מיין קלינישע-טויט ערפארונג
קלינישע טויט איז דער מעדיצינישע טערמין פאר דער פענאמאנען אין וועלכע דאס הארץ פון דעם מענטש קלאפט אבער זיין מוח פונקציאנירט נישט און פראדוצירט מער נישט קיינע כוואליעס. אין דער מעדיצינישע וועלט ווערט דער מענטש דערקלערט טויט, כאטש וואס עס האבן זיך שוין געמאכט פעלער וואו מענטשן האבן באוויזן זיך צו ערוועקן דערפון און צוריק קומען צו זייערע באוואוסטזיין. די ערשיינונג איז זייער זעלטן און רופט וואונדער ביי אלע דאקטארס.
האב איך באשלאסן ביי מיר, מיטצוטיילן צום ערשטן מאל, מיט דעם עולם, מיין פערזענליכע ערפארונג וואס איך בין אריבער.
דער עקסידענט
געווען איז עס א פארנומענע דאנערשטאג. איך בין געזעצן אין קאר אין צענטער פון א שווערע טראפיק ווען מיין ווייב האט געקלינגען אויפן פאון.
אזוי ווי עס איז געווען אין א טאג וואס איך האב געמוזט אנשטעלן א זיסע פנים צוליב אינטימישע איינגעלעגענהייטן, האב איך אויפגעהויבן, טראץ די שטרענגע ווארענונגען פון דעם דינא דמלכותא. איך האב געהאלטן דאס טרייבל אין איין האנט און דער אנדערע האנט האט אנגעכאפט דאס רעדל און אזוי בין איך געפארן פאר א שטיק צייט. ווי לאנג, ווייס איך נישט, ווייל דאן איז דאס געשען.
ווי איך האב זיך שפעטער דערוואוסט, האט זיך פונקט דאן, דער שווערער טראפיק צעעפענט און קארס האבן זיך גענומען פייפן אונטער מיך, וואס דאס האט מיך געמאכט פארלירן קאנטראל אביסל. א רוזיגע טרעילער וועלכע איז געפארן הארט נעבן מיך, האט ווייזט אויס, אויך פונקט יענער אווענט, געהאט זיין ספעציעלע נאכט און אין דער בלינק פון אן אויג, האט מיין קאר זיך געטראפן טיף אינעם בויך פונעם טרעילער, ווען איך בין פונקט צווישן די שווערע שטיקער ברוכווארג.
א טונקעלע טונעל
איך האב גארנישט געשפירט, עס האט זיך געפילט ווי מיינע חושים עקזיסטירן נישט פאר א וויילע. אבער דאן, אין א בליץ סקונדער, איז אלעס צוריק געקומען. איך האב מיך געטראפן אין א טיפע פינסטערע טונעל, שרעקליך טונקל פון אלע זייטן, וועלכע ציעט זיך, ווי ווייט איך קען נאר זען. איך קוק ארום און איך זע בלויז א געדעכטער שווארצקייט, פאר א לאנגע שרעקעדיגע וויילע. ווען מיטאמאל, זע איך ווי עס קומט צו פליען א שטארקער ליכטיגקייט אין מיין ריכטונג. עס שיינט אויף דעם גאנצן טונעל, עס קומט נענטער און נענטער, ביז עס נעמט מיך אינגאנצן איין און דאן...
איך קום אן אויבן
אט שטיי איך אויבן אין הימל. איך קוק מיך ארום מיט נייגעריגקייט. עס זיצן שורות שורות פון אלטע אידן מיט שיינע ווייסער בערד. איינער פון זיי, מיט א הייפליכע שמייכלדיגע פנים, קוקט מיר אריין אין אויגן, מיט ליבליכע בליקן. ער רעדט נישט צו מיך, אבער זיינע בליקן דערווארעמען מיך, געבן מיך צוריק עטוואס קוראזש. איך עפען מיין מויל מיט אנגסט און ער ווארט מיט ליבליכע געדולד, ווי צו זאגן, שעם דיך נישט, רעד.
איך געב א טיפע רוחניות'דיגע אטעם און איך פרעג איהם, שאקעלענדיג דאס קאפ. "ווי לאנג זענט איר שוין דא?" איך ווייס נישט פארוואס איך האב באשלאסן צו פרעגן דער פראגע, דאס איז ארויסגעקומען ענדישע פון צעמישטקייט, ווי פון נייגעריגקייט. ער קוקט און שאקלט צו דאס קאפ, "אומגעפער זעכצן טויזענט יאר" ענטפערט ער מיט א רואיגע טאן. איך געב א קליינע טרייסל, איך פרוביר זיך צו כאפן ווי איך געפין זיך. "איר זענט שוין דא זעכטצן טויז... איך האב געמיינט אז דער גאנצע וועלט שטייט קוים"... "יא יא", זאגט ער מיר, שמייכלענדיג עטוואס ציניש, צו זיינע ארומיגער.
ביים בית דין של מעלה
איך האב געהאט א טוץ קשיות איהם צו פרעגן און מיין קאפ האט אנגעהויבן שווינדלען איבער מיט וועלכע אנצופאנגען, ווען פלוצלונג קומט צו מיך איינער מיט אן ערענצטן געזיכט. ער קוקט אויס זייער ערענצט און קאנצענטרירט. ער כאפט מיך אן ביי מיין ארעם און רופט זיך אן מיט א קול וועלכע האט געדינערט פון איין עק וועלט ביזן אנדערן. "שאול יהודה בן אהרן שלמה, איר זענט געלאדנט צום בית דין של מעלה, קום און שטעל זיך אוועק, צו דעם טאג פון געריכט"
איך האב מיך גענומען ווארפן אין אלע ביינער. עס איז נישט געווען קיין איין האר-לעכערל אין מיין הויט וואס האט זיך נישט אויפגעשטעלט מלא קומתו. איך האב געטרייסלט און געפיבערט. אלע מוסר שמועסן, פון די ערשטער קינדער גארטן טעיפס ביז די לעצטער שובבי"ם שלוש סעודות דרשות, זענען מיר ארויף געקומען אויפן געדאנק. די שטומע ווי מיין אלטע ראש הישיבה פלעגט קרעכצן "אוי לי מיום הדין אוי לי מיום התוכחה" האט מיך שיעור נישט פאר'חלש'ט אויפן ארט. איך ווייס דאך וויפיל איך האב זיך פארזינדיגט און פארשמוצט, וואס טו איך דא.
איך האב מיט פארלוירנקייט געקוקט רעכטס, לינקס, ארויף, אראפ, אלעס איז געווען שא שטיל, אלעס האט געווארט אויף מיר און קיינער איז נישט געשטאנען צו מיין זייט. איך שטיי מיט א פארלוירנקייט פאר א וויילע וואס שפירט זיך ווי אן אייביגקייט, ווען אט הייבט מען אן צו רעכענען מיינע מצוות מיט מיינע עברות.
איך שטיי מיט אן אראפגעלאזטן קאפ, דער מלאך זאגט אפ, מיט א שטייפע שטומע, אלע מיינע מעשים איינער נאכן צווייטן און דאן שטעלט ער זיך אפ, איבערגעבענדיג דאס ווארט פאר דעם בית דין וועלכע דארף אפ'פסקנ'ן מיין שיקזאל.
דער אורטייל
איך קען נישט אריין גיין אין צו פיל דעטאלן, אבער איין זאך קען איך אייך זאגן, די אלע דרשות און מוסר שמועסן איבער דעם חטא הידוע און פגם הברית, קוק, איך זאג נישט אז דאס איז גארנישט, אבער זיי טרייבן איבער. יא, ס'האט אביסל וויי געטוהן. ס'האט געציפט, ס'נישט געווען באקוועם. אבער די אלע ווילדע שילדערונגען פונעם ראשית חכמה און אלע היציגע סטראשערייען פון די בעלי מוסר, איר זאלט מיר זייער מוחל זיין, זיי טרייבן געפערליך איבער. (יעצט צוריק קלערענדיג דערפון, כאפ איך, אז זיי זענען גארנישט שולדיג. פון וואו זאלן זיי וויסן? זיי זענען דאך נאך נישט געווען טויט ווען זיי האבן עס געשריבן. ס"ה האבן זיי זיך געוואלט רישטן אויפן ערגסטן.) איך, אלס מאן, בין איך קיינמאל נישט אריבער קיין לידה, אבער וויפיל איך פארשטיי, איז דאס פיל פיל פיינפולער ווי די פעטש וואס איך האב באקומען.
מיין אנטוישונג
ווען עס איז אבער געקומען צו די שכר, דארט בין איך שוין שווער שווער אנטוישט געווארן. אמת, איך מאך עס נישט אינגאנצן אוועק, ס'איז זייער פיין, מ'זיצט אפ אן קיין דאגות אין קאפ, אבער איך מיין אז פאר א שיינע מטבע, קען מען טרעפן שענערס אויף דעם עולם. מען האט שוין געהערט אזאנס, אויף צו זאגן יפה שעה אחת, דאס איז ווילד איבערגעטריבן. ווי פיל איך האב זיי פרובירט מסביר צו זיין אז - צייטן האבן זיך געטוישט און כדי צו זעטיגן א מענטש, קען מען נישט בלויז צושטעלן א שיינע וויין גארטן מיט א שטוהל פון זיבן טרעפ - איז דאס געפאלן אויף טויבער אויערן.
זיי האבן זיך נאכאנאנד באלקאגט אז דעם היינטיגן דור קען מען נישט צופרידן שטעלן און זיי זענען קיינמאל נישט פרייליך. איך האב זיי געגעבן צו פארשטיין אז מען לייגט אונז דארט אראפ אז פאר איין ווארט תורה באקומט מען גאנצעטע וועלטן פון שכר. זיי טענ'ען אז איך וואלט געדארפט אליין פארשטיין אז ס'איז בלויז א משל...
אלץ צייכן פון גוטהארציגקייט, האבן זיי מיך צוגעוויזן צו אן היכל וואו עס ווערן איבערגעגעבן שיעורים פון היינטיגע מחנכים און משפיעים, איבער וויאזוי צו 'עפרישיעטן יעדער שטיקל שכר און זען דערין דאס אייביגע גליק', אבער איך בין געווען צי אנטוישט און באבלאזן. איך בין שפעטער געוואר געווארן אז דאס איז גאנץ אן אפטע ערשיינונג ביי ניי געשטארבענע נשמות, בעיקר איז דאס אנוועזענד ביי שטארק גלויביגער.
איך וועל אייך געבן איין דוגמא. פארן אריין לייגן א רעקלאמע וואס קאסט נישט קיין געלט, פאר השבת אבדה, באקומט מען עפעס וואס איז ענליך, אויף דעם וועלט, צו א טעקסט פונעם בעל הבית מאנטאג צופרי, אז מען דארף נישט אריינקומען היינט. כ'זאג נישט, ס'גאנץ גוט, ביז ווען עס קומט סוף טאג און מען קלערט ביי זיך, אז פאר דעם פרייז, וואלט שוין בעסער געווען, יא אריין צוגיין אין ארבעט...
מען שוקט מיך צוריק
די סיבה פארוואס איך בין צוריק געשיקט געווארן, איז, ווייל איינמאל אין מיין יוגנט, בין איך בייגעשטאנען א שווערע נסיון. איך גיי נישט אריין אין קיינע דעטאלן אבער דאס איז געווען א שווערע נסיון. איך האב אלע יארן ערווארטעט שכר דערפאר און אנקומענדיג אויבן, זעענדיג וואס איז אלס דא אויף דער מעניו, איז מיר שווארץ געווארן פאר די אויגן. האב איך זיי געזאגט מיין טענה. זיי האבן מיך געשוקט פון איינעם צום צווייטן. בקיצור, צום סוף, געבן זיי מיך די אפציע פון איבערגיין דער זעלבע איבערלעבעניש און נישט אריבער גיין דעם נסיון, אבער, איך וועל מוזן באצאלן מיט אן עונש. אזוי ווי איך האב שוין מיטגעהאלטן וואס די עונשים זענען, בין איך איינגעגאנגען דערויף און דערפאר האט מען מיך אראפגעשיקט.
אן אינטערעסאנטע עפיזאד דערמאן איך מיך, ערגעץ אינמיטן זיצן און פארברענגען אין גן עדן האב איך געטראפן נישט קיין צווייטער נאר דעם אלטן רב פון מיין בית מדרש. (כ'האב אפילו נישט געדענקט אז ער איז שוין אוועק, ס'געווען בושות...) איך בין פונקט געווען אין א גוטע מוד, גיי איך צו צו איהם און איך נעם איהם אפיר, בדרך כבוד – פארשטייט זיך, אויף דעם וואס ער האט מיך אמאל גע'אסר'ט א זאך וואס ווי עס שטעלט זיך אויס, איז עס בסדר גמור. פאר די פאר מינוט וואס ער איז דארטן געזעצן אומבאקוועם, האט זיך עס שוין געלוינט, אבער נאך א וויילע, זאגט ער, "שוין, שטעל זיך פאר איך בין דיר עס מתיר, וואלטסו דען יעצט געהאט עפעס דערפון?"... איר פארשטייט? און דאס איז שוין אינעם 'עולם האמת', איך קען איהם ניטאמאל וואונטשן א מיתה משונה...
קלינישע טויט איז דער מעדיצינישע טערמין פאר דער פענאמאנען אין וועלכע דאס הארץ פון דעם מענטש קלאפט אבער זיין מוח פונקציאנירט נישט און פראדוצירט מער נישט קיינע כוואליעס. אין דער מעדיצינישע וועלט ווערט דער מענטש דערקלערט טויט, כאטש וואס עס האבן זיך שוין געמאכט פעלער וואו מענטשן האבן באוויזן זיך צו ערוועקן דערפון און צוריק קומען צו זייערע באוואוסטזיין. די ערשיינונג איז זייער זעלטן און רופט וואונדער ביי אלע דאקטארס.
האב איך באשלאסן ביי מיר, מיטצוטיילן צום ערשטן מאל, מיט דעם עולם, מיין פערזענליכע ערפארונג וואס איך בין אריבער.
דער עקסידענט
געווען איז עס א פארנומענע דאנערשטאג. איך בין געזעצן אין קאר אין צענטער פון א שווערע טראפיק ווען מיין ווייב האט געקלינגען אויפן פאון.
אזוי ווי עס איז געווען אין א טאג וואס איך האב געמוזט אנשטעלן א זיסע פנים צוליב אינטימישע איינגעלעגענהייטן, האב איך אויפגעהויבן, טראץ די שטרענגע ווארענונגען פון דעם דינא דמלכותא. איך האב געהאלטן דאס טרייבל אין איין האנט און דער אנדערע האנט האט אנגעכאפט דאס רעדל און אזוי בין איך געפארן פאר א שטיק צייט. ווי לאנג, ווייס איך נישט, ווייל דאן איז דאס געשען.
ווי איך האב זיך שפעטער דערוואוסט, האט זיך פונקט דאן, דער שווערער טראפיק צעעפענט און קארס האבן זיך גענומען פייפן אונטער מיך, וואס דאס האט מיך געמאכט פארלירן קאנטראל אביסל. א רוזיגע טרעילער וועלכע איז געפארן הארט נעבן מיך, האט ווייזט אויס, אויך פונקט יענער אווענט, געהאט זיין ספעציעלע נאכט און אין דער בלינק פון אן אויג, האט מיין קאר זיך געטראפן טיף אינעם בויך פונעם טרעילער, ווען איך בין פונקט צווישן די שווערע שטיקער ברוכווארג.
א טונקעלע טונעל
איך האב גארנישט געשפירט, עס האט זיך געפילט ווי מיינע חושים עקזיסטירן נישט פאר א וויילע. אבער דאן, אין א בליץ סקונדער, איז אלעס צוריק געקומען. איך האב מיך געטראפן אין א טיפע פינסטערע טונעל, שרעקליך טונקל פון אלע זייטן, וועלכע ציעט זיך, ווי ווייט איך קען נאר זען. איך קוק ארום און איך זע בלויז א געדעכטער שווארצקייט, פאר א לאנגע שרעקעדיגע וויילע. ווען מיטאמאל, זע איך ווי עס קומט צו פליען א שטארקער ליכטיגקייט אין מיין ריכטונג. עס שיינט אויף דעם גאנצן טונעל, עס קומט נענטער און נענטער, ביז עס נעמט מיך אינגאנצן איין און דאן...
איך קום אן אויבן
אט שטיי איך אויבן אין הימל. איך קוק מיך ארום מיט נייגעריגקייט. עס זיצן שורות שורות פון אלטע אידן מיט שיינע ווייסער בערד. איינער פון זיי, מיט א הייפליכע שמייכלדיגע פנים, קוקט מיר אריין אין אויגן, מיט ליבליכע בליקן. ער רעדט נישט צו מיך, אבער זיינע בליקן דערווארעמען מיך, געבן מיך צוריק עטוואס קוראזש. איך עפען מיין מויל מיט אנגסט און ער ווארט מיט ליבליכע געדולד, ווי צו זאגן, שעם דיך נישט, רעד.
איך געב א טיפע רוחניות'דיגע אטעם און איך פרעג איהם, שאקעלענדיג דאס קאפ. "ווי לאנג זענט איר שוין דא?" איך ווייס נישט פארוואס איך האב באשלאסן צו פרעגן דער פראגע, דאס איז ארויסגעקומען ענדישע פון צעמישטקייט, ווי פון נייגעריגקייט. ער קוקט און שאקלט צו דאס קאפ, "אומגעפער זעכצן טויזענט יאר" ענטפערט ער מיט א רואיגע טאן. איך געב א קליינע טרייסל, איך פרוביר זיך צו כאפן ווי איך געפין זיך. "איר זענט שוין דא זעכטצן טויז... איך האב געמיינט אז דער גאנצע וועלט שטייט קוים"... "יא יא", זאגט ער מיר, שמייכלענדיג עטוואס ציניש, צו זיינע ארומיגער.
ביים בית דין של מעלה
איך האב געהאט א טוץ קשיות איהם צו פרעגן און מיין קאפ האט אנגעהויבן שווינדלען איבער מיט וועלכע אנצופאנגען, ווען פלוצלונג קומט צו מיך איינער מיט אן ערענצטן געזיכט. ער קוקט אויס זייער ערענצט און קאנצענטרירט. ער כאפט מיך אן ביי מיין ארעם און רופט זיך אן מיט א קול וועלכע האט געדינערט פון איין עק וועלט ביזן אנדערן. "שאול יהודה בן אהרן שלמה, איר זענט געלאדנט צום בית דין של מעלה, קום און שטעל זיך אוועק, צו דעם טאג פון געריכט"
איך האב מיך גענומען ווארפן אין אלע ביינער. עס איז נישט געווען קיין איין האר-לעכערל אין מיין הויט וואס האט זיך נישט אויפגעשטעלט מלא קומתו. איך האב געטרייסלט און געפיבערט. אלע מוסר שמועסן, פון די ערשטער קינדער גארטן טעיפס ביז די לעצטער שובבי"ם שלוש סעודות דרשות, זענען מיר ארויף געקומען אויפן געדאנק. די שטומע ווי מיין אלטע ראש הישיבה פלעגט קרעכצן "אוי לי מיום הדין אוי לי מיום התוכחה" האט מיך שיעור נישט פאר'חלש'ט אויפן ארט. איך ווייס דאך וויפיל איך האב זיך פארזינדיגט און פארשמוצט, וואס טו איך דא.
איך האב מיט פארלוירנקייט געקוקט רעכטס, לינקס, ארויף, אראפ, אלעס איז געווען שא שטיל, אלעס האט געווארט אויף מיר און קיינער איז נישט געשטאנען צו מיין זייט. איך שטיי מיט א פארלוירנקייט פאר א וויילע וואס שפירט זיך ווי אן אייביגקייט, ווען אט הייבט מען אן צו רעכענען מיינע מצוות מיט מיינע עברות.
איך שטיי מיט אן אראפגעלאזטן קאפ, דער מלאך זאגט אפ, מיט א שטייפע שטומע, אלע מיינע מעשים איינער נאכן צווייטן און דאן שטעלט ער זיך אפ, איבערגעבענדיג דאס ווארט פאר דעם בית דין וועלכע דארף אפ'פסקנ'ן מיין שיקזאל.
דער אורטייל
איך קען נישט אריין גיין אין צו פיל דעטאלן, אבער איין זאך קען איך אייך זאגן, די אלע דרשות און מוסר שמועסן איבער דעם חטא הידוע און פגם הברית, קוק, איך זאג נישט אז דאס איז גארנישט, אבער זיי טרייבן איבער. יא, ס'האט אביסל וויי געטוהן. ס'האט געציפט, ס'נישט געווען באקוועם. אבער די אלע ווילדע שילדערונגען פונעם ראשית חכמה און אלע היציגע סטראשערייען פון די בעלי מוסר, איר זאלט מיר זייער מוחל זיין, זיי טרייבן געפערליך איבער. (יעצט צוריק קלערענדיג דערפון, כאפ איך, אז זיי זענען גארנישט שולדיג. פון וואו זאלן זיי וויסן? זיי זענען דאך נאך נישט געווען טויט ווען זיי האבן עס געשריבן. ס"ה האבן זיי זיך געוואלט רישטן אויפן ערגסטן.) איך, אלס מאן, בין איך קיינמאל נישט אריבער קיין לידה, אבער וויפיל איך פארשטיי, איז דאס פיל פיל פיינפולער ווי די פעטש וואס איך האב באקומען.
מיין אנטוישונג
ווען עס איז אבער געקומען צו די שכר, דארט בין איך שוין שווער שווער אנטוישט געווארן. אמת, איך מאך עס נישט אינגאנצן אוועק, ס'איז זייער פיין, מ'זיצט אפ אן קיין דאגות אין קאפ, אבער איך מיין אז פאר א שיינע מטבע, קען מען טרעפן שענערס אויף דעם עולם. מען האט שוין געהערט אזאנס, אויף צו זאגן יפה שעה אחת, דאס איז ווילד איבערגעטריבן. ווי פיל איך האב זיי פרובירט מסביר צו זיין אז - צייטן האבן זיך געטוישט און כדי צו זעטיגן א מענטש, קען מען נישט בלויז צושטעלן א שיינע וויין גארטן מיט א שטוהל פון זיבן טרעפ - איז דאס געפאלן אויף טויבער אויערן.
זיי האבן זיך נאכאנאנד באלקאגט אז דעם היינטיגן דור קען מען נישט צופרידן שטעלן און זיי זענען קיינמאל נישט פרייליך. איך האב זיי געגעבן צו פארשטיין אז מען לייגט אונז דארט אראפ אז פאר איין ווארט תורה באקומט מען גאנצעטע וועלטן פון שכר. זיי טענ'ען אז איך וואלט געדארפט אליין פארשטיין אז ס'איז בלויז א משל...
אלץ צייכן פון גוטהארציגקייט, האבן זיי מיך צוגעוויזן צו אן היכל וואו עס ווערן איבערגעגעבן שיעורים פון היינטיגע מחנכים און משפיעים, איבער וויאזוי צו 'עפרישיעטן יעדער שטיקל שכר און זען דערין דאס אייביגע גליק', אבער איך בין געווען צי אנטוישט און באבלאזן. איך בין שפעטער געוואר געווארן אז דאס איז גאנץ אן אפטע ערשיינונג ביי ניי געשטארבענע נשמות, בעיקר איז דאס אנוועזענד ביי שטארק גלויביגער.
איך וועל אייך געבן איין דוגמא. פארן אריין לייגן א רעקלאמע וואס קאסט נישט קיין געלט, פאר השבת אבדה, באקומט מען עפעס וואס איז ענליך, אויף דעם וועלט, צו א טעקסט פונעם בעל הבית מאנטאג צופרי, אז מען דארף נישט אריינקומען היינט. כ'זאג נישט, ס'גאנץ גוט, ביז ווען עס קומט סוף טאג און מען קלערט ביי זיך, אז פאר דעם פרייז, וואלט שוין בעסער געווען, יא אריין צוגיין אין ארבעט...
מען שוקט מיך צוריק
די סיבה פארוואס איך בין צוריק געשיקט געווארן, איז, ווייל איינמאל אין מיין יוגנט, בין איך בייגעשטאנען א שווערע נסיון. איך גיי נישט אריין אין קיינע דעטאלן אבער דאס איז געווען א שווערע נסיון. איך האב אלע יארן ערווארטעט שכר דערפאר און אנקומענדיג אויבן, זעענדיג וואס איז אלס דא אויף דער מעניו, איז מיר שווארץ געווארן פאר די אויגן. האב איך זיי געזאגט מיין טענה. זיי האבן מיך געשוקט פון איינעם צום צווייטן. בקיצור, צום סוף, געבן זיי מיך די אפציע פון איבערגיין דער זעלבע איבערלעבעניש און נישט אריבער גיין דעם נסיון, אבער, איך וועל מוזן באצאלן מיט אן עונש. אזוי ווי איך האב שוין מיטגעהאלטן וואס די עונשים זענען, בין איך איינגעגאנגען דערויף און דערפאר האט מען מיך אראפגעשיקט.
אן אינטערעסאנטע עפיזאד דערמאן איך מיך, ערגעץ אינמיטן זיצן און פארברענגען אין גן עדן האב איך געטראפן נישט קיין צווייטער נאר דעם אלטן רב פון מיין בית מדרש. (כ'האב אפילו נישט געדענקט אז ער איז שוין אוועק, ס'געווען בושות...) איך בין פונקט געווען אין א גוטע מוד, גיי איך צו צו איהם און איך נעם איהם אפיר, בדרך כבוד – פארשטייט זיך, אויף דעם וואס ער האט מיך אמאל גע'אסר'ט א זאך וואס ווי עס שטעלט זיך אויס, איז עס בסדר גמור. פאר די פאר מינוט וואס ער איז דארטן געזעצן אומבאקוועם, האט זיך עס שוין געלוינט, אבער נאך א וויילע, זאגט ער, "שוין, שטעל זיך פאר איך בין דיר עס מתיר, וואלטסו דען יעצט געהאט עפעס דערפון?"... איר פארשטייט? און דאס איז שוין אינעם 'עולם האמת', איך קען איהם ניטאמאל וואונטשן א מיתה משונה...
לעצט רעדאגירט:
