אלס איינער אונעם פעלד פון מענטל העלט, וואס איז א טראפקל אריין געדרייט אין די ענינים (נישט נאר ווייל איך טו עס....), באמערק איך אז עס איז דא א גרויסע חילוק אין די חסידישע עולם צווישען די גיל פון די רבנים און אויכט די קרייז לגבי וויאזוי זיי באהאנדלן די ענינים.
א סאך יונגערע רבנים זענען א סאך מער אפען און פארשטייען די היינטיגע יונגווארג בעסער. זיי פארשטייען די נסיונות, די טעכנעלאגיע, די שיינע ווייבער וואס דער אינגערמאן זעיט ביים ארבייט און אויפן גאס, און צום אלעם לעצט, אז כהיום כמעט קיינער "חלישט" נישט ביים לעצטע חתן לעסען.....

איז ווען א יונגערמאן אדער א פרוי קומט וועגן די ענינים וועלן די רבנים זיין אפען צו אויסזאגן די גרויסע סוד אז "אינגערמאן, טו מיט דיין ווייב כל מה שליבך חפץ און האב הנאה פון וואס אימער די שו"ע לאזט, בהיתר." די זעלבא איז ווען א פרוי וויל זיך נישט צו שטעלן אדער ווען א אינגערמאן ווייסט נישט וואס ער דארף צו טוהן כדי לקיים ושמח את אשתו.
ווידעראים, רוב פון די עלטערע רבנים, וואס זענען דיסקאנעקטעד פון וואס די היינטיגע סאסייעטי איז, ווען ער הערט נאר די שאלות אדער אז עס איז דא פראבלעמען, ווערט די אינגערמאן א מנובל און דער פרוי וואס בעט די זאכן א נעבעך. די רבנים אליינס האבן נישט קיין אנונג וואס מיינט געבן הנאה פארן ווייב און וואס מיינט צופרידן שטעלן א ווייב אינעם שלאפצימער. און אין דער קאטעגאריע איז אויך דא די אזוי גערופענע "פרומערע" רבנים, וואס זיי ווייסען שוין איינמאהל וואס אינטעמעסי מיינט פאר א 2024 קאפל, אבער זיי גייען מיטן חשבון "איך פלאג זיך און איך האב א מיזערעבל לייף, ממילא גייסטו אויכט האבן אזוי". אזוי אויך אויב איז דא א רב וואס גייט נישט אין שפאן, און מאכט פונעם גרעסטן הנאה וואס הקב"ה האט געגעבן פאר א מענטש צו הנאה האבן, א שיינע לאוולי עקספעריענס, דעמאלסט לשיטתם מוז דער רב ווערן באשמוצט און אויסגעריסן.
און דאס איז די גאנצע מערכה אנקעגען "זכו", ר' שמאול ניימאן, מרת בילגעריי, טהריינו, און נאך. און אפשר איין טאג אנגקעגען מיר

...