גיי איך מיר פורים אויף די גאס פון איין אדרעס צום צווייטן אפגעבן משלוח מנות למען השם, שטייט דארט א גויטע און בעט זיך פאר אביסל געלט, זי טענה'ט אז זי האט נישט קיין דזשאב אבער יא א באנטש פון קינדער אן קיין פרוטה זיי צו שפייזן. מיין רחמנות האט זיך ערוועקט, (ווי אויך בין איך אביסל אפגעבריט פון
דאס..), בין איך אריין צו א נאנטער געשעפט אויפגעטוישט א צוואנציגער צו אביסל קליין געלט און איר דערלאנגט אפאר פיאסטער.
מיין ווייב איז דאס נישט אזוי געפאלן, האב איך איר גע'טענה'ט אז עס איז נאך אזוי חשוב ווי מתנות לאביונים.. נישט אזוי? אן אביון מהודר, בו ביום, אן קיין פשט'לעך און דריידלעך, גלאט און גראד. און ווי א תלמיד חכם האב איך נאך ציטירט די גמ' 'מפרנסים עניי עכו"ם עם עניי ישראל'..
למעשה קוק איך נאכדעם אריין אין משנה ברורה זע איך אז דער מחבר (תרצ"ד) ברענגט אז נאר דארט ווי מ'פירט זיך צו געבן פאר גוים מעג מען דאס טון אום פורים, און דער משנה ברורה שרייבט שארף אנקעגן די וואס מיינען אז מ'קען יוצא זיין מתנות לאביונים פאר א גוי.. זעט אויס ס'גאר נישט קיין אביון מהודר..
קוקנדיג אבער אביסל אויף צוריק, זע איך אז דער טור שרייבט סתם אז מ'פירט זיך צו געבן פורים צדקה פאר גוים, אן קיין טערמס און קאנדישאנס, און עס קומט גאר פון א ירושלמי און פון א נמו"י בשם דעם רמב"ם. האב איך מיר געפרייט אז איך בין נישט געווען אזוי ראנג מיט מיין אפשאצונג.
און עס איז טאקע אינטרעסאנט צו זען וויאזוי וואס שפעטער אין די דורות מ'גייט אלס מער פראבירט מען צו אוועקשטופן דעם גוי און זיכער מאכן אז מ'רעדט זיך ח"ו נישט איין אז מ'מעג זיין גוט מיט זיי אדער אפי' געבן צדקה.. ווייל מ'קען מיינען אז זיי זענען אביונים.. הגם אין די מגילה שטייט אויסדרוקליך נישט ומתנות לאביוני 'ישראל' אדער 'לרעהו' אא"וו.. אבער שוין זאל זיין אזוי.
רעדענדיג פון הלכות פורים. ווייסט איינער די עכטע מקור צו דעם 'חייב איניש לבסומי בפוריא'? וואס איז דאס די שכרות פלוצלינג? פון וואו? פארוואס? וואס האט זיי געכאפט?
פונעם ענף יוסף האב איך געזען די בעסטע פשט אז וויבאלד נאכן חורבן זענען זיי נישט געווען אין די 'מאאד' צו זיין פרייליך פורים האט מען געהייסן די עולם זיך אנטרינקען, און מיט דעם איז עס געבליבן.
אבער פונקט אזויווי פריער, איז אין דעם הלכה אויך דא א גאנצע עוואלוציע, ווי געוויסע טענה'ן אז עס איז אינגאנצן בטל וויבאלד מ'זעט וואס איז געשען צווישן רבה און ר' זירא, די רמ"א ווי באקאנט צייכנט אן מ'זאל נאר טרינקען אביסל און יוצא זיין דעם עד דלא ידע מיטן שלאפן, אנדערע ווארענען אז 'עד דלא ידע' מיינט נאר 'ולא עד בכלל', און אזוי זענען דא אלע סארטן אינטערפרעטאציעס דערין זיכער צו מאכן אז מ'גייט ח"ו נישט ארויס פון די גלייזן..
מערקבאר איז אויך אין די גמ' אז רב כהנא האט גאר געגעבן א שיעור אויף פורים, ער איז געווען איבערצייגט אז די סעודה קען מען פטר'ן ביינאכט.. זעט אויס מ'איז נישט אלעמאל ארומגעלאפן נאך געלט מיט מאבילס.. און ס'זעט קוים אויס ווי רב כהנא האט זיך פארגעגרייט מיטן קיצור שולחן ערוך פאר פורים.. מיינסט קדושת לוי האט ער כאטש יא געלערנט? וויאזוי דען האט אים זיין שווער אריינגעלאזט?
די גאנצע משלוח מנות געגעבאכטץ איז אויך עפעס געווארן א גאנצע דין אזא. בעת אין די גמ' איז משמע (לפי שיטת רש"י) אז מיטן ליידענען יענעם צום סעודה איז אלעס מסודר, נישטא קיין איבעריגע נערוון דערויף, נישטא קיין איבעריגע ספארקלינג גרעיפדזשוסעס, נישטא קיין ציגארעטלאך וועיפערס, און נישטא קיין ארומלויפעכטצער צו אלע מלמדים און באבעס.
נאך איין נקודה, פורים ביינאכט פארן מגילה ליינען האט א אינגערמאן אין ביהמ"ד געוואלט נעמען א גלעזל וואסער אויסצופאסטן, שרייט אים א צווייטער אן אז אין שו"ע שטייט שטארק אז מ'טאר נישט אויספאסטן איידערן מגילה ליינען.
קוק איך אריין דארט, זע איך טאקע אז ס'שטייט מ'זאל ענדערש ליינען נאכן פלג ווי אויספאסטן, אבער די גאנצע הלכה נעמט זיך פון די זעלבע געדאנק ווי נישט עסן פאר תקיעת שופר און פאר קר"ש של ערבית יעדע נאכט.
קומט דאך לכאו' אויס לויט דעם אז פארן זעלבן סיבה וואס מיר מאכן יא קידוש איידער תקיעת שופר און מיר זענען נישט מקפיד צו עסן נאכטמאל פאר מעריב, קען מען לכאו' אויך טרינקען פאר מגילה ליינען?! נישט אזוי? די סיבה דארט איז דאכט זיך אז ווען מ'האט א מנין קבוע איז מען נישט חושש אז מ'גייט פארגעסן, אדער עפעס אזוי, טא, אודאי גייט די זעלבע אן פאר איינער וואס שטייט שוין אין ביהמ"ד גרייט צו הערן מגילה און וויל נאר כאפן א שלונג וואסער.. וואס זאגן די תלמידי חכמים דא?
זכרונות, איך האב נאך טראמה פון וועו מען האט עם געכאפט גנב׳נן די מאראנצן, מען קוקט מען זעהט…
)
