איך גיי שרייבן אין קורצן וואס איך פיל איבער דיין באשרייבונג/ארטיקל/געשיכטע, בעיקר ווייל איך זע דו האסט ליב קריטיק און נויז
(פארדעם שרייב איך נאר קורץ..)
איך האב עס ארויסגעדרוקט צו ליינען שבת - אזויווי איך פיר מיך מיט לענגערע ארטיקלען א שטייגער ווי 'וויליאמסבורג בריק' דורך
@הבל וריק און 'א באגעגעניש מיט המן' דורך
@מרחשון אא"וו.
אבער אנדערש ווי יענע ארטיקלען וועלכע זענען געווען גוט געשריבן, זאפטיג אראפגעלייגט, באלעקענדע סאטייער, און שרייבערישע גאונות, פארשטייט זיך אויספאלגענדיג בעיסיק כללים פון שרייבעריי א שטייגער ווי ספעלינג און נישט איבער'חזר'ן אויסדרוקן, זע איך אין דעם ארטיקל א שטארקע דרייוו פאר רעלעוואנס א שטופ ארויסצוברענגען ליצנות אבער ס'קומט מער ארויס ווי מאנדלען אין צו ווייניג זופ.
די ווערטער 'גדליה' און 'די גייסט' ווערן גענוצט אסאך צופיל פאר אן עלעגאנטע ארטיקל לדעתי, וואלסט רואיגערהייט געקענט רעדן פון זיי אן כסדר איבער'חזר'ן זייערע נעמען. אבער עפעס אן אבסעסיע זעסטו אויס צו האבן מיט נעמען און ברענדס – דיין אייגענע על כולם.
ספעלינג מיסטעיקס זענען געפערליך, אט איז א ליסטע נאר פון די ערשטע פאר פאראגראפן:
- געליגן
- פרבירט
- זעין
- דימיון
- פאהאנען
- עפס
- עקזייעטי
- פאלעזירט
- ביי 'ענדערשט' און 'לייד' האסטו פשוט פארטוישט דעם ענדע 'ט'
און אזוי ווייטער.
אנשטאט נוצן פרישע פראזן און אינטרעסאנטע אויסדרוקן צו מאכן דאס ליינען ציענד, ווערן ענליכע אויסדרוקן איבערגענוצט אפט דורכאויס דעם ארטיקל.
די ליצנות שפרונגט אין פנים גראד ביים צוויטן קאפיטל, אבער אנשטאט זיין קלוג און צום זאך הערט זיך עס איבער די מאס און אביסל בחור'יש די וועג וויאזוי ס'ווערן צוזאמגעשלעפט אלע סארט זאכן פון וואס מ'קען נאר טרייבן שפאס און ס'פילט זיך pushy. ויהי נועם, עקרב וויידל, גארילע הענט, דיינאסאור הענט, ווי א משגיח, תמימות'דיגע אמונה, סם רוחני, מקום התפילין, א קאמפיוטער וואס פריזט, עולמות, מלאכי חבלה, שדים הויז, האראר מאווי, לעמפערט, גייסט, – אלעס אן די מינימאלע ספעיס צו אטעמען צווישן איינס מיטן אנדערן, צו מיר הערט זיך דאס נישט פאני.. סארי.
ס'איז אומקאנסיסטענט, סיי די לשונות ווי געשמועסט, אבער אויך די סטייל און די מעסעדזש וואס דארף ארויסצוקומען. פון איין זייט שרייבסטו צופיל ענליכע לשונות און פון אנדערע זייט שפארסטו נישט קיין אויסדרוקן צו אילוסטרירן דיינע דמיונות וויאזוי די שטן קוקט אויס, פון איין זייט ווילסטו ארויסברענגען שרעקעדיגע געדאנקען און א ברייטע בילד/געשיכטע, אבער פון די אנדערע זייט ביזטו צו פארנומען מיט הייפער-דעטאלירטע דעסקריפציעס. און אויב דארף עס אנצוזייען מער שרעק מיין איך עס האט א קאונטער עפעקט – ווי דער ליינער ווערט פארכאפט אין די פילצאליגע דעסקריפציעס אנשטאט זיין אייגענע (שרעקעדיגע) פאנטאזיע.
עס דארף צו זיין א חוזק פונעם שטן? פונעם גיהנום? פונעם ועד האישור? פון די רבנים? פון משיח? פון די אבות? פונעם משגיח אין ישיבה? פון סגולות? Pick your battle זאגט מען ביי אונז – קום אריין קלארער און מער צום פוינט..
בקיצור, איך זע דעם ארטיקל מער אלס א ‘wanna-be’ ליצנות, פראבירענדיג איינצונעמען וואס מער שטח און וואס מער שרעקעדיגע לשונות, דעסקריפציעס, און וואס נישט. אבער למעשה שטעלט זיך עס ארויס צו פארלירן דאס ביסל אינטרעסאנטקייט וואס עס וואלט נאך מעגליך געהאט, און עס איז מער אזא ליקוט פון בחור'ישע דזשאוקס איבער א געוויסע קאנסעפציע פון אידישקייט.
און צו דיר לייביש, איך קום דיר נישט זאגן קיין מוסר, אבער יא פידבעק אלס א ליינער. ביטע פראביר שטארק דיר ארויסצונעמען פונעם בילד – און פונעם קעפל אויב מעגליך. ס'איז אינטרעסאנטער צו ליינען געדאנקען/באשרייבונגען אין א דריטע פערזאן פארמאט ווי אין אזא דיירעקטע מארקעטינג קאמפיין פאר 'לייביש הכהן', און איך פארשטיי דו גלייכסט נויז, ס'געבט דיר סיפוק, ס'מאכט דיר וואך, און עס דרייווט אפי' אטענטשאן צו דיין פערסאנע (מיט אן ענליכע שטריך צו טראמפ יר"ה). פארט בעט איך דיר – וואקס אויף, דו וועסט לכאו' אליינס הנאה האבן פון א מער מעטשור לייביש, און מיר – די ליינער – וועלן זיכער טרעפן מער תוכן און געשמאק אין דיינע סחורה..
