ק''פ
FWD: מתוך דברי הגה"צ רבי שמעון זאב מייזליש שליט"א יעצט ביין סעודת ברית פון אן אייניקל:
הָרַחֲמָן הוּא יְבָרֵךְ הַמָּל בְּשַׂר הָעָרְלָה, וּפָרַע וּמָצַץ דְּמֵי הַמִּילָה, אִישׁ הַיָּרֵא וְרַךְ הַלֵּבָב עֲבוֹדָתוֹ פְסוּלָה. רבותינו הקדושים האבן אונז געלערנט, אז מען טאר נישט זיין קיין רך לבב. נאר וואס, דער רמב"ם שרייבט שוין, מען דארף אלס האבן דעם דרך הממוצע. איי, אפשר וועט מען זיך טועה זיין? אבער א רב מוז קענען נעמען א שטעלונג, מען קען נישט זיין קיין רך לבב. נאר, אויב וועט זיך עס ארויסשטעלן צו זיין א טעות, וועט דער רב ווידער זיין א אמיץ לב, און מודה זיין על האמת.
כלפי מה דברים אמורים, איך האב גערעדט וועגן א פרשה פון א גט וואס איך האב פרובירט צו העלפן. איך האב געמיינט נאר גוטס. נאר לטובה. הירא ורך הלבב עבודתו פסולה, איך האב גענומען די שטארקייט, כאטש עס איז נישט גרינג געווען. דאס איז מיין תפקיד.
אבער יעצט וויל איך נעמען די שטארקייט צו זאגן, טעיתי, טעיתי, טעיתי.
מען זיצט ביי א שמחה, גיימיר שוין רעדן איבער די גרויסע שמחה, אבער איך שפיר, אז ס'האט זיך אזוי געמאכט בו ביום, איז באשערט איך זאל איבערבעטן ברבים. איך פארשטיי זייער גוט דעם אינגערמאן, ער האט סך הכל געוואלט זען זיינע קינדער און זיין פארזיכערט, איך האב נאך דעמאלס נישט געוויסט וויפיל דריידלעך ער האט שוין מיטגעמאכט מיט זיין געוועזענעם שווער, און ער איז אויסדרוקליך געווען גערעכט. דער דיין האט מיר אויך געזאגט היינט, אז לפי זה שטעלט זיך ארויס, אז דער היתר מאה רבנים איז געווען אינגאנצן אויסגעהאלטן, כל כולו. איך בין אים דא מפייס ברבים, ער איז אן איש צדיק.
אמר רבי אלעזר מכאן לחושד את חברו בדבר שאין בו שצריך לפייסו, ולא עוד אלא שצריך לברכו, איך וואונטש אים בכל הברכות, איך האף ער וועט מיר מוחל זיין.