מיין חבר האט מיר דאס געשיקט, כ'האף די עולם וועט הנאה האבן.
די זון איז שוין פארגאנגען,
עס רעגנט א גָאס.
מיין נשמה טוט באנגען,
פון הייסע טרערן דורכגעווייקט נאַס.
איך לעכצע פאר הימלישע געזאנגען,
מיין הערצעלע דערהייבט נישט דעם לַאסט.
איך וויל שוין מיין נייע היימעלע אנטפאנגען,
מער נישט דארפן זיין יעדע שבת ביי א צווייטן דער גאסט.
מיין מוח ווירבלט,
אן קיין קלארע ציל.
עס שפירט זיך זייער איינזאם נישט צו האבן איר ווארעמע מיטגעפיל.
מיין הערצעלע גייט אויס פאר ליבשאפט, און קלעמט ווען טרעפט זיך אן איר.
נאך מער טוט וויי ווען די מציאות קלאפט אין פנים נישט טרעפנדיג פון איר קיין שפיר.
די געפיל וואס מען שפירט ווען מען פאלט אריין אין איר שויס אן ווערן געדזשאדזשט,
זי האט דיר ליב בלויז פאר ווער די ביסט און וועט אייביג טרעפן ווי די שיינסט יא ארויס.
די שטילקייט וואס שרייט העכער ווי די שטערקסטע קול, איז עפעס וואס איז זייער פיינפול עס פילט זיך הויל.
האבן געגואים אן קיין וויסן צו וועם,
איז ווי א מאמע זעהט איר קינד אין צער און קען נישט לייזן דעם פראבלעם.
עס פארמירט זיך א שרעקליכע קלעמעניש,
וואס שאצן קיינער קען אים נישט.
איך האף און בעהט צו די באשעפער פון די וועלט,
ער זאל מיר אין גיכן צייגן מיין הערליכע געצעלט.
זיך צו קענען מיט איר איינלעבן פרייליך און צופרידן,
לעבן ווי די שענסטע מוזיקאלישע הארמאניע וואס טוט זיך הערליך קאמפלימענטירן.
די זון איז שוין פארגאנגען,
עס רעגנט א גָאס.
מיין נשמה טוט באנגען,
פון הייסע טרערן דורכגעווייקט נאַס.
איך לעכצע פאר הימלישע געזאנגען,
מיין הערצעלע דערהייבט נישט דעם לַאסט.
איך וויל שוין מיין נייע היימעלע אנטפאנגען,
מער נישט דארפן זיין יעדע שבת ביי א צווייטן דער גאסט.
מיין מוח ווירבלט,
אן קיין קלארע ציל.
עס שפירט זיך זייער איינזאם נישט צו האבן איר ווארעמע מיטגעפיל.
מיין הערצעלע גייט אויס פאר ליבשאפט, און קלעמט ווען טרעפט זיך אן איר.
נאך מער טוט וויי ווען די מציאות קלאפט אין פנים נישט טרעפנדיג פון איר קיין שפיר.
די געפיל וואס מען שפירט ווען מען פאלט אריין אין איר שויס אן ווערן געדזשאדזשט,
זי האט דיר ליב בלויז פאר ווער די ביסט און וועט אייביג טרעפן ווי די שיינסט יא ארויס.
די שטילקייט וואס שרייט העכער ווי די שטערקסטע קול, איז עפעס וואס איז זייער פיינפול עס פילט זיך הויל.
האבן געגואים אן קיין וויסן צו וועם,
איז ווי א מאמע זעהט איר קינד אין צער און קען נישט לייזן דעם פראבלעם.
עס פארמירט זיך א שרעקליכע קלעמעניש,
וואס שאצן קיינער קען אים נישט.
איך האף און בעהט צו די באשעפער פון די וועלט,
ער זאל מיר אין גיכן צייגן מיין הערליכע געצעלט.
זיך צו קענען מיט איר איינלעבן פרייליך און צופרידן,
לעבן ווי די שענסטע מוזיקאלישע הארמאניע וואס טוט זיך הערליך קאמפלימענטירן.
