- זיך איינגעשריבן
- מאי 20, 2024
- מעסעדזשעס
- 75
- רעאקציע ראטע
- 832
מיין שווער איז א וואוילער איד אין די מיטעלע-יארן. אן איינפאכע אידל, מיט בלויז גוטע כוונות. ער ארבעט ביטע שווער צו דעקן דער חודש, - דער חודש זאג איך - ער ווייסט נישט וויאזוי אדורך צו שטיפן די וואך. ער איז אין דער כלי-קודש אינדוסטריע, כאטש וואס ער האט נישט קיין אפציעלע ארבעט דיסקריפציע. ער איז נישט באשאנקען געווארן פון הימל מיט א 'פערזענליכע טאלאנט' דעריבער איז נישט פארהאן ביי איהם קיין 'שארט-קאט', עס איז איהם געבליבן צו ארבעטן ביטער שווער, אונטער עפעס א יונגער שניפס וואס איז נארוואס אריבער א פארגעשריטענע קארס אין פסיכאלאגיע.
דאס ביסל געלט וואס ער האט זיך מיט שווייס צאמגעזאמלט אלע זיינע יארן, האט ער אין איין טאג פארלוירן. געווען איז דאס, דער נאכט פון זיין ערשטער קינד'ס חתונה. מיט דעם איז אפציעל געקומען אן ענדער צו זיינע 'שיינע-איד'-ישע יארן און ער איז באקאנט געווארן אלס 'ער מיטשעט זיך'.
ער זוכט נישט סתם צו דארפן צוקומען צו אנדערע. ער לעבט זיך א שפארזאמע לעבן, טראכט פינף מאל פארן קויפן יעדער זאך און דאס ביסל וואס ער פארדינט, געבט ער אוועק פאר די אלע קאמפיינען און געלט שנארעריי וועלכע פארפיטערנען זיין הארץ און ער קען נישט זאגן ניין און פאר די מוסדות און קהילה געברויכן וועלכע געבן איהם צו שפירן אז עס איז 'פאר אונזער טובה'.
ער איז ערצויגן געווארן אין דער דור פון מסירת נפש, נישט אין דער דור פון וויסנשאפט. ער ווייסט נישט קיינע מעשיות, אויב ביי אונז האט מען נישט געוויסט דערפון צו זאגן, איז עס נישט בנמצא. אפגעזען וויפיל עס קען פארלייכטערן דאס לעבן.
טיף טיף אין זיין הארץ, פונקט קעגן איבער דאס פינטעלע איד, גריבלט איהם פון צייט צו צייט אזעלכע פראגעס ווי, וואס פעלט דאס אלעס אויס? פאר וועמען ארבעט איך אזוי שווער? וואס האב איך דערפון? אבער ער טראכט זויפארט ביי זיך אז דער גוטע באשעפער וועט איהם זיכער מוחל זיין פאר אזעלעכע געדאנקען.
ער פרובירט צו טוהן וואס איז ריכטיג, וואגט זיך נישט צו גיין אין גאס אן א פולע טראגע אפגעזען די שווערע היצן. וואשט זיך נישט משבת לשבת און אלץ רעזולטאט געבט זיינע לויטערע קערפער שטענדיג ארויס א חסידישע סרחון מיט וואס ער שטאלצירט זיך.
עס רייסט מיר דאס הארץ צו זען ווי ער שלעפט זיך ארום מיטן פולען טראגע מיט שווערע געפעק און דער צייט וואס איך לויף מיך פלינקערהייט מיט א דינע העמעדל. אבער וואס קען איך דען טוהן? זיך באהאלטן אונטער א בוים? אריין לויפן אין דער נענטסטער שאטן?
דאס מערסטער קרענקט מיר ווען איך זע מיין שוויגער. אוי מיין שוויגער, זי איז דאך די תמימות'דיגסטער נשמה וואס דער כסא הכבוד האט נאר אמאל אויסגעשפיגן. א ריינע לויטערקייט, אן קיין טראפקעלע מחשבות זרות.
זי בייגט איין אירע פארקנייטשטער קערפער אונטער די שיפלאדן, האלטענדיג א פארלעכערטער אונטער-הויזן אין האנט, און קראצט, רייבט און וואשט, אינזין האבענדיג די הונדערט תקיעות. זי ארבעט איבערמידליך צו ערפילן איר פליכט אלץ א בת ישראל אויף וויפיל זי קען, כאטש וואס זי שפירט שטענדיג ביי זיך אז זי טוט נישט גענוג.
ביי איר עקזיסטירט נישט אזא זאך ווי הנאת גופי, אדער שוואוילטאג. אלעס איז לשם מצוה און טאמער האט מען ח"ו יא עפעס אן הנאה פון סיי וועלכע זאך, זאל מען ערווארטן א באלדיגע אפצאל דערפאר. מיט דעם געדאנקענגאנג לעבט זי אפ איר לעבן, קוועלענדיג פון יסורים און ליידענדיג פון געניס.
די קינדער לייגן זיך אן אויף די עלטערן אויף יו"ט און עס פאסט דאך נישט צו אפזאגן, דאס איז דאך וואס מען וויל, דערפאר האט מען דאך געבעטן אלע יארן, צו זיצן און שעפן נחת פון די קינדער. טא, וויאזוי קען מען זיי יעצט אנטזאגן? די קינדער קומען אבער נישט צו פארזארגן נחת, זיי זענען אונטער געוואקסן אין אן אנדערע גייסט. דער שווער זיצט ביים סעודה ווארטענדיג אויף א שיינעם געדאנק אויפן פרשה, א גוט ווארט אויפן יו"ט, אבער די קינדער טוהן דורך, גענצליך אנדערע טעמעס. ער הערט זיך צו, עס נייגערט איהם, אבער דער זעלבע צייט בייסט איהם זיין געוויסן, עס איז דאך יו"ט יעצט, ווי קען מען רעדן אזעלכע שטותים.
וואס איך האב אבער דער מערסטער מורא איז, אז ווער זאגט אז איך גיי בעסער אפשניידן? ווער קען מיך דען פארזיכערן אז איך, אין זיינער יארן, וועל אנדערש אויסקוקן? ווער?...
דאס ביסל געלט וואס ער האט זיך מיט שווייס צאמגעזאמלט אלע זיינע יארן, האט ער אין איין טאג פארלוירן. געווען איז דאס, דער נאכט פון זיין ערשטער קינד'ס חתונה. מיט דעם איז אפציעל געקומען אן ענדער צו זיינע 'שיינע-איד'-ישע יארן און ער איז באקאנט געווארן אלס 'ער מיטשעט זיך'.
ער זוכט נישט סתם צו דארפן צוקומען צו אנדערע. ער לעבט זיך א שפארזאמע לעבן, טראכט פינף מאל פארן קויפן יעדער זאך און דאס ביסל וואס ער פארדינט, געבט ער אוועק פאר די אלע קאמפיינען און געלט שנארעריי וועלכע פארפיטערנען זיין הארץ און ער קען נישט זאגן ניין און פאר די מוסדות און קהילה געברויכן וועלכע געבן איהם צו שפירן אז עס איז 'פאר אונזער טובה'.
ער איז ערצויגן געווארן אין דער דור פון מסירת נפש, נישט אין דער דור פון וויסנשאפט. ער ווייסט נישט קיינע מעשיות, אויב ביי אונז האט מען נישט געוויסט דערפון צו זאגן, איז עס נישט בנמצא. אפגעזען וויפיל עס קען פארלייכטערן דאס לעבן.
טיף טיף אין זיין הארץ, פונקט קעגן איבער דאס פינטעלע איד, גריבלט איהם פון צייט צו צייט אזעלכע פראגעס ווי, וואס פעלט דאס אלעס אויס? פאר וועמען ארבעט איך אזוי שווער? וואס האב איך דערפון? אבער ער טראכט זויפארט ביי זיך אז דער גוטע באשעפער וועט איהם זיכער מוחל זיין פאר אזעלעכע געדאנקען.
ער פרובירט צו טוהן וואס איז ריכטיג, וואגט זיך נישט צו גיין אין גאס אן א פולע טראגע אפגעזען די שווערע היצן. וואשט זיך נישט משבת לשבת און אלץ רעזולטאט געבט זיינע לויטערע קערפער שטענדיג ארויס א חסידישע סרחון מיט וואס ער שטאלצירט זיך.
עס רייסט מיר דאס הארץ צו זען ווי ער שלעפט זיך ארום מיטן פולען טראגע מיט שווערע געפעק און דער צייט וואס איך לויף מיך פלינקערהייט מיט א דינע העמעדל. אבער וואס קען איך דען טוהן? זיך באהאלטן אונטער א בוים? אריין לויפן אין דער נענטסטער שאטן?
דאס מערסטער קרענקט מיר ווען איך זע מיין שוויגער. אוי מיין שוויגער, זי איז דאך די תמימות'דיגסטער נשמה וואס דער כסא הכבוד האט נאר אמאל אויסגעשפיגן. א ריינע לויטערקייט, אן קיין טראפקעלע מחשבות זרות.
זי בייגט איין אירע פארקנייטשטער קערפער אונטער די שיפלאדן, האלטענדיג א פארלעכערטער אונטער-הויזן אין האנט, און קראצט, רייבט און וואשט, אינזין האבענדיג די הונדערט תקיעות. זי ארבעט איבערמידליך צו ערפילן איר פליכט אלץ א בת ישראל אויף וויפיל זי קען, כאטש וואס זי שפירט שטענדיג ביי זיך אז זי טוט נישט גענוג.
ביי איר עקזיסטירט נישט אזא זאך ווי הנאת גופי, אדער שוואוילטאג. אלעס איז לשם מצוה און טאמער האט מען ח"ו יא עפעס אן הנאה פון סיי וועלכע זאך, זאל מען ערווארטן א באלדיגע אפצאל דערפאר. מיט דעם געדאנקענגאנג לעבט זי אפ איר לעבן, קוועלענדיג פון יסורים און ליידענדיג פון געניס.
די קינדער לייגן זיך אן אויף די עלטערן אויף יו"ט און עס פאסט דאך נישט צו אפזאגן, דאס איז דאך וואס מען וויל, דערפאר האט מען דאך געבעטן אלע יארן, צו זיצן און שעפן נחת פון די קינדער. טא, וויאזוי קען מען זיי יעצט אנטזאגן? די קינדער קומען אבער נישט צו פארזארגן נחת, זיי זענען אונטער געוואקסן אין אן אנדערע גייסט. דער שווער זיצט ביים סעודה ווארטענדיג אויף א שיינעם געדאנק אויפן פרשה, א גוט ווארט אויפן יו"ט, אבער די קינדער טוהן דורך, גענצליך אנדערע טעמעס. ער הערט זיך צו, עס נייגערט איהם, אבער דער זעלבע צייט בייסט איהם זיין געוויסן, עס איז דאך יו"ט יעצט, ווי קען מען רעדן אזעלכע שטותים.
וואס איך האב אבער דער מערסטער מורא איז, אז ווער זאגט אז איך גיי בעסער אפשניידן? ווער קען מיך דען פארזיכערן אז איך, אין זיינער יארן, וועל אנדערש אויסקוקן? ווער?...
לעצט רעדאגירט:
