- זיך איינגעשריבן
- סעפ. 14, 2024
- מעסעדזשעס
- 89
- רעאקציע ראטע
- 698
ער גייט זיך א שאטן אין זאמדיגן וועג
ס׳קוים יעצט נאך דריי שעה אין טאג
אזא צייט אינדערפרי אין געווענדליכע טעג
אין שיל זיצט געמוטליך אן יאג
״דעם שיל פארוואס האב איך היינט פריער פארלאזט?
א צייכן מוז שטעקן דערין…
קיינמאל פאר פיר שעה כ׳האב זיך רויסגעלאזט
עפעס כ׳מוז דרינגען דערפון…
״נישט אנדערש א נס שטייט מיר פאר צו געשען
פון אויבן טוט מען זוי פירן…
לייגן כ׳וועל אכט ארום קוקן און זעהן
וואס עס וועט מיט מיר היינט דא פאסירן!…
און געמוטליך ער גייט זיך ער האט נישט קיין פלאן
און פון זאמד הערט זיך שטיל עפעס זשומען
אראפ שטעלט די אויגן - א שרעק כאפט אים דאן
צוויי שלענג שעפשען זיך פון די גומען
און איינער דעם אנדערן זאגט שטיל ווי א סוד
״הער פריינד מיין אויפגאבע אצינד!
״א שליחות פון אויבן האט מען מיר אנגעבאט
פארניכטן א מאן פאר זיין זינד!…
״יהודה ענתותי פארדארבענער מאן
קיין צדקה דער מענטש טוט נישט געבן
טראץ גרויס עשירות איז ביי אים פארהאן
יעצט מוז איך וועק נעמען זיין לעבן!!!…
דער שפרייזער מיט שרעק הערט זיך צו דאס געשפרעך
מען דארף דאך טון דא עפעס באלד
ווירקליך א קמצן דער שלאנג האט דאך רעכט
אבער א איד פארט מיט קינדער געוואלד
מאכט ער אפנים א פלאן פאר זיך שנעל
עס ריכטן די טריט צו דעם הויז
״אהין דארטן כ׳לויף יעצט און רעטן זיי כ׳וועל
פון סכנה זיי נעמען ארויס״
און אויף די וועגן די זאמד און די שטיין
א טייך פארשטעלט אים זיין געיעג
מען קען פון דא ווייטער קיין טריט מער נישט גיין
נאר אין וואסער עס פירט דא דער וועג
אין טייכל אריין דאן עס שטעלט זיינע טריט
אט מערקט ער אים און באלד אים דערקענט
דאס איז דאך דער שלאנג ער זעהט אים גאר גוט
די רציחה אין אויגן אים ברענט
און ס׳בייגט זיך דער שפרייזער אראפ צו דער ערד
מירמלט א סוד אין דער שטיל
״הער נאר אויס שלאנג - צו מאירן הערט
אויב לעבן עס איז נאר דיין וויל!!!…
״קיין ריק נישט פאראויס ביז איך גיב דיר רשות
דעם טייכל בשום אופן שפרייזן
קיין פיפס נישט קיין קראץ נישט קיין שטאך נישט קיין ביס
ביז איך מאיר וועל דיר שוין הייסן!!!
דער תנא ר׳ מאיר זיין פנים דאך שיינט
ווי הונדערט ליכט אויפאמאל
א טיכל ער דעקט אים א מאסקע פארבאנדט
עס דערקענט אים קיינער מיטאמאל
א קלאפ אויף דעם טיר פון דעם שטיינערנעם הויז
מען זעהט אים - פארשיקט מיט בזיונות
״א שנארער געקומען עסן אונזער ברויט!
און עס מאכט דער גאסט שנעלע חשבונות
און שטיל ווי א גנב ער שלייכט זיך אריין
אין קיך שטייט און יעדער עס קוקט —-
״ווער ביסטו דו מענטש וואס ברעכסט זיך דא איין?
״ארויס גיי פון דא שנעל געשיקט!
״איך גיי נישט ארויס ביז מען טוט נישט אזוי…
איר גיט מיר צו עסן צו זעט -
און זאגן מוזט איר אט די ווערטער גענוי:
פאר צדקה דאס איז וואס איר גיבט!!!
יהודה די חוצפה ער האלט שוין נישט אויס
מיט כעס גיט א זעץ אויף די טיש
גענוג וואס שפאצירט האסט אין מיין אייגן הויז
באלעבאטעוועסט מיר דא בחוש!
און פלוצלינג א בלאז גיט דער גאסט אויף ליכט
אין שטוב ווערט שטאק חושך און דומיג
זיין מאסקע ער רייסט דאן אראפ פון געזיכט
און אט איז אין שטוב ליכטיג זוניג
געלעמט שטייען אלע די שטוב מענטשן דארט
מען גלייבט נישט די אויגן וואס זעהט
ר׳ מאיר וואס שם׳ט אין א יעדער ארט
מיט אונז דא ער שטייט דא און געהט
און יעצט ברויט מען שטעלט אים שנעל אן קיין פארדרוס
די גאנצע משפחה ארום
״דאס איז פאר צדקה! זאגט דער באלעבאס
און דער גאסט זיין מויל עפנט פלוצים
״פארלאזן די שטוב זאלט איר איבער די נאכט!
שטרענג טוט דער תנא באפעלן
״א ווארט פון ר מאיר הערטס מיט גרויס אכט
איר ווילט נישט אייער לעבן אריינשטעלן!
מיט שרעק אלע הארכן צושפרייטן זיך שנעל אויס
צווישן קרובים שכנים געקליבן
און באלד ווי עס זענען אלע פון דא ארויס
בלויז יודא און ר מאיר געבליבן
אין דער שטיל שלייכט ר׳ מאיר ארויס זיך פון שטאט
צום שלאנג ביים טייך דארטן ער שפרייזט זיך
באפרייט טוט דעם שלאנג פון זיין פארבאט
און צוריק צו דעם יהודה ער גייט גיך
א מינוטקע א קורצע ווידער גייט זיך ארויס
ער וועט זיך שוין אט אט אומקערן
ער קערט זיך אים און וואס געוואוסט פון פאראויס
דער שלאנג דא מיט האס און מיט צערן
״וואס טוסטו דא שלאנג וואס האסטו אהער?
ר׳ מאיר דעם שלאנג נעמט אפירן
דער שלאנג ענטפערט גלייך אים מיט חוצפה אן קלער
״מיין שליחות געקומען אויספירן!
״גיי דיר דו שלאנג צו מאיר׳ן הערט
אהיים גיין דו קענסט צו דיין וואוין
דיין שליחות אצינד האט מער גארנישט קיין ווערט
ווייל צדקה געגעבן ער האט שוין!
די שטילקייט פון נאכט קיין מוק נישט מען הערט
די שטאט שלאפט שוין אלץ זום זום זום
עס גייט שוין אריבער חצות שוין עס ווערט
א קלאפ אויף די לאד בום בום בום
״הער יודא דאס בין איך דיין אייגן פרוי
רעטע רחמנות אויף מיר
דער שכן געווארפן מיר גרויזאם אזוי
אינמיטן די גאס פאר זיין טיר!
יהודא ער גייט צו צום טיר שנעל גאר גיך
ווי קען ער דען הערן דעם וויין
זיין אייגן פרוי אזוי ביטער בעט זיך
ער וויל שוין איר לאזן אריין
ר׳ מאיר מיט שרעק מורמלט: ״טוט דאס נישט ניין!…
״דאס איז נישט דיין פרוי גארנישט וואויל
נאר א בייזוויליגער שווינדלער ביים טויער טוט שטיין
מאכט נאך דיין פרוי׳ס איידל קול!…
יודא ער לייגט זיך צוריק זום זום זום
שלאפט איין אין ווילדע חלומות
ווען פלוצלינג עס הערט זיך א קלאפ בום בום בום
דער זון מיט באנימענע קולות
״טאטע דיין הארץ צו מיר עפן נאר אויף
איך בין פארלוירן אינדרויסן אליין
אין פינסטערן נאכט אין שרעקיגן הויף
די וועלף עס באלד שלינגען מיך איין!
יודא ער שטייט אויף מיט ציטער און שרעק
ער לויפט שוין צום טיר מיט א געוואלד
ער האלט שוין דעם קלאמקע דעם שליסל ביים עק
ער גייט אט עפענען איר באלד
ר׳ מאיר לויפט שנעל צו צו אים מיט גרויס שרעק
יהודה דעם קלאמקע לאז אפ כ׳בעט דיר
א שרעקליכער סכנה עס לויערט אוועק
א פאסטקע דיר הינטערן טיר
און יודה ער שלאפט א שלאף נישט קיין שלאף
און אט קולות געיאמער געשריי
קינדער די אינגע קליין ווי די שאף
בעטן טאטע מען שלאגט אונז אוי וויי
ר׳ מאיר ער שטייט שוין ביים טיר איר פארשטעלט:
״ס׳נישט דיינע קינדער צו מיר הער!
דער בלאסער יהודה אויף אים קערט א וועלט
צומישט צום בעט גיט זיך א קער
א נאכט מיט גרויס פארכט גענומען אן עק
א ליכט פונעם מזרח אויפשיינען
די קינדער דאס ווייבל בשלום אן שרעק
קיין האר פעלט זיין ווי גארנישט פארגעגאנען
ר׳ מאיר צום גביר קערט און זאגט: ״נעם אין אכט —
צייגן וועל איך דיר אצינד
ווער די געשרייען שפעט און די נאכט
ווייל ווייסט שוין אז ס׳נישט ווייב און קינד!
דעם טיר ער מאכט אויף און קוקט באלד ארויס
און זיין הארץ פארפעלט אים א קלאפ
א שרעקליכער גיפטיגער שלאנג פאר דעם הויז
ביים שוועל ליגט געכאפט א טויט קלאפ
און ר מאיר יעצט זאגט נאך א נאכט אנגעשטרענגט:
״ענתותי דו גומל דארפסט בענטשן
א גזירה מיט קארגשאפט האסט זיך אנגעברענגט
דיין נדבה נעכטן געטון דיר אנבענטשן—-
— ווייל דער שלאנג געזעהן האט אז ס׳איז אים עק וועלט
זיין תכלית האט מער נישט קיין ווערד
אויבן מען הייסט און פון אונטן פארשטעלט
און צום טויט זיך געווארפן צום ערד!!!
ס׳קוים יעצט נאך דריי שעה אין טאג
אזא צייט אינדערפרי אין געווענדליכע טעג
אין שיל זיצט געמוטליך אן יאג
״דעם שיל פארוואס האב איך היינט פריער פארלאזט?
א צייכן מוז שטעקן דערין…
קיינמאל פאר פיר שעה כ׳האב זיך רויסגעלאזט
עפעס כ׳מוז דרינגען דערפון…
״נישט אנדערש א נס שטייט מיר פאר צו געשען
פון אויבן טוט מען זוי פירן…
לייגן כ׳וועל אכט ארום קוקן און זעהן
וואס עס וועט מיט מיר היינט דא פאסירן!…
און געמוטליך ער גייט זיך ער האט נישט קיין פלאן
און פון זאמד הערט זיך שטיל עפעס זשומען
אראפ שטעלט די אויגן - א שרעק כאפט אים דאן
צוויי שלענג שעפשען זיך פון די גומען
און איינער דעם אנדערן זאגט שטיל ווי א סוד
״הער פריינד מיין אויפגאבע אצינד!
״א שליחות פון אויבן האט מען מיר אנגעבאט
פארניכטן א מאן פאר זיין זינד!…
״יהודה ענתותי פארדארבענער מאן
קיין צדקה דער מענטש טוט נישט געבן
טראץ גרויס עשירות איז ביי אים פארהאן
יעצט מוז איך וועק נעמען זיין לעבן!!!…
דער שפרייזער מיט שרעק הערט זיך צו דאס געשפרעך
מען דארף דאך טון דא עפעס באלד
ווירקליך א קמצן דער שלאנג האט דאך רעכט
אבער א איד פארט מיט קינדער געוואלד
מאכט ער אפנים א פלאן פאר זיך שנעל
עס ריכטן די טריט צו דעם הויז
״אהין דארטן כ׳לויף יעצט און רעטן זיי כ׳וועל
פון סכנה זיי נעמען ארויס״
און אויף די וועגן די זאמד און די שטיין
א טייך פארשטעלט אים זיין געיעג
מען קען פון דא ווייטער קיין טריט מער נישט גיין
נאר אין וואסער עס פירט דא דער וועג
אין טייכל אריין דאן עס שטעלט זיינע טריט
אט מערקט ער אים און באלד אים דערקענט
דאס איז דאך דער שלאנג ער זעהט אים גאר גוט
די רציחה אין אויגן אים ברענט
און ס׳בייגט זיך דער שפרייזער אראפ צו דער ערד
מירמלט א סוד אין דער שטיל
״הער נאר אויס שלאנג - צו מאירן הערט
אויב לעבן עס איז נאר דיין וויל!!!…
״קיין ריק נישט פאראויס ביז איך גיב דיר רשות
דעם טייכל בשום אופן שפרייזן
קיין פיפס נישט קיין קראץ נישט קיין שטאך נישט קיין ביס
ביז איך מאיר וועל דיר שוין הייסן!!!
דער תנא ר׳ מאיר זיין פנים דאך שיינט
ווי הונדערט ליכט אויפאמאל
א טיכל ער דעקט אים א מאסקע פארבאנדט
עס דערקענט אים קיינער מיטאמאל
א קלאפ אויף דעם טיר פון דעם שטיינערנעם הויז
מען זעהט אים - פארשיקט מיט בזיונות
״א שנארער געקומען עסן אונזער ברויט!
און עס מאכט דער גאסט שנעלע חשבונות
און שטיל ווי א גנב ער שלייכט זיך אריין
אין קיך שטייט און יעדער עס קוקט —-
״ווער ביסטו דו מענטש וואס ברעכסט זיך דא איין?
״ארויס גיי פון דא שנעל געשיקט!
״איך גיי נישט ארויס ביז מען טוט נישט אזוי…
איר גיט מיר צו עסן צו זעט -
און זאגן מוזט איר אט די ווערטער גענוי:
פאר צדקה דאס איז וואס איר גיבט!!!
יהודה די חוצפה ער האלט שוין נישט אויס
מיט כעס גיט א זעץ אויף די טיש
גענוג וואס שפאצירט האסט אין מיין אייגן הויז
באלעבאטעוועסט מיר דא בחוש!
און פלוצלינג א בלאז גיט דער גאסט אויף ליכט
אין שטוב ווערט שטאק חושך און דומיג
זיין מאסקע ער רייסט דאן אראפ פון געזיכט
און אט איז אין שטוב ליכטיג זוניג
געלעמט שטייען אלע די שטוב מענטשן דארט
מען גלייבט נישט די אויגן וואס זעהט
ר׳ מאיר וואס שם׳ט אין א יעדער ארט
מיט אונז דא ער שטייט דא און געהט
און יעצט ברויט מען שטעלט אים שנעל אן קיין פארדרוס
די גאנצע משפחה ארום
״דאס איז פאר צדקה! זאגט דער באלעבאס
און דער גאסט זיין מויל עפנט פלוצים
״פארלאזן די שטוב זאלט איר איבער די נאכט!
שטרענג טוט דער תנא באפעלן
״א ווארט פון ר מאיר הערטס מיט גרויס אכט
איר ווילט נישט אייער לעבן אריינשטעלן!
מיט שרעק אלע הארכן צושפרייטן זיך שנעל אויס
צווישן קרובים שכנים געקליבן
און באלד ווי עס זענען אלע פון דא ארויס
בלויז יודא און ר מאיר געבליבן
אין דער שטיל שלייכט ר׳ מאיר ארויס זיך פון שטאט
צום שלאנג ביים טייך דארטן ער שפרייזט זיך
באפרייט טוט דעם שלאנג פון זיין פארבאט
און צוריק צו דעם יהודה ער גייט גיך
א מינוטקע א קורצע ווידער גייט זיך ארויס
ער וועט זיך שוין אט אט אומקערן
ער קערט זיך אים און וואס געוואוסט פון פאראויס
דער שלאנג דא מיט האס און מיט צערן
״וואס טוסטו דא שלאנג וואס האסטו אהער?
ר׳ מאיר דעם שלאנג נעמט אפירן
דער שלאנג ענטפערט גלייך אים מיט חוצפה אן קלער
״מיין שליחות געקומען אויספירן!
״גיי דיר דו שלאנג צו מאיר׳ן הערט
אהיים גיין דו קענסט צו דיין וואוין
דיין שליחות אצינד האט מער גארנישט קיין ווערט
ווייל צדקה געגעבן ער האט שוין!
די שטילקייט פון נאכט קיין מוק נישט מען הערט
די שטאט שלאפט שוין אלץ זום זום זום
עס גייט שוין אריבער חצות שוין עס ווערט
א קלאפ אויף די לאד בום בום בום
״הער יודא דאס בין איך דיין אייגן פרוי
רעטע רחמנות אויף מיר
דער שכן געווארפן מיר גרויזאם אזוי
אינמיטן די גאס פאר זיין טיר!
יהודא ער גייט צו צום טיר שנעל גאר גיך
ווי קען ער דען הערן דעם וויין
זיין אייגן פרוי אזוי ביטער בעט זיך
ער וויל שוין איר לאזן אריין
ר׳ מאיר מיט שרעק מורמלט: ״טוט דאס נישט ניין!…
״דאס איז נישט דיין פרוי גארנישט וואויל
נאר א בייזוויליגער שווינדלער ביים טויער טוט שטיין
מאכט נאך דיין פרוי׳ס איידל קול!…
יודא ער לייגט זיך צוריק זום זום זום
שלאפט איין אין ווילדע חלומות
ווען פלוצלינג עס הערט זיך א קלאפ בום בום בום
דער זון מיט באנימענע קולות
״טאטע דיין הארץ צו מיר עפן נאר אויף
איך בין פארלוירן אינדרויסן אליין
אין פינסטערן נאכט אין שרעקיגן הויף
די וועלף עס באלד שלינגען מיך איין!
יודא ער שטייט אויף מיט ציטער און שרעק
ער לויפט שוין צום טיר מיט א געוואלד
ער האלט שוין דעם קלאמקע דעם שליסל ביים עק
ער גייט אט עפענען איר באלד
ר׳ מאיר לויפט שנעל צו צו אים מיט גרויס שרעק
יהודה דעם קלאמקע לאז אפ כ׳בעט דיר
א שרעקליכער סכנה עס לויערט אוועק
א פאסטקע דיר הינטערן טיר
און יודה ער שלאפט א שלאף נישט קיין שלאף
און אט קולות געיאמער געשריי
קינדער די אינגע קליין ווי די שאף
בעטן טאטע מען שלאגט אונז אוי וויי
ר׳ מאיר ער שטייט שוין ביים טיר איר פארשטעלט:
״ס׳נישט דיינע קינדער צו מיר הער!
דער בלאסער יהודה אויף אים קערט א וועלט
צומישט צום בעט גיט זיך א קער
א נאכט מיט גרויס פארכט גענומען אן עק
א ליכט פונעם מזרח אויפשיינען
די קינדער דאס ווייבל בשלום אן שרעק
קיין האר פעלט זיין ווי גארנישט פארגעגאנען
ר׳ מאיר צום גביר קערט און זאגט: ״נעם אין אכט —
צייגן וועל איך דיר אצינד
ווער די געשרייען שפעט און די נאכט
ווייל ווייסט שוין אז ס׳נישט ווייב און קינד!
דעם טיר ער מאכט אויף און קוקט באלד ארויס
און זיין הארץ פארפעלט אים א קלאפ
א שרעקליכער גיפטיגער שלאנג פאר דעם הויז
ביים שוועל ליגט געכאפט א טויט קלאפ
און ר מאיר יעצט זאגט נאך א נאכט אנגעשטרענגט:
״ענתותי דו גומל דארפסט בענטשן
א גזירה מיט קארגשאפט האסט זיך אנגעברענגט
דיין נדבה נעכטן געטון דיר אנבענטשן—-
— ווייל דער שלאנג געזעהן האט אז ס׳איז אים עק וועלט
זיין תכלית האט מער נישט קיין ווערד
אויבן מען הייסט און פון אונטן פארשטעלט
און צום טויט זיך געווארפן צום ערד!!!
