זהות היהודי ואיסור חתנות

[מי אני]

{זייענדיג אז קאווע שטיבל האט זיך פארמאכט, וועל איך פרובירן דא ממשיך צו זיין מיין אשכול דארט איבער זהות היהודי ואיסור חתנות והמסתעף}​

הרב דר. חיים טשערנאוויץ איז מאריך אין דעם אז א מענטש בעת ילדותו באקומט פערזענליכע השקפות ונטיות עפ״י הרגש הילדות, און שפעטער ווען ער וואקסט אויף בדרך כלל איז ער מחזק אט די נטיות בכלי שכלו וואס איז נתפתח געווארן. און דאס זעלבע, זאגט ער, איז ביי יעדעס פאלק (עכ״פ בעידן העתיקה) על הכלל כולו: מעיקרא וואקסט זי מיוסד אויף געמיינזאמע נרגשים ומיתוסים, און דערנאך בהתפתחותה ווען זי ווערט מער ״מעטשור״ שטארקט זי פארמאליש איר קולטוראלע גלויבונגען ומנהגים עפ״י שכל ומעכאניסטישע חוק. און דאס זעלבע איז בנוגע עם ישראל: אירע נביאים זענען געווען אירע שירי הרגש ילדותי וואס איז דערנאך פארמאליזירט געווארן בהגיון בהתלמוד וספרי הלכה אח״כ. (דאס האט קלאנגען פון יצחק באשעוויס-זינגער׳ס ארטיקל איבער ״דעם גלות איד״, צוגעברענגט אין וועקער 19.)

ער זאגט ווייטער אז די כהנים והנביאים בהעם זענען געווען עפ״י די פריערדיגע רוחניות׳דיגע און הרגש׳דיגע שאיפה און מאדעל, און זיי האבן טאקע געהאלטן פון אָננעמען גרים און זיי פאררעכענען אלס אידן טאמער זיי קומען נאך די רוחניות׳דיגער אידעאל. משא״כ בהתפתחות העם זענען די פאליטישע פירער געגאנגען מיט דעם פּראגמאטישן מהלך אז מ׳איז א גרופע פאר זיך און די עיקר פון זהות הישראלי איז די פאליטישע מדיני חלק; ״אונז״ קעגן ״זיי״. און וועגן דעם האבן די פאליטישע פירער געשטארקט מצות מעשיות לעומת ההרגש הרוחני של הנביאים וכהנים, ווייל דאס איז וואס איז די מאַרקער פון ווער באלאנגט אין די גרופע מדינית, לעומת הנביאים וועלכע האבן בעיקר געלייגט א דגוש אויפ׳ן ״רוח״ החוק. ולכן התנגדו הנביאים והכהנים להמלכים בימי בית ראשון, הגם אז לפעמים זענען ביידע גישות איבער לאומיות געגאנגען האנט-אין-האנט. (דאס איז א משהו מנוגד צו שפינאזע׳ס מהלך אז די נביאים וחוקותיהם בהתורה זענען בעיקר געזאגט געווארן אין א פאליטישע קאנטעקסט, ווען עם ישראל איז געווען זעלבסטשטענדיג בארצם.)

ולכן האט ירמיה הנביא זיך נישט געוואלט שלאגן קעגן בבל, משא״כ די שרים וואס האבן געהאט א גישה מדינית לזהות אום הישראלי. און דערפאר טאקע ווען בעת החורבן איז די מדינה צאמגעפאלן, זענען טאקע די שרים וסגנים, וועלכע האבן געהאלטן אז די זהות העם איז מיוסד אויף מדיניות, געווען די וועלכע האבן געהייראט נשים נכריות און מער נבלל געווארן בהעמים, זייענדיג אז זיי האבן זיך שוין אינגאנצן איבערגעגעבן צום צד הרוחניות אז דאס איז וואס איז קובע הזהות. ביז לבסוף איז עס דעמאלטס צוגעקומען צו אַן השוואה בימי בית שני. ובימי בית שני איז טאקע די אינסטיטושאן פון די כהנים ומלכים געווארן איינס.

***

לגבי דעם געדאנק אז ״אין אומתינו אומה אלא בתורותיה״, איז מיר טאקע געווען אינטרעסאנט צו זעהן דעם קליפּ וואס האט זיך ארומגעדרייט א שטיק צייט צוריק. זיי ענטפערן טאקע צו דער גוי וואס הערעסד זיי אז ער איז דער ״ריכטיגער״ איד, אז טאמער ער האלט ער איז א איד זאל ער טאקע היטן די תורה.

 

[איצטרוביל]

איז דאס וואס די מעסעדזש פון זשיזוס איז געווען? צוריק צו רעליגיע אלץ טאעלאגיע און נישט אלץ לבוש?

 

[מי אני]

יתכן. און דאס קען געבן א נייעם דערהער אין וואס דר. הערי אָסטרין וואלפסאן האט גע׳טענה׳ט אז עווענטועל ווילן אידן צוריק קלעימן ישו צו זיך; די געדאנק הרוחני הנ״ל על הכלל כולו.

 

[איצטרוביל]

מעניין לעניין באותו עניין;

די אידישע חכמים וואס האבן זיך געשמאדט רח"ל האבן אויך דערהערדט די מעסעדזש? איך מיין צופרעגן האבן זיי אויך נישט עכט געגלייבט די מיטאלאגיע פון משיח/שילוש וכו' נאר כאילו כביכול ווי איינער זאגט אונזערע מעשות (עפרה לפומיה) איז אויך נישט ע"פ פשטות אבער די נקודות האמת איז דארט (כמבואר לעיל פון וואלפסאן יהוה) און פאר די המון עם מוז מען זיך דארט און דא צלמ'ן כביכול רח"ל מהאי דעת? למשל אזוי ווי א רמבם'מיסט אין בארא פארק!? האסט עפעס מראה מקומות אויף אזא געדאנק?

 

[מארלי]

מעניין לעניין באותו עניין;

די אידישע חכמים וואס האבן זיך געשמאדט רח"ל האבן אויך דערהערדט די מעסעדזש? איך מיין צופרעגן האבן זיי אויך נישט עכט געגלייבט די מיטאלאגיע פון משיח/שילוש וכו' נאר כאילו כביכול ווי איינער זאגט אונזערע מעשות (עפרה לפומיה) איז אויך נישט ע"פ פשטות אבער די נקודות האמת איז דארט (כמבואר לעיל פון וואלפסאן יהוה) און פאר די המון עם מוז מען זיך דארט און דא צלמ'ן כביכול רח"ל מהאי דעת? למשל אזוי ווי א רמבם'מיסט אין בארא פארק!? האסט עפעס מראה מקומות אויף אזא געדאנק?

Click to shrink...

די מיטאלאגיעס פון משיח/שילוש און די אלע דאקטרינעס איז פאבריצירט געווארן נאך דשזיסעס'ן טויט בעיקר דורך פויל. דזשיסעס ארגינעלע מעסעדזש איז געווען לכאורה ווי דו שרייבסט צוריקצוגיין צו וואס ער האט געהאלטן די קאור פון די רעליגע פון אינטער די לבושים. עס איז געווען א רעוואלוציע וואס ער האט געוואלט איינפירן אינערהאלב די אידישע רעליגע

 

[איצטרוביל]

דאס איז א דבר פשוט, מארלי.

איך פרעג צו די באקאנטע אידישע דענקערס וואס האבן זיך גע'שמד'ט האבן דאס געכאפט. נאר וואס דען מ'קען זיך נישט האלטן היימיש קריסטיש און שיקען אין די מוסדות אז מ'שטעלט זיך נישט צו די תקנות אדער אז מ'קומט נישט צום טיש האבן זיי זיך גע'שמד'ט און זיך ג'צלמט אלץ אן אגב.

 

[איצטרוביל]

אזא איינער ווי אבנר פון בורגאס צום ביישפיל, איך האב נישט געליינט זיינע מאמרים אבער קיין נאר איז ער נישט געווען. ער האט פארשטאנען צו אלע פילעזאפיע. א פיליזאף ווערט נישט קיין שמייליגער וואס גלייבט און שילוש.. איז עס נאר געווען לפנים?

 

[מארלי]

אזא איינער ווי אבנר פון בורגאס צום ביישפיל, איך האב נישט געליינט זיינע מאמרים אבער קיין נאר איז ער נישט געווען. ער האט פארשטאנען צו אלע פילעזאפיע. א פיליזאף ווערט נישט קיין שמייליגער וואס גלייבט און שילוש.. איז עס נאר געווען לפנים?

Click to shrink...

יתכן מאוד. אין נצרות אליין זענען דא קריסטליכע מיסטיקס/פילאסאפן וואס איז גאנץ קלאר אז זיי האבן נישט געהאלטן פון די אלע דאקטרינעס פון די קירכע (עכ"פ נישט כפשוטו) און האבן געהאלטן אז דאס איז נאר לבושים וואס האבן זיך אנטוויקלט שפעטער ארום די אריגנעלע מעסעדזש פון דזשיסעס.

 

[מארלי]

איז דאס וואס די מעסעדזש פון זשיזוס איז געווען? צוריק צו רעליגיע אלץ טאעלאגיע און נישט אלץ לבוש?

Click to shrink...

דאס איז אויך לכאורה געווען די מעסעדזש פונעם בעש"ט. נאר איראניש זענען ביידע אויך געווארן עסטאבלישעט און פאליטיש און פארוואנדלט געווארן אין א פרישע רעליגע אדער מאטאציע פון רעליגיע

 

[מי אני]

וויקיפּידיע שרייבט לגבי אבנר מבורגס:

According to the statements of his contemporaries such as Narboni, he converted, not from spiritual conviction, but for the sake of temporal advantage. Something of the apostate's pricking conscience seemed to have remained with him, despite his being immediately rewarded with a sacristan's post in the prominent Metropolitan Church in Valladolid (from where he took the name of Alfonso of Valladolid). The argument that Abner converted for material gain is put into question by the fact that his post as a sacristan was extremely modest and he never, throughout his long and public polemical career after conversion (c. 1320–1347), advanced in his post to something more lucrative (as did Pablo de Santa María, for example​

Click to shrink...

ענליך שרייבן זיי לגבי שלמה הלוי:

Jewish historians have insinuated and alleged that Paul converted for social and economic (as opposed to religious) reasons following a wave of anti-Jewish violence and forced conversions throughout Spain in 1391, despite Paul's own statements to the contrary, as well as extant Church records which predate these events​

Click to shrink...

זיי

 

[מי אני]

הרב דר. טשערנאוויץ ברענגט אויך ארויס אז לגבי הכיתים, וויבאלד זייער התנגדות איז מעולם געווען צו די חלק המדיניות פונעם עם ישראל, וואס פון דעם האט מען זיי מפריד געווען, איז לכן האבן זיי זיך מתנגד געווען נאר לתושבע״פ והקבלה, וואס דאס זענען די נמוסים הלאומיים המדיניות של עם ישראל ודתיה הפרטיים, אבער נישט די עצם תורה שבכתב וואס איז מער אמונת עם ישראל ורוחו. און ווען די פירוד המדיני והלאומי ביניהם איז נחלש געווארן בימי בית שני, איז נתחזק געווארן לעומת זה די פירוד הדתי שבה, און זייענדיג אז זיי זענען שוין מער נבלל געווארן בהעם מחמת חלישת פירוד המדיני, האבן זייערע שטערקערע שיטות בפירוד הדתי משפיע געווען על עם ישראל און פון דעם איז ארויסגעוואקסן כת הצדוקים.

ער ברענגט אויך ארויס באריכות אז בימי הורדוס ווען מ׳איז געווען תחת ממשלת הרומיים מבחוץ, וההרס מהצדוקים והמתיוונים הישנים מבפנים, איז געווען א מחלוקת בין החכמים הפרושים צי מ׳זאל זיך צוריק פאקוסירן אויף צוריקנעמען די חלק המדיניות, און דורך דעם וועט ממילא נתרומם ווערן הדת, אדער פאקוסירן ריין אויף שטארקן דעם דת ורוחניות. בית הלל איז געווען בעד דעם אז עיקר זהות העם איז איר חלק הרוחני, ובית שמאי איז געווען בעד דעם אז די עיקר זהות העם איז איר חלק המדיני. ולכן האט בית שמאי מחמיר געווען לגבי ההלכות וההנהגות המעשיים בתוך העם, וואס דאס ברענגט ארויס דעם לאומיות פון כלל ישראל. און וועגן דעם האט ער זיך אויך מתנגד געווען לקבל גרים, וואס דאס איז וועגן דעם אז זיי האבן אָנגענומען א נאציאנאליסטישע פּאַרטיקולעריסט גישה לזהות היהודי. משא״כ בית הלל וואס איז געווען מער בעד חלק הרוחני בהדת. (עס איז טאקע דא א סברא אז ישו הנוצרי איז געווען בשיטת בית הלל, ופולמוסו היתה רק נגד בית שמאי. און מ׳טרעפט בהברית החדשה (מעשי השליחים ה לד-לט) אז רבן גמליאל הזקן, נכדו של הלל הזקן, האט זיך טאקע אָנגענומען קעגן רדיפת הנוצרים.) ולכן האט רבן יוחנן בן זכאי, מתלמידי הלל (סוכה כח.) געבעהטן פון אספסיינוס (גיטין נו ע״ב) תן לי יבנה וחכמיה, ווייל די עיקר איז ביי אים געווען די רוח העם ווי איידער די חלק המדיני. ולכן לאחר החורבן און דאס אונטערגאנג פון דרך בית שמאי, האט מען (כמעט, ועיין בתוס׳ בסוכה ג. ד״ה דאמר) אלס גע׳פסק׳נט ווי בית הלל. (עס איז אינטרעסאנט לפי״ז אז בסנהדרין יא. שטייט אז בשעת מיתת הלל האט מען אים מספיד געווען אז ער איז ״תלמידו של עזרא״ ע״ש, וואס עזרא איז דאך געווען שטארק בעד התבדלות מהאומות און קעגן אָננעמען גרים.)

ער טוהט אויף אז דעריבער האט מען אזוי מנדה געווען עקביא בן מהללאל בעדיות (ה ו) ווען ער האט חולק געווען און געהאלטן אז מ׳איז נישט משקה א גיורת. ווייל דאס איז געווען ווען מ׳האט אים געוואלט אויפנעמען אלס אב״ד תחת שמאי, און ווען ער האט געזאגט די שיטה שהיא מהתבדלות מדיניית כשמאי, האט זיך בית הלל מתנגד געווען בכל התוקף, ובפרט אז דאס וואלט געווען א פאליטישע מרידה בהורדוס שבא מגרים אדומיים.

ער טענה׳ט אויך אז די חילוק צווישן די צוויי גישות איז איבערגעבליבן שפעטער נאכ׳ן חורבן אין דעם צי תלמוד גדול, וואס דאס גייט לויט דעם גישה אז ״רוח״ העם היא העיקר, אדער צי מעשה גדול, וואס דאס גייט לפי דעם גישה אז ״לאומיות/מדיניית״ העם היא העיקר, וואס התנהגות איז מער פּאַרטיקולאריסט און דימאַרקעיט שטערקער די גבולות פונעם גרופע ווער איז אינעווייניג און ווער נישט. ולבסוף איז מען געקומען צו א השוואה אין די צוויי גישות (וכעין שיטתו של העגעל בכלל לגבי היסטאריע), און דערפאר האבן זיי זיך געשלאגן מיט די נוצרים וועלכע זענען געווען שטארקע קיצונים לגבי מבטל זיין די חלק החוקים המעשיים בעם ישראל.

און אין דעם שרייבט ער אליינס, זייענדיג א ציוני:

ער ברענגט אויך ארויס אז רבן גמליאל לאחר החורבן, נכדו של רבן גמליאל הזקן, האט שוין מער געהאלטן ווי גישת ב״ש. און דאס איז געווען די יסוד המחלוקת פארוואס מ׳האט אים מעביר געווען מנשיאותו (ברכות כז ע״ב): ער האט געהאלטן אז חוקי התורה דארפן ממש נחקק ווערן, און נאר ע״י די עליטע ראשי העם והחכמים בביהמ״ד, ווייל עס איז מכח א פאליטישע גישה וואס דאס שאפט דאס וואס די זהות העם איז, און די נשיא איז אזוי ווי די פאליטישע מלך. משא״כ די אנדערע חכמים האבן זיך געקריגט מיט אים בזה, און אז די עיקר איז רוח העם און די תורה איז א נחלת הכלל להעם, און אז די שטעלע פון דעם נשיא איז נאר אזוי ווי ראש החכמים. און דערפאר, נאר לאחר שהעבירו, איז געקומען דאס אויפשטייג פון אגדה, וויבאלד פון דארט און ווייטער איז תורה בביהמ״ד נישט נאר געווען וועגן מברר זיין חוקים כדי זיי צו לעדזשיסלעיטן בהעם, נאר תורה לשם לימוד גרידא. (ער זאגט אז דאס ליגט אויך אונטער די מחלוקת בין רבי ור״מ ור״נ בסוף הוריות, הגם ר״מ אליינס איז אויך געגאנגען מער בגישה מדיניית.)

 

[מי אני]

דר. דוד ראטשטיין שרייבט לגבי די מעמד פון ספר דברי הימים נגד ספר עזרא:

Most scholars now reject the Rabbinic position that Chronicles was authored by Ezra, arguing that the two works, though similar because they were written in approximately the same period, differ substantively in matters of outlook and theology. Three key examples of this difference in outlook are: (1) the uncompromising stance of Ezra-Nehemiah regarding all forms of exogamy (marrying outside of the clan), as opposed to Chronicles' relatively liberal attitude on the matter; (2) Chronicles' inclusive definition of the true Israel, which contrasts sharply with Ezra-Nehemiah, in whose view only those Jews returning from the Babylonian captivity are viewed as the true Israel; and (3) the heightened place of the Davidic covenant in Chronicles, in contrast to the emphasis on the exodus-Sinai traditions found in Ezra-Nehemiah. In addition, there are significant linguistic and stylistic differences between the two corpora. Most scholars now use the term "the Chronicler" to refer to the author of Chronicles only and believe that he was likely a member of Levitical circles. Some suggest that the Chronicler was aware, and made use, of Ezra-Nehemiah in formulating his own positions​

Click to shrink...

***

איך פרעג צו די באקאנטע אידישע דענקערס וואס האבן זיך גע'שמד'ט האבן דאס געכאפט. נאר וואס דען מ'קען זיך נישט האלטן היימיש קריסטיש און שיקען אין די מוסדות אז מ'שטעלט זיך נישט צו די תקנות אדער אז מ'קומט נישט צום טיש האבן זיי זיך גע'שמד'ט און זיך ג'צלמט אלץ אן אגב.

Click to shrink...

דר. יואל קרעמער שרייבט אביסל ענליך:

The conversion to Islam of Samaw’al (Samuel) al-Maghribi, a mathematician and physician (ca. 1126–1175), was a celebrated case. His father was a well-known scholar and Hebrew poet. Samuel abandoned Judaism for Islam in 1163, and on the night of his conversion began to write a refutation of Judaism, Silencing the Jews. When he was young he began reading Arabic literature, mainly stories and anecdotes, and then historical works. Muhammad’s meteoric ascent from poverty to prophecy and the early conquests of Islam inspired him. Samuel went on to study mathematics, astronomy, and medicine. One of his teachers was the famous philosopher Abu ’l-Barakat al-Baghdadi, also a convert from Judaism to Islam

Samuel believed that human reason is the ultimate criterion of the truth and that it requires us to examine ancestral traditions. When we do, we discover that Judaism, Christianity, and Islam have equally valid claims. All religions preach the good life, promote social well-being, and maintain political order. Islam, Samuel wrote, is superior to Judaism; for whereas Islam is the most inclusive religion, Judaism is the most exclusive. Samuel therefore decided to abandon the particularism of an obsolete faith for the greater universalism and inclusiveness of the newer and more popular religion​

Click to shrink...

 

[מי אני]

דא געבט הרה״ג ר׳ צבי יונתן מארטאן א נייעם דערהער אין דעם געדאנק פון אין אומתינו אומה אלא בתורותיה. והיינו, ווייל ווען עס האט אָנגעהויבן ארויסשפראצן דעם געדאנק פון נעשאנעליזם און לאומיות אין אייראפע, האט דער לעגאלע פילאזאף פרידריך קארל וואן סאוויגני געשריבן אז יעדעס פאלק׳ס געזעץ דארף האבן אין זיך איר אייגנארטיגע פאלקסגייסט, וועלכעס איז משונה פון אנדערע געזעץ קוֺידס. און דאס איז ווייל די געזעצן פון א פאלק טוהן אויך פארמירן און אפשפיגלן איר אייגנארטיגן וועלט׳ס אנשויאונג, קולטור, און בליק. און דערפאר האבן חז״ל אוועקגעשטעלט באזונדערע הלכות ואפילו בדיני ממונות, וואס דער רמב״ם שרייבט בהקדמתו לפי׳ המשניות איז ל״ד מיוסד על הקרא נאר מסברתם, און געווען שטרענג לגבי גיין בערכאות. דאס איז וויבאלד דאס׳ן האבן אייגענע און אייגנארטיגע הלכות, שטעלט אוועק ממש דעם פאלקסגייסט ומהותה וזהותה של האומה.

 

[מי אני]

דר. פּאַוועל מאַסיעקאָ שרייבט לגבי דאס נוצן די טערמין "ערב רב" קעגן סעקטעס ביהדות, אין אירע קבלה'יסטישע קאנאטעישאנס, אין די קאנטעקסט פון די קאנטראווערסיע איבער תנועת השבתאות:

The dichotomy between the true Israel and the "mixed multitude" constituted the major conceptual axis of the theological controversies that tore apart eighteenth-century Judaism. Approximately a century after the advent of Sabbatai Tsevi, most debates concerning Sabbatianism (and, more broadly, Jewish heterodoxy) did not revolve around messianism, let alone Sabbatai’s specific messianic claims. Rather, the disputes concentrated on the limits of religion and conditions for belonging to the Jewish people. Each side considered only its own version of Judaism legitimate and claimed to be the one true Israel. Each party branded the other as “progeny of the mixed multitude,” implicitly denying its Jewishness. Thus the discourse of the mixed multitude endeavored to establish the boundaries of Judaism and of the Jewish people independently of the traditional halakhic criteria of who is a Jew: within the framework of this discourse, certain groups of people might have been “externally” Jewish for generations but were said to remain alien in the depths of their souls. By drawing a line between those whose souls originated from “children of Abraham” and those who came from the erev rav, the Sabbatian debate aimed to distinguish between the “real” Jews and pseudo-Jews, “true” Judaism and false faith​

Click to shrink...

דאס איז ענליך צום געדאנק איבער וואס דר. אבי שׂגיא האט געשריבן לגבי די עוואלוציע פונעם "עמלק" טערמין.

 

[מי אני]

דר. מאַסיעקאָ שרייבט אויך בזה לגבי זהות היהודי:

As noted, Emden’s conceptualization of Sabbatianism as a new religion was radical and novel. Until the Frankist affair, very few rabbis seemed to have taken such a radical position: militant anti-Sabbatianism was a campaign waged by a few professional heresy hunters. The vast majority of eighteenth-century rabbis tried to hush up rumors and to suppress the memory of seventeenth-century Sabbatianism — sometimes even forbidding the very mention of the name Sabbatai Tsevi. Despite angry rhetoric, few serious efforts were made to eradicate crypto-Sabbatianism, and — as attested by the anti-Hayon campaign — the rabbinate was reluctant to lose even confirmed heretics to Christianity. The very same rabbis who were prepared to turn a blind eye to the heresies of other Sabbatians radicalized their stance in the case of the Frankists. In order to understand this shift of attitudes, in contrast to the typical crypto-Sabbatians, who professed their heresy only within the closed circle of fellow believers while outwardly remaining pious members of the community, Frankists were, from the outset, clear and outspoken about their heterodoxy and unrepentant when confronted by the rabbis. Their actions and heretical beliefs could not be ignored or swept under the carpet: they constituted an open challenge to the authority of the rabbinate, a challenge that could not be disregarded without a total loss of face. Since Frankism broke with the paradigm of crypto-Sabbatianism, the rabbis had to break with the tactics of silence on the matter of internal Jewish dissent or discord before non-Jews

Also, theologically and politically, the stakes became extremely high, involving the very identity of Judaism as a distinct religion. The radical conceptualization of Sabbatianism as a new faith was grounded in the danger (real or perceived) of its blurring of the boundaries between the existing religions. The brutality of the rabbinic campaign against the Frankists can be understood as an attempt to delineate the confines of Judaism as clearly as possible. They sought that the heretics should not be allowed to seek middle positions between two separate religions: one should be either fully and unconditionally Jewish or equally fully and unconditionally Christian. In a nutshell, the aim of the rabbinic campaign of 1759 was to replace Pikulski’s idea of the Sabbatians as “simultaneously Jews and Christians” with Emden’s idea of their being “neither Jews nor Christians”

He claimed that from the very outset, God’s intention regarding the Israelites was for them to conquer lands rather than study the Torah. Official Judaism inverted the natural order of things; Frankism was to put things right. Thus, Frank “cursed those who teach the Jewish laws in that religion. Those who do not have God should study laws. Come and see, God told Abraham, I give all these lands to you and your children. He did not say that he would give them laws.” Gershom Scholem believed that militarism and “Jewish territorialism” were crucial features of Frankism: the first signaled the culmination of the process of the birth of “a new type of Jew . . . for whom the world of Exile and Diaspora Judaism was partly or wholly abolished”; the latter “expressed in a bizarre yet unmistakable manner the desire of his followers for a reconstruction of Jewish national and even economic existence.” According to Scholem, Frank’s “personal contribution to the Sabbatian worldview” was the rejection of the connection between redemption and the return to the Land of Israel

Frankism challenged what its contemporaries — both Jewish and Christian — considered the natural order of things: the mutual boundaries of different religions, established religious principles, traditional social structures, patterns of social advancement and mobility, and symbolic hierarchies. In a sense, it demonstrated that there were not really two separate societies, Christian and Jewish, but rather two agglomerations of heterogeneous social groups. It forced the Jews to redefine the understanding of their own religion and their self-perception vis-à-vis the Christians. It changed the way that Judaism was seen among the Christians by demonstrating the internal heterogeneity and complexity of the Jewish world. Whether seen as an aberration, a movement of social unrest, or a theological innovation, it affected Jewish-Christian relations and revamped the mutual attitudes and perceptions of everyone concerned​

Click to shrink...

 

[מי אני]

דר. חוה תירוש-סעמיועלסאן שרייבט במשנתו של פילון:

The experience of "seeing God" constitutes the community of "Israel" which for Philo is a nonethnic intellectual-religious category ("those who see God") rather than an ethnic or national category. This view would enable Christian readers to adapt Philo for theirown. needs, making him into a Church Father, and explains why the works of Philo were preserved in the church rather than in the synagogue​

Click to shrink...

***

דר. סטיווען זיפּערשטיין זאגט במשנתו של אחד העם:

One has to bear in mind is that from Ahad Ha'am's vantage point, at the very kernel of what it means to be Jewish is not what comes to be known as religion and not halakha. At the very fundamental core of what it means to be Jewish is national consciousness. And it's this that actually has held the Jews together. And it's this that actually gave birth to the strategies that were used eventually by those who formulated what eventually became the Talmud. It was a strategy in order to keep Jews together as a people in the wake of exile. But no more than a strategy. So that inasmuch as from his vantage point, religion is simply on the wane and will no longer serve as the connective glue for what it means to be Jewish. What needs to be produced is a kind of pervasive culture. His vision is not that of a culture that is unembedded in soil. Furthermore, his beloved daughter, Rachel, married a Russian intellectual, and he disowns her. He won't speak with her. He has one conversation with her, I think, toward the end of his life, once the marriage dissolves. Chaim Chernovitz, who's a good friend of his, who's the kind of rare, expansive Orthodox rabbi, offers to convert her husband, and Ahad Ha'am says the conversion would be useless. So he is an essentialist. An essentialist when it comes to what he understands as the core of Yiddish-Kite. The core of Yiddishkeit is not Frumkeit​

Click to shrink...