- זיך איינגעשריבן
- סעפ. 8, 2024
- מעסעדזשעס
- 244
- רעאקציע ראטע
- 1,234
מיטוואך פרשת פקודי
היינט איז מאטל שטארק אויפגעלייגט און פיל מיט רגש, א קלייניקייט? “ליל טבילה!” וואס קען זיך דערמיט פארמעסטן? די פיינפולע, אפגעשיידענע וואכן זענען שוין פארגאנגען, און אט איז שוין זמן חירותינו.
אבער ביי שיינדל איז דער מצב גאר אנדערש. מצד אחד איז זי אויך עקסייטעד, מצד שני איז זי אבער סטרעס’ט. איר סטרעס איז א ריאליטעט פון אירע טיפע צווייפלונגען וואס נאגן איר שוין פונעם פרימארגן. שאלות גג על גג האט זי זיך געמאכט און פארענטפערט, איבער מצות הלילה, וואס טוישט זיך קאנסטענט אין איר מוח גענוי ווי די סנעילס מיט די שעל’ס. הייבן הייבט זיך עס אן מיט פשוטע פחדים, צום ביישפיל, צי עפעס א פלעק וועט נישט פונקט אפירקומען אויפן ציך, ווי די פריערדיגע איבערלעבונגען. וואס איז ליידער א אפטער ערשיינונג ביי די שווארץ’ס.
שיינדל אבער האט א ספעציעלע הערצה צו איר אוצר, מאטל, און מחמת איר גרויסע איבערגעגעבנקייט צו אים, טרויעט זי זיך נישט צו אים אויפברענגען אירע מחשבות. זי טראכט, צו וואס פעלט עס אויס צו שאפן פאר מאטל פונקט די דאזיגע שווערע עגמת נפש? זי ווייסט צו גוט ווי האקעל דאס שטייט ביי מאטל. אויב האט זי נאר OCD, האט מאטל PKB. איז זי מסכים צו באהאלטן אירע צווייפלונגען און זיך באשעפטיגן מיט וואס ס’איז נאר שייך, אזוי ווי זי געדענקט ליינען אין המספיק גאזעט ביי די עצות וויאזוי איבערצוקומען מחשבות.
צוריק צו מאטל. ווי פריער דערמאנט, איז מאטל היינט אין א “ה”. די מקוה, די קאווע, און די דאווענען זענען היינט געווען גאר ווארעם. זעצט זיך מאטל אינעם טרעין וואס פירט אים צו די ארבעט, אין עס הויבט זיך אן דער ריכטיגער “אשר קרך”. מאטל, א גרויסער ירא שמים און פחדן, איז פארט אבער נאר א מענטש מיט מענטשליכע געברויכן און טבעיות’דיגע תביעות. און ווי נאר ער דערזעט זיך אין זיין זיץ, פאלט ער אדורך מיט א בליק אין די ריכטונג פון זיין שכנה א טוריסט פון איטאליע, מאטל אבער איז גאר א גרויסער בר מזל ווען עס קומט צו די זאכן, און ווי נאר ער דערזעט זיך אז ער איז געכאפט געווארן, גיט ער שנעל א דריי מיטן קאפ די אנדערע זייט אויף צו לינקס. הכלל די טוריסט אבער, פילט דייקא יא פאר וויכטיג צו מאכן מטעמים דערפון, און דרייט זיך גלייך צוריק מיט אן עזות און צינישע בליקן דירעקטעד צו מאטלס אויגן.
מאטל ווערט אינגאנצן צומישט, מער פון דעם שוב ואל תעשה ווייסט ער נישט אין ווערט עובד עצות איז ער מחליט צו האלטן זיין פנים פארדרייט אויף לינקס “עד יעבור זעם”. אזוי קלאצנדיג און שעפשענדיג דעם “שויתי”, פראבירט מאטל נאכאמאל צו כאפן א בליק, אבער דאס מאל נאר אפשאצען דעם שאדן. די מכשפה אבער, איז נישט גרייט אזוי לייכט אים צו פארגעבן דעראויף, און די קאץ און מויז שפיל גייט ארויף צו “לעוול צוויי”, אזש מאטל׳ס האלדז הייבט אן וויי טוהן, ער פילט ווי ער באקומט א stiff neck — רעכטס, לינקס, לינקס, רעכטס — פלוצלים ערוועקט זיך מאטל אינגאנצן דיזי פונעם מייקראפאון אויסרוף “נעקסט סטאפ 47th סטריט”. באמאכט אינגאנצן שוין פון לאנג פארגעסן פונעם ליל טבילה, פרובירט מאטל זיין לעצטן שאנס צו ראטעווען זיין טאג און ווי מיט אן אויסגערעכנטע אקציע, לאזט ער פאלן זיינע בליקן אויף די צוויי שווארצע יוגענטליכע וואס זענען נארוואס אויפגעשטיגן אויפן טרעין, אזוי ווי צו דעמאנסטרירן פאר די טוריסט און איינרעדן זיך בעיקר. אז ער איז נאר פשוט א נייגעריגער, שטעלט זיך אבער ארויס איז די טוריסט איז שוין פונלאנג נישט אויפן טרעין, אבער ווי נאר מאטל רעאליזירט דאס דורכ׳ן צוריק קוקען אויף איר געוועזענע ארט ווערט ער פארגליווערט ווען ער הערט אויף איין מאל א ווילדער געשריי “יאו דזשא!”. ארויסקומענדיג פונעם פיסק פונעם פראסטע פארשוין וואס האט נארוואס אקאופירט דעים טוריסט׳ס זיץ, מאטל הייבט אן שוויצן ווי א קראן און שטעלט זיך אויף א דערשראקענער, מיט א שולדיגע געפילן דערזעט ער זיך האלטן אין די האנט דעם לאנטש זעקל וואס זיין אשת חיל, זיין געטרייע שיינדל, האט אזוי שווער געארבעט צו צוגרייטן פאר אים. ווען מאטל ווייסט ווען וויפיל מסירת נפש ליגט אין דעם היינטיגן זעקל, וואס שיינדל מיט אלע פחדים פונעם היינטיגן טאג, האט אפי’ פרישע טאמעטאס נישט פארפעלט אויפצושניידן, כאטש די קאליר מאכט איר היינט מער ווילד ווי עס מאכט ווילד די ווילדע אקסן ביים שפיל אין שפאניע. וואלט ער זיכער אויסגעגאנגען פאר בושות אויפן ארט. נאר וואס דען, די פריצה איז שילדיג, פארענטפערט זיך מאטל צו זיין שיינדל’ן אין זיין מוח מיט דעם סעלפיש’דיגן תירוץ, און יאוועט אראפ פונעם טרעין און לאזט זיך צו דער עבודה
(אגב איך האב דאס אמאל געשריבן אויף א פלאטפארמע זצ”ל, מיט אן אנדער ניק וואס איך האב נישט מיטגענומען מיט מיר דא צוליב וואס איך האב זיך נפשיות’דיג דערוואקסן. בקיצור, דער ארטיקל איז גוט, דעריבער ברענג איך עס דא נאכאמאל. איך האף איר האט הנאה געהאט.)
היינט איז מאטל שטארק אויפגעלייגט און פיל מיט רגש, א קלייניקייט? “ליל טבילה!” וואס קען זיך דערמיט פארמעסטן? די פיינפולע, אפגעשיידענע וואכן זענען שוין פארגאנגען, און אט איז שוין זמן חירותינו.
אבער ביי שיינדל איז דער מצב גאר אנדערש. מצד אחד איז זי אויך עקסייטעד, מצד שני איז זי אבער סטרעס’ט. איר סטרעס איז א ריאליטעט פון אירע טיפע צווייפלונגען וואס נאגן איר שוין פונעם פרימארגן. שאלות גג על גג האט זי זיך געמאכט און פארענטפערט, איבער מצות הלילה, וואס טוישט זיך קאנסטענט אין איר מוח גענוי ווי די סנעילס מיט די שעל’ס. הייבן הייבט זיך עס אן מיט פשוטע פחדים, צום ביישפיל, צי עפעס א פלעק וועט נישט פונקט אפירקומען אויפן ציך, ווי די פריערדיגע איבערלעבונגען. וואס איז ליידער א אפטער ערשיינונג ביי די שווארץ’ס.
שיינדל אבער האט א ספעציעלע הערצה צו איר אוצר, מאטל, און מחמת איר גרויסע איבערגעגעבנקייט צו אים, טרויעט זי זיך נישט צו אים אויפברענגען אירע מחשבות. זי טראכט, צו וואס פעלט עס אויס צו שאפן פאר מאטל פונקט די דאזיגע שווערע עגמת נפש? זי ווייסט צו גוט ווי האקעל דאס שטייט ביי מאטל. אויב האט זי נאר OCD, האט מאטל PKB. איז זי מסכים צו באהאלטן אירע צווייפלונגען און זיך באשעפטיגן מיט וואס ס’איז נאר שייך, אזוי ווי זי געדענקט ליינען אין המספיק גאזעט ביי די עצות וויאזוי איבערצוקומען מחשבות.
צוריק צו מאטל. ווי פריער דערמאנט, איז מאטל היינט אין א “ה”. די מקוה, די קאווע, און די דאווענען זענען היינט געווען גאר ווארעם. זעצט זיך מאטל אינעם טרעין וואס פירט אים צו די ארבעט, אין עס הויבט זיך אן דער ריכטיגער “אשר קרך”. מאטל, א גרויסער ירא שמים און פחדן, איז פארט אבער נאר א מענטש מיט מענטשליכע געברויכן און טבעיות’דיגע תביעות. און ווי נאר ער דערזעט זיך אין זיין זיץ, פאלט ער אדורך מיט א בליק אין די ריכטונג פון זיין שכנה א טוריסט פון איטאליע, מאטל אבער איז גאר א גרויסער בר מזל ווען עס קומט צו די זאכן, און ווי נאר ער דערזעט זיך אז ער איז געכאפט געווארן, גיט ער שנעל א דריי מיטן קאפ די אנדערע זייט אויף צו לינקס. הכלל די טוריסט אבער, פילט דייקא יא פאר וויכטיג צו מאכן מטעמים דערפון, און דרייט זיך גלייך צוריק מיט אן עזות און צינישע בליקן דירעקטעד צו מאטלס אויגן.
מאטל ווערט אינגאנצן צומישט, מער פון דעם שוב ואל תעשה ווייסט ער נישט אין ווערט עובד עצות איז ער מחליט צו האלטן זיין פנים פארדרייט אויף לינקס “עד יעבור זעם”. אזוי קלאצנדיג און שעפשענדיג דעם “שויתי”, פראבירט מאטל נאכאמאל צו כאפן א בליק, אבער דאס מאל נאר אפשאצען דעם שאדן. די מכשפה אבער, איז נישט גרייט אזוי לייכט אים צו פארגעבן דעראויף, און די קאץ און מויז שפיל גייט ארויף צו “לעוול צוויי”, אזש מאטל׳ס האלדז הייבט אן וויי טוהן, ער פילט ווי ער באקומט א stiff neck — רעכטס, לינקס, לינקס, רעכטס — פלוצלים ערוועקט זיך מאטל אינגאנצן דיזי פונעם מייקראפאון אויסרוף “נעקסט סטאפ 47th סטריט”. באמאכט אינגאנצן שוין פון לאנג פארגעסן פונעם ליל טבילה, פרובירט מאטל זיין לעצטן שאנס צו ראטעווען זיין טאג און ווי מיט אן אויסגערעכנטע אקציע, לאזט ער פאלן זיינע בליקן אויף די צוויי שווארצע יוגענטליכע וואס זענען נארוואס אויפגעשטיגן אויפן טרעין, אזוי ווי צו דעמאנסטרירן פאר די טוריסט און איינרעדן זיך בעיקר. אז ער איז נאר פשוט א נייגעריגער, שטעלט זיך אבער ארויס איז די טוריסט איז שוין פונלאנג נישט אויפן טרעין, אבער ווי נאר מאטל רעאליזירט דאס דורכ׳ן צוריק קוקען אויף איר געוועזענע ארט ווערט ער פארגליווערט ווען ער הערט אויף איין מאל א ווילדער געשריי “יאו דזשא!”. ארויסקומענדיג פונעם פיסק פונעם פראסטע פארשוין וואס האט נארוואס אקאופירט דעים טוריסט׳ס זיץ, מאטל הייבט אן שוויצן ווי א קראן און שטעלט זיך אויף א דערשראקענער, מיט א שולדיגע געפילן דערזעט ער זיך האלטן אין די האנט דעם לאנטש זעקל וואס זיין אשת חיל, זיין געטרייע שיינדל, האט אזוי שווער געארבעט צו צוגרייטן פאר אים. ווען מאטל ווייסט ווען וויפיל מסירת נפש ליגט אין דעם היינטיגן זעקל, וואס שיינדל מיט אלע פחדים פונעם היינטיגן טאג, האט אפי’ פרישע טאמעטאס נישט פארפעלט אויפצושניידן, כאטש די קאליר מאכט איר היינט מער ווילד ווי עס מאכט ווילד די ווילדע אקסן ביים שפיל אין שפאניע. וואלט ער זיכער אויסגעגאנגען פאר בושות אויפן ארט. נאר וואס דען, די פריצה איז שילדיג, פארענטפערט זיך מאטל צו זיין שיינדל’ן אין זיין מוח מיט דעם סעלפיש’דיגן תירוץ, און יאוועט אראפ פונעם טרעין און לאזט זיך צו דער עבודה
(אגב איך האב דאס אמאל געשריבן אויף א פלאטפארמע זצ”ל, מיט אן אנדער ניק וואס איך האב נישט מיטגענומען מיט מיר דא צוליב וואס איך האב זיך נפשיות’דיג דערוואקסן. בקיצור, דער ארטיקל איז גוט, דעריבער ברענג איך עס דא נאכאמאל. איך האף איר האט הנאה געהאט.)
לעצט רעדאגירט:
