איך רעדט פון די מחלוקת הארונים וזלונים במשך השנים אנגעהויבען ביי רב הצעיר , אלע שגץ שטיק מעשיות , ווער סאיז אלטס געווען פארמישט ביז נישט לאזן אהרן צוקומען צו זיין טאטע פארשטייט זיך די באקאנטע שמיני עצרת , די ווייץ און שחיטה און געענדיגט ביים נושא פון די שנירל הנהגה טעראר
די ערשטע סאטמארע רבי איז געווען אן עקסטרעמע און שארפע מענטש,
צו געבען צו פארשטיין, דעמאלס צו זיין אקעגן ציונות איז געווען אזויוי היינט נטירי קרטה, אין נישט נעמען געלט איז געווען אזוי ווי היינט קאמען-קאר.
ווי אויך האט ער פראבירט אפ-צוטיילן זיינע מענטשן פון די אנדערע חסידישע קהלות,
פארשטייט זיך אין די קהילה זענען געווען 2 סארט מענטשן, עקסטרעמע וואס האבן דאס ליב געהאט, ווי אויך מענטשן וואס זיי האבן דארטן באלאנגט אבער פון זיי-אויס וואלטן זיי נישט געווען אזוי שארף.
ווען די ערשטע רבי דברי יואל איז אוועק האט זיך אנגעהויבן ציביסלעך די ריס,
די צווייטע רבי די ברך משה איז געווען מער דינה רפיה, ער איז נישט געווען אזוי עקסטרעם, פון אים-אויס וואלט ער נישט אזוי מלחמה געהאלטן אקעגן ציונות און געוואלט זיין מער מעורב בין הבריות. אבער פארשטייט זיך אז די רבי האט געדארפט ווייַטער פירן די מלחמה'ס אקעגן ציונות,
זיין הויפט גבאי ר' משה פרידמאן, האט ספעציעל נישט געקענט דערליידן די פרומקייטן אין די עקסטרימיסטן, און ציביסלעך, האבן די עקסטרימיסטן אנגעהויבן פילן אז די ברך משה , איז נישט גענוג עקסטרעם אזויווי זיי זענען געווען צוגעוווינט.
די ריס איז כסדר געווארן גרעסער און גרעסער, די רבי שטוב -קהילה האט פראבירט אונטער צו דריקן די עקסטרימיסטן (מתנגדים) און די מתנגדים האָבן צוריקגעשלאגן, ס'איז געווען צוויי טיימס, וואס האט כסדר אויסגעבראכן מלחמות.
