איך האב יעצט געגקוקט אביסל ביים ארבעטן אויף איין סקרין.
די קולטורישע ערשיינונג איז א נקודה למחשבה. פאר עפעס א סבה האבן חסידים אן אבסעסיע מיט 'סדר הבאסעס'. מ'דארשט נאך אן ארגאניזירטע עווענט, ווי אלס קלאפט, יעדער שטייט שיין אויסגעשורה'ט, יעדער אין זיין פלאטץ, מיט א וועד המסדרים און ארבעט פאר יעדער ליידיגייער. די קינדער שאייען נישט מיט זייער טאטעס, זיי שטייען מיט זייער מלמדים, און אלס איז הערליך 'שיין'. ביי אונז, איז א הכנסת ספר תורה א מישמאש, ווי יעדער טאטע שלעפט א פאר קינדער, און דערנאך זוכט זיין ווייב צווישן די אלע פרויען צוריק צו געבן די בעיבי וואס האט געבראכן פון די פעקעלע.
אפילו דער רבי'ס אייניקלעך וואס זענן נישט אזוי אייאייאיי, און די קינדער מיט טשאפס, שטייען אין די ריכטיגער פלאטץ, און אלס מוז פארן ווי א זייגער. עס איז א מאדנע תאווה וואס מענטשן האבן, און איך קען עס נישט איינשלינגן. איך האב אן אלערגיע פון באטייליגן אין אזעלכע מעמדות.
