ארטיסטן אין די קהילה

[קץ דוחק]

איך האב באמערקט אז פון צווישן אלע מינע ארטיסטן, טרעפן זיך "שרייבער" דאס ווייניגסטע דאס אָרט אינצווישן די היימישע חרדישע קהילה אדער קהילות. רעד איך נישט פון סופרים תורניים; אויך רעד איך נישט פון שרייבערס וועלכע זענען מסכים זיך צענזורירן (דער בלאט, מאמענט) וואס לדעתי זענען דיע נישט עכטע ארטיסטן. איך רעד יעצט פון אלגעמיינע שרייבערס וועלכע גלייכן צו שרייבן איבער א רעינדזש פון נושאים איינגעשלאסן דברי חול.

למשל זינגערס, אפילו גאר מיט א גויאישן אווירה, טרעפן זיך שוין דאס פלאץ ביי אונז מער פון צוויי דעקעידס - א דור. למשל אנגעפאנגען מיט מיכאל, ליפא (פאר די גאר היימישע), שוועקי, ישי לפידות און בכלל דער מיאמי בּויס דזשאנרע.

מעלער און פעינטערס, אויך שוין 15, 20 יאר, מיט אזעלכע ווי וקסברגר, גדי פאללאק און די אלע קינדער קומיקס למיניהם. אפילו די משניותער און גמרות מיט די פאנני פיקטשערס (בבא מציעא לדוג') גייען אריין אין דעם כלל. הגם ס'וואלט סענס געמאכט אז פאר מעלער און פעינטער וואלט נאך שווערער געווען דאס ווערן אנגענומען ווי שרייבער היות זיי זענען אזוי וויזשואַל און דא מעגן זיי נישט מאַלעווען אדער פארבן אפילו א צורת אשה.

עקטערס האסטו די שלמה פערל פלעיס און שפעטער צירקוסען. דער פון חב"ד אין אר"י וואס פלעגט מאכן היימישע מאוויס (קאנטאניסטן). לעסט לעף און נאך אפאר קאמפאניס בדומה לזה, געדענק איך איז שוין געווען צובאקומען אויף די איזראעלי מארקעט 20, 30 יאר צוריק. פון גל פז און אנדערע.
היינט שוין דא אן אמעריקאנע פלעטבוש ווערסיע. געדענק איך איינמאל האב איך געוואטשט עפעס א מאווי וועגן דאקטורים וואס טשארדזשן צופיהל פאר אן אפעראציע - אן איבערמאכונג (אדער פלאיגאריזם) פון דענזל וואשינגטאנ'ס John Q מאווי. נאכדעם איז דא מנשה לוסטיג ועוד.

בילדער מאכערס און צילומים האסטו שוין פון 'דער בליק' אויסגאבע צייטן ווען זיי האבן געלייגט פיקטשערס פון רעבעס אין די בּעק. און נאכדעם כל העולם כולו און היינט אלע חאזעריי, נאכגעמאכט פון אים.

ווידאו האסטו שיזולי און בחצרות (סאמטינג לייק דעט האט עס געהייסן). אויך בחדרי. אפילו חיימאו האט א פלאץ.

פּאָדקעסטס איז שוין דא עי דײַם א דאזן.

עסן, איז דא א געוואלד. באמת קומט דאס די ערשטע פון די ליסט.

ס'איז מסתמא דא נאך סארט וואס כ'האב נאכנישט אויסגערעכנט. ווי שניצער, סקולפוטרירער, בדחנים\קאמידיענס און טאנצער.

אבער פארוואס זענען שרייבער, ספעציעל אין אידיש, די לעצטע אין די קיוּ? נאר אין 'כוואליעס' מעגן זיי לופטערן זייערע מיינונגען און מקריב זיין זייערער ארטווערק; איז עס אמת מיין אָבּזערוואַציע? איך וויל פארשטיין פארוואס? קומטס אריין מיט הסברים ביטע?