אזוי שלאגט פאר פרופ׳ יונתן אדלער. ער זאגט אז די גאנצע חנוכה סטאָרי האט בכלל נישט מיט קיום המצוות.
Fascinating צו מיר וויאזוי ער צונעמט עס.
ער האט ארויסגעגעבן א בוך.
און פארשטייטצעך ס׳איז א קאנטראווערסאלע נושא און אסך ארטיקלען זענען דא דערויף.
View: https://youtu.be/5U1TN-i0x7g?si=r2TteTFD9YYRiadp
איך האב זייער הנאה פון זיין טעזע (אויך פונקט לעצטנס איבערגעהערט).
די זאך איז נאר אז ער הייבט אן גאר קלאר אז 'absence of evidence is not evidence of absence', וואס דערפאר קען מען נישט זאגן מער ווי דאס אז קיין ראיות פון פאר די זמן החשמונאים איז נישט פארהאן.
וואס מער ער גייט אבער אריין, קוקט אבער אויס גאנץ קלאר אז ער איז קאנווינסד אז דעמאלס האט זיך אידישקייט אנגעהויבן.
אפגערעדט פאר זיינע נאכפאלגער וואס די טעזע איז שוין יעצט 'קאנפירמד' דורכן פראפעסאר..
עס איז א כלליות'דיגע פראבלעם מיט אזעלכע סוגיות וואו שפעקולאציעס פארנעמען אן אויבן-אן (נישט דוקא קיין שלעכטע זאך..), אז דער ערשטע טראכט נאר הויך, דער צווייטער שפעקולירט שוין העכער, און פארן דריטן איז עס שוין א פאקט וואס די פריערדיגע פראפעסארן האבן אוועקגעשטעלט...
אזויווי
@שטייגער זאגט, ער איז די ארכעלאג, און דו דארפסט יעצט מחליט זיין וואס צו טון מיט די רויע אינפארמאציע.. זיינע שפעקולאציעס טראגן נישט צופיל מער ווערד ווי דיינע.
און גראדע דערמאנט ער צוויי פאקטן אויף וואס ער בויט זיך שטארק, דאס אז שטיינענער כלים און אז מקואות זעט מען נאר פון א געוויסע תקופה און ווייטער - וואס דאס דארף אנצוצייגן אז מ'האט עס נאר געהאלטן פון דעמאלס (מקוה און טומאה וטהרה). די שאלה איז נאר צו עס איז יתכן אז מ'האט געהאלטן די הלכות פון פריער נאר די ספעציפישע פאטענטן זענען אפיר געקומען שפעטער דורך נייע טעכנאלאגיעס אדער דורך נייע דרשות אין די פסוקים?!
איבער די פריערדיגע פונקט (אז איינמאל ער טראכט עס קענען עס אנדערע אננעמען אלץ פאקט), האט מיר איינער אנגעמערקט די מעשה פון בריסקער רב אלס קינד ווי, ער האט דערציילט זיין פאטער אז א קינד האט אים געוואלט שלאגן און אויפן פראגע פון וואו ער וייסט האט ער געענטפערט ווייל יענער האט אים טאקע געשלאגן - איי פארוואס זאגט ער נישט אז יענער האט אים געשלאגן?! ווייל אויף דעם האט ער שוין נישט קיין ראי'...
ווען איך טראכט עפעס, האב איך נישט קיין ראי' דערויף און איך בין נישט קאנפידענט עס נאכצוזאגן, ווען איך זאג עס אבער פאר א צווייטן קען עס יענער שוין יעצט איבערזאגן מיט א זיכערקייט ווייל יענער איז שוין 'געבויט' אויף מיר... אזא שמור לי ואשמור לך, און אזוי בויען זיך מיטוס'ן איינס איבערן צווייטן.
חז"ל האבן נאר געטראכט און פארגעשלאגן אז אן איבעריגע אות אינעם פסוק קומט אפשר מרבה זיין נאך עפעס, און ביז צוויי דורות שפעטער איז עס שוין געווארן איינער פון די 'מדות שהתורה נדרשת' און אן 'הלכה למשה מסיני' ווייל די פריערדיגע חכמים האבן שוין 'קלאר' געזאגט אזוי..
די זעלבע מיט די חסידישע מופתים, איינער שפעקולירט הויך צו די רעגן איז געקומען ווייל די רבי האט פונקט עפעס אנגעוואונטשן א וואך צוריק, און פארן צווייטן איז שוין ברור אז דער רבי איז א בעל רוח הקודש - ווייל ער מאכט דאך מופתים - ער האט עס געהערט פון א כלי ראשון אליין...
