען אויך זיין תפילה! איך קום צום באשעפער מיט שמחה וועל איך זיכער טרעפן א שמייכל אויף צוריק!
ווי ס'שטייט אין זוהר הקדוש: תשובה וואס קומט פון א פרייליכע הארץ קומט אן העכער ווי דער וואס טוט תשובה מיט אן עצבות.
איך אבער... איך קען זיך נישט איינגלידערן אין די טראדיציאנאלע מצב, איך בין נישט געקנאטן פון די זעלבע טייג ווי זיי. ווען מיינע ארומיגע זענען אזוי ערנסט ווי דער וואס ארבעט אין מיין טשעק קעשינג, דריי איך זיך ארום מיט א שמעקעדיגע קאווע אין האנט, און איך זאג צו מיך: 'לובלינער דארפסט נישט זיין אזוי ערנסט! אויב די באשעפער וויל מיר צוריק זאל ער מיר נעמען אזויווי איך בין, מיט מיין שמייכל, מיט מיין גלעזל גלענדפידיטש, און מיט מיין ווארעמע מינוט ביים הערן אודיה'ס בן אדם ניגון.
די חברה שטייען ווי שלעפער'ס מיט א ציטערדיגע קול, דער דארט ביים עמוד גארגלט זיך אויס ווי יענער וואס איז אויסגעשפארט פון זיין קאר און זיין דזשי פי עס איז לאו בעטערי. איך שטיי אבער אין ווינקל מיט א ספר אויפגעמישט נעבן מיין סליחות'ל, און איך וואונדער זיך פארוואס דארף דער עולם זינגען די סליחות מיט אזא טריבע שלאפעדיגע אי מינאר שטימע?! איך האלט באמת אז אויב מ'וואלט געזונגען די סליחות אין א דיסקא סטיל, אדער גאר אביסעלע פאפ סטיל, וואלט זייער ארויסגעקוקטע תשובה נענטער געקומען?!
און טאקע ווען כ'האב געמאכט דעם גרויסן טעות, און געגעבן א וואולגארישע בלינק פאר מיין שכן אין שוהל, האט זיך זיינע אויגן אזאנס געעפנט! ממש גרעסער ווי טראמפ'ס איינציגע אומגעלונגענע טאכטער'ס מחילה!
יעדער זאגט אז אלול איז די צייט פון דין וחשבון, אוי וויי מי יחי-ה ומי ימות, איך פרוביר אבער ארויסצוקוקן פונעם פארשטויבטן פענסטער, און איך זעה די זעלבע גאסן, די זעלבע בליטשקעדיגע קארן, די זעלבע שיינע הימל, און כ'טראכט צו מיר: 'אויב גאט אין הימל וויל טעראריזירן, דאן פארוואס האט ער באשאפן אזא שיינע וועלט? פאר די גוים? ער מיך שיקן מיין עלעקטריק ביל, ביזדערווייל בין איך פרייליך און מונטער!
מענטשן נעמען זיך אונטער קבלות, גאנצעטע קאנטינענטן, לערנען מער, רעדן ווייניגער ליידיגע רייד, זינלאזע געדאנקען וועגן די אינטערנעט, און אזוי ווייטער. איך האב אבער איין זאך זיך פארגענומען לכבוד אלול: צו זיין מער פאזיטיוו איבער'ס יאר, און צו שמייכלען און זאגן א גוט ווארט ווען מ'קען נאר, און דווקא די סארט קבלות האלטן זיך אויף אייביג, און יענער וואס מאכט קבלות אויף זאכן וואס ער זעט אין צעטלעך וכו', האלטן אן נישט מער ווי איינער וואס עסט אן עפל בשעת'ן האבן שלשול.
אלול איז א צייט פון ערנסטקייט? א שמייכל איז אויך תשובה! א לחיים קען אויך זיין צדקה! און א שמועס קען אויך זיין תפילה! איך קום צום באשעפער מיט שמחה וועל איך זיכער טרעפן א שמייכל אויף צוריק!
ווי ס'שטייט אין זוהר הקדוש: תשובה וואס קומט פון א פרייליכע הארץ קומט אן העכער ווי דער וואס טוט תשובה מיט אן עצבות.
