- זיך איינגעשריבן
- מאי 31, 2024
- מעסעדזשעס
- 497
- רעאקציע ראטע
- 1,830
קינדער זענען א ברכה ווען מ׳האט די כח פאר זיי, אבער די ערשטע סיבה צו צושטערן א שלום בית איז ווען מ׳האט מער קינדער ווי מ׳האט כח צו האבן (און מפרנס זיין, און מחנך זיין וכד׳) אדער אויב מ׳האט זיי פריער ווי די צייט וואס ס׳נעמט צו קומען צו די כוחות- איז עס א רעסעפי פאר דיזעסטער, געווענטליך.
פארוואס זאג איך דאס? ווייל איך האב שוין גערעדט מיט צענדליגע יונגעלייט וועגן דעם נושא און זיי האבן מיר ווארים באדאנקט שפעטער -
ווייל זיי האבן נעבעך גארנישט געוואוסט אז אויב זיי האפן צו האבן עפעס ענדליך צו א נארמאלע לעבן מיט זייער פּארטנער, איז די ערשטע זאך וויכטיג: ״אפצושטעלן די בּאַן״ פון האבן קינדער איינע נאך די אנדערע, יעדע יאר צוויי.
די פראבלעם איז: וויאזוי פלאנסטו צו האבן צייט צו אטעמען, און אפילו בויען א נארמאלע רילעישנשיפ אויב דיין ווייב איז כסדר אויסגעדראשן און אויף גאנצע נעכט מיט וויינענדיגע בעיביס און זי האט נישט צייט צו קומען צו זיך?
ס׳בכלל נישט נאטירליך אפילו: צו האבן קינדער אזוי שנעל! ס׳נאר היינט מעגליך צוליב די טעכנאלאגיע און מעדיצין וואס האט געטוישט וויאזוי פרויען געבן געבורט.
אמאל האט א פרוי אפילו נישט געקענט ווערן טראגעדיג פאַר 24 חדשים (זי האט געזייגט ריין, נישט ווי די היינטיגע שוואכע קערפערס וואס לעבן אויף processed food און ס׳פעהלט עכטע nutrition אין אונזער meals-
ממילא זענען שוין דא היינט אפילו יונגע מיידלעך וואס זענען נאר ניין יאר אלט און באקומען שוין די וסת - אנשטאט ביי די 12 אדער אפילו 14)
שוין, איך בין פארקראכן פונ׳ם עיקר: לאז זיך נישט איינרעדן אז דו קענסט האבן א נארמאלע לעבן מיט א פרוי אויב זי האט יעדע יאר צוויי א קינד.
די toll וואס דאס נעמט אויף א קערפער, די כוחות וואס ס׳שעפט אויס פון א מענטש צו געבן געבורט: דאס קומט נישט צוריק, מ׳קען זיך ערהוילן- אבער נאר אויב די קערפער האט עטליכע יאר צייט ( אחר המעשה פון זייגן! ווייל ווי באוואוסט געבט די מאמע אוועק אסך פון איר reserve nutrients פאר דאס קינד)
ממילא זעה איך ליידער יונגע חתנים וואס זענען איבערגליקליך אז זיי האבן ״אריינגעכאפט א דיימאנט״ - א פרוי וואס זיי קענען גיין צום טיש מיט. אבער נאך אפאר יאר, נאך צוויי דריי קינדער איז זי משנה צורה (איך רעד נישט בגוף), mentally איז זי אויסגעקוועטשט ווי א שמאטע פון זיך צורייסן אונטער די דריק פון care נעמען פון פיצלעך. און ניטאמאל האט זי צייט צו recover פון וואס איר קערפער איז אדורך אין געבורט (עס נעמט א געוואלדיגע emotional toll וואס מ׳כאפט אפילו נישט!)
וואס קלערסטו דערוועגן? כ׳וואלט זייער געוואלט הערן
און אויב וואונדערסטו זיך וואס האט אינספירירט דעם פּאוסט, איז עס די אינטערוויו לייוו מיט די מחברת פון Kissing Girls on Shabbat
View: https://m.youtube.com/watch?v=mFA6vHF3SnU&t=9s&pp=2AEJkAIB
(מ׳האט שוין געפּאוסט איר חלק א׳ אין שנירל 'ירושלים להט"ב מארש') אבער כ׳האב געקלערט אז אויף די דאזיגע נושא איז גענוג וויכטיג צו עפענען א באזונדערע שנירל.
פארוואס זאג איך דאס? ווייל איך האב שוין גערעדט מיט צענדליגע יונגעלייט וועגן דעם נושא און זיי האבן מיר ווארים באדאנקט שפעטער -
ווייל זיי האבן נעבעך גארנישט געוואוסט אז אויב זיי האפן צו האבן עפעס ענדליך צו א נארמאלע לעבן מיט זייער פּארטנער, איז די ערשטע זאך וויכטיג: ״אפצושטעלן די בּאַן״ פון האבן קינדער איינע נאך די אנדערע, יעדע יאר צוויי.
די פראבלעם איז: וויאזוי פלאנסטו צו האבן צייט צו אטעמען, און אפילו בויען א נארמאלע רילעישנשיפ אויב דיין ווייב איז כסדר אויסגעדראשן און אויף גאנצע נעכט מיט וויינענדיגע בעיביס און זי האט נישט צייט צו קומען צו זיך?
ס׳בכלל נישט נאטירליך אפילו: צו האבן קינדער אזוי שנעל! ס׳נאר היינט מעגליך צוליב די טעכנאלאגיע און מעדיצין וואס האט געטוישט וויאזוי פרויען געבן געבורט.
אמאל האט א פרוי אפילו נישט געקענט ווערן טראגעדיג פאַר 24 חדשים (זי האט געזייגט ריין, נישט ווי די היינטיגע שוואכע קערפערס וואס לעבן אויף processed food און ס׳פעהלט עכטע nutrition אין אונזער meals-
ממילא זענען שוין דא היינט אפילו יונגע מיידלעך וואס זענען נאר ניין יאר אלט און באקומען שוין די וסת - אנשטאט ביי די 12 אדער אפילו 14)
שוין, איך בין פארקראכן פונ׳ם עיקר: לאז זיך נישט איינרעדן אז דו קענסט האבן א נארמאלע לעבן מיט א פרוי אויב זי האט יעדע יאר צוויי א קינד.
די toll וואס דאס נעמט אויף א קערפער, די כוחות וואס ס׳שעפט אויס פון א מענטש צו געבן געבורט: דאס קומט נישט צוריק, מ׳קען זיך ערהוילן- אבער נאר אויב די קערפער האט עטליכע יאר צייט ( אחר המעשה פון זייגן! ווייל ווי באוואוסט געבט די מאמע אוועק אסך פון איר reserve nutrients פאר דאס קינד)
ממילא זעה איך ליידער יונגע חתנים וואס זענען איבערגליקליך אז זיי האבן ״אריינגעכאפט א דיימאנט״ - א פרוי וואס זיי קענען גיין צום טיש מיט. אבער נאך אפאר יאר, נאך צוויי דריי קינדער איז זי משנה צורה (איך רעד נישט בגוף), mentally איז זי אויסגעקוועטשט ווי א שמאטע פון זיך צורייסן אונטער די דריק פון care נעמען פון פיצלעך. און ניטאמאל האט זי צייט צו recover פון וואס איר קערפער איז אדורך אין געבורט (עס נעמט א געוואלדיגע emotional toll וואס מ׳כאפט אפילו נישט!)
וואס קלערסטו דערוועגן? כ׳וואלט זייער געוואלט הערן
און אויב וואונדערסטו זיך וואס האט אינספירירט דעם פּאוסט, איז עס די אינטערוויו לייוו מיט די מחברת פון Kissing Girls on Shabbat
(מ׳האט שוין געפּאוסט איר חלק א׳ אין שנירל 'ירושלים להט"ב מארש') אבער כ׳האב געקלערט אז אויף די דאזיגע נושא איז גענוג וויכטיג צו עפענען א באזונדערע שנירל.
לעצט רעדאגירט:
