עס איז שווער צו זאגן וואס דו האסט, סיי ווייל דו געסט נישט גענוג אינפארמאציע און סיי מען קען נישט דייעגנאסזען אויף א פארם, אבער עס קען גאר זיין אז דאס איז נישט במקורו דכאון, דיפרעסיע, נאר דאס איז גאר ענקזייעטי. איר זאלט גיין צו א פראפעשענאל.
איבער דעפרעסיע והמסתעף
- Thread starter זית רענן
- Start date
איך האב נישט קיין סיפוק פון גשמיות און רוחניות, גארנישט.
איך באהאלט עס אויף וויפיל ס'שייך פון מיין ווייב, הגם ס'איז נישט מעגליך אינגאנצן צו באהאלטן.
איך בין שוין ביי טעראפי א שטיק צייט, און אין מיין מיינונג איז עס גארנישט ווערד כאטש וואס ס'איז בעסער ווי גארנישט. איך גלייב נישט אז ס'איז מעגליך צו היילן א מענטש בלויז מיט דיבורים, אזוי אויך האט א טעראפיסט נישט די מעגליכקייט זיך צו דערגרינטעווען צו אלטע פארשטעקטע טראומא וואס איך אליין געדענק שוין נישט. ס'קאסט א ים מיט געלט און ס'ברענגט נישט קיין עכטע טשעינדזשעס.
די איינציגסטע זאך וואס איך לייג האפענונג איז סייקעדעליקס, הגם איט סאונדס טו גוד טו בי טרו האב איך נישט וואס צו פארלירן.
- זיך איינגעשריבן
- אפר. 12, 2024
- מעסעדזשעס
- 1,174
- רעאקציע ראטע
- 3,735
ווען די נשמה ווערט שווארץ פארטונקעלט פון אינעווייניג — די דראמא פון דעפרעסיע
עס קומט פאר ביי יעדן מענטש. אמאל א טאג ווי דער עולם קוקט אויס אביסל טונקלער. דער גלעזל קאווע איז נישט געלונגען און ווי אויך העלפט נישט די קאווע זיך בארואיגן אויפן מינוט. א שווערער קאנווערסעישאן קען אמאל פארטינקלען די גיסטע און דעם מוח. א דחיה, א פארפלאנטעטער טאג, א גערויש פון אן אינערליכער אומעט... ס׳איז נישט קיין געשמאקע געפיל, אבער ס'איז נאר א שלעכטע גיסטע.
די שלעכטע גיסטע איז ווי א וואלקן — שווארץ, אפשר אפי' מיט רעגן, אבער עס איז שוועבענדיג אין די הימלען. זי קען זיך אראפלאזן אויף דיר, ווי אויך באדעקט עס די זון, די ליכטיגקייט, אבער איר ווייסט אין זיך: ס'גייט אריבערגיין. א קינד וועט לאכן, א פריינט וועט שרייבן, און ביז א קורצער צייט וועט אייך דער זון בלינדלען ווידער. דאס איז א שלעכטע גיסטע: זי גייט אוועק מיט דער צייט, זי לויפט נישט טיפער ווי די הויט.
אבער דעפרעסיע? דעפרעסיע איז נישט קיין וואלקן. ס׳איז א קעלער (איטס הער טו סטעי). א קעלט. א באהאלטענער ארט אינעווייניג וואו ליכט קען נישט אריינקומען, אפילו ווען די וועלט שיינט.
מען קען זיך נישט איינרעדן: "איך וועל זיין בעסער", ווייל די קול אין דיר זאגט: "דו וועסט נישט."
מען וויל אפשר נישט שרייען אדער וויינען — נישט ווייל ס'טוט נישט וויי, נאר ווייל ס'איז נישטא קיין כח צו וויינען. די וועלט ווערט ליידיג, דער פנים ווערט פּאסטעל-פארבן, א כלי וואס טוהט גארנישט און פון טון-נישט-גארנישט גייט מען אריין נאך טיפער אין קעלער ווי טינקעלקייט איז די איינציגסטע זאך וואס פארנעמט דארט דאס פלאץ.
ס'איז נישט נאר נישט-האבנדיג פרייד — ס'איז נישט-האבנדיג דעם רצון, די ווילן, זיך צו פרייען. פרוביר צו דערפרייען איינער וואס איז אין זיין דעפרעסיע קעלער. ער וועט דיר דעם קאפ אראפנעמען פאר'ן וועלן איהם דערפרייען און ארויסציען פון זיין דעפרעסיע קעלער.
נישט-האבנדיג קיין שום אינטערעס אין עסן. נישט-האבנדיג כוחות צו לעבן און זיך דערפרישן.
און דער מערסט שרעקעדיגע חלק איז: מען הייבט נישט אויף די אויגן ווייל מען קען נישט — נאר ווייל מען וויל נישט, און מען זעהט נישט קיין סיבה פארוואס.
און דא איז דער שארפער חילוק צווישן זיין אין א שלעכטע גיסטע מחמת איזה סיבה און דעפרעסיע:
אבער דעפרעסיע איז: „איך בין פארפלאגט אין זיך — נישט נעכטן, נישט היינט, און איך ווייס נישט ווען איך וועל קענען ארויסגיין, אדער אויב איך וועל נאך אמאל צוריק זעהן די זון שיינען“.
און דא ליגט די ווארימקייט פון פארשטענדעניש:
דעם מענטש מיט דעפרעסיע טאר מען נישט זאגן "קום ארויס!" נאר “איך בין דא, איך קען אריינקומען?”
ווייל איינער אין קעלער דארף נישט א שמועס — ער דארף א לייטער. אדער אפילו בלויז א שטילע האנט אויף דער אקסל, מיט א בליצ-ליכט פון תקווה.
עס זענען דא מענטשן וועלכע האבן חולי הנפש — נשמה'דיגע קרענק — פונקט ווי אנדערע ליידן פון קרענק אין גוף. למשל, איינער וואס איז שטענדיג צוטרייסלט, איבערגעטריבן אין תאוות, אדער פארפאלן אין עצבות (צער, טונקלקייט), אז זיין נשמה איז אין א געוואלדיגע דרוק.
דער רמב"ם זאגט קלאר: דאס איז נישט פשוט א מדה רעה — דאס איז א חולי, א קרענק. און ווי יעדע קרענק, דארף מען עס היילן — מיט רפואות הנפש, נישט א מוסר שמועס, נאר וויסן אז מ'האנדלט מיט א מציאות'דיגער מחלה.
און אזוי ווי מען דארף זיך נישט שעמען צו באהאנדלען א בויך ווייטאג אדער א קאפ ווייטאג, דארף מען זיכער נישט שעמען זיך צו באהאנדלען א ווייטאג אין נשמה.
פון וואס קומט דעפרעסיע?
דער ענטפער איז נישט פשוט, ווייל דעפרעסיע איז געווענליך אן איינ-איינציגער זאך וואס נאגט דעם מענטש — ס׳איז א צוזאמענשטעל פון עטליכע גורמים אויף איינמאל, וואס כאפן אינעם מענטש'נס גוף, מוח און נשמה כאחד.
לאמיר דורכגיין די הויפט שיטות ווי מען פארשטייט די מקורות פון דעפרעסיע — גייסטיש, גופ'דיג, לעבן-באזירט, און אפילו נשמה'דיג:
ווען דער מוח פראדוצירט נישט גענוג פון זיי, אדער די רעצעפטארן Receptors ארבעטן נישט גוט, קען דער מענטש ווערן אנגעלייגט אין א מצב פון אינערליכע טונקלקייט, אפילו אן קיין שום סיבה.
אצינד: וואס טוט מען?
דעפרעסיע קען זיין צוליב איינס פון די אויבנדערמאנטע — אדער א צוזאמען פונקט פון אלע צוזאמען.
און דערפאר דארף מען באטראכטן דאס מיט רחמנות, נישט מיט שכנוע, און אויפזוכן הילף אין דריי וועלטן:
זייט וויסן אז נעמען מעדעצינען איז נישט קיין שוואכקייט, עס איז גאר די פארקערטע - עס איז א שטארקייט! זיך נישט וועלן און לאזן העלפן און ארבעטן מיט זיך, פאר זיך, און אויף זיך, איז אייביג א שווערער אפציע ווי צו עס לאזן לויפן און גארנישט טוהן. אויסער וואס דער מענטש ווייקט זיך אין גאר גאר טיפע ווייטאג ווערט עס ערגער און ערגער אויב נישט געהאנדעלט מיט קער.
עס איז היינט שוין נישט אזוי טאבו ווי עס פלעגט זיין. ווי גייט דער שפריך ווארט פון דר. זאלענקא ז"ל? 80 פראצענט פון ב"פ וומ"ס מאנסי נעמען טאבלעטן. פרעג איך צוריק "און די איבעריגע צוואנציג"? ענטפערט ער גלייך אן קיין צעגערן, פון זיי טאקע ליידט מען טאקע.
כמעט א יעדע איינציגע שורה דא קען ווערן אנדערליינד מיט א לינק אבער איך האב נישט געהאט קיין צייט צו אפירזוכן יעדע איינע עקסטער, אבער גלייבט מיר א יעדעס ווארט דא איז יש מקור מוסמך.
עס קומט פאר ביי יעדן מענטש. אמאל א טאג ווי דער עולם קוקט אויס אביסל טונקלער. דער גלעזל קאווע איז נישט געלונגען און ווי אויך העלפט נישט די קאווע זיך בארואיגן אויפן מינוט. א שווערער קאנווערסעישאן קען אמאל פארטינקלען די גיסטע און דעם מוח. א דחיה, א פארפלאנטעטער טאג, א גערויש פון אן אינערליכער אומעט... ס׳איז נישט קיין געשמאקע געפיל, אבער ס'איז נאר א שלעכטע גיסטע.
די שלעכטע גיסטע איז ווי א וואלקן — שווארץ, אפשר אפי' מיט רעגן, אבער עס איז שוועבענדיג אין די הימלען. זי קען זיך אראפלאזן אויף דיר, ווי אויך באדעקט עס די זון, די ליכטיגקייט, אבער איר ווייסט אין זיך: ס'גייט אריבערגיין. א קינד וועט לאכן, א פריינט וועט שרייבן, און ביז א קורצער צייט וועט אייך דער זון בלינדלען ווידער. דאס איז א שלעכטע גיסטע: זי גייט אוועק מיט דער צייט, זי לויפט נישט טיפער ווי די הויט.
אבער דעפרעסיע? דעפרעסיע איז נישט קיין וואלקן. ס׳איז א קעלער (איטס הער טו סטעי). א קעלט. א באהאלטענער ארט אינעווייניג וואו ליכט קען נישט אריינקומען, אפילו ווען די וועלט שיינט.
מען קען זיך נישט איינרעדן: "איך וועל זיין בעסער", ווייל די קול אין דיר זאגט: "דו וועסט נישט."
מען וויל אפשר נישט שרייען אדער וויינען — נישט ווייל ס'טוט נישט וויי, נאר ווייל ס'איז נישטא קיין כח צו וויינען. די וועלט ווערט ליידיג, דער פנים ווערט פּאסטעל-פארבן, א כלי וואס טוהט גארנישט און פון טון-נישט-גארנישט גייט מען אריין נאך טיפער אין קעלער ווי טינקעלקייט איז די איינציגסטע זאך וואס פארנעמט דארט דאס פלאץ.
ס'איז נישט נאר נישט-האבנדיג פרייד — ס'איז נישט-האבנדיג דעם רצון, די ווילן, זיך צו פרייען. פרוביר צו דערפרייען איינער וואס איז אין זיין דעפרעסיע קעלער. ער וועט דיר דעם קאפ אראפנעמען פאר'ן וועלן איהם דערפרייען און ארויסציען פון זיין דעפרעסיע קעלער.
נישט-האבנדיג קיין שום אינטערעס אין עסן. נישט-האבנדיג כוחות צו לעבן און זיך דערפרישן.
און דער מערסט שרעקעדיגע חלק איז: מען הייבט נישט אויף די אויגן ווייל מען קען נישט — נאר ווייל מען וויל נישט, און מען זעהט נישט קיין סיבה פארוואס.
און דא איז דער שארפער חילוק צווישן זיין אין א שלעכטע גיסטע מחמת איזה סיבה און דעפרעסיע:
- א שלעכטע גיסטע קען מען צונעמען ווי א רויז פון שטאם — איין ווינקל שלאגט, און איז פארוועלקט, נעם דאס אוועק און זי בליטשקעט ווידער.
- דעפרעסיע איז ווי א פארבלענדטע פאר'הרג'טער גארטן. מען קען נישט זען וואו די שורשים זענען, און אפילו ווען עס רעגנט, בליען נישט די בלומען.
אבער דעפרעסיע איז: „איך בין פארפלאגט אין זיך — נישט נעכטן, נישט היינט, און איך ווייס נישט ווען איך וועל קענען ארויסגיין, אדער אויב איך וועל נאך אמאל צוריק זעהן די זון שיינען“.
און דא ליגט די ווארימקייט פון פארשטענדעניש:
דעם מענטש מיט דעפרעסיע טאר מען נישט זאגן "קום ארויס!" נאר “איך בין דא, איך קען אריינקומען?”
ווייל איינער אין קעלער דארף נישט א שמועס — ער דארף א לייטער. אדער אפילו בלויז א שטילע האנט אויף דער אקסל, מיט א בליצ-ליכט פון תקווה.
רמב"ם – הלכות דעות, פרק ב' הלכה א':
"יש דעות שהן חולי הנפש, כמו שיש חולי הגוף. כגון מי שהוא מתאווה תמיד ואינו יכול ליבצר מתאותו עד שתהיה נפשו בלחץ מאוד... או מי שהוא עצבני תמיד ואינו שמח לעולם... הרי אלו חולי הנפש, וצריך לרפאותן אלא ברפואות הנפש..."עס זענען דא מענטשן וועלכע האבן חולי הנפש — נשמה'דיגע קרענק — פונקט ווי אנדערע ליידן פון קרענק אין גוף. למשל, איינער וואס איז שטענדיג צוטרייסלט, איבערגעטריבן אין תאוות, אדער פארפאלן אין עצבות (צער, טונקלקייט), אז זיין נשמה איז אין א געוואלדיגע דרוק.
דער רמב"ם זאגט קלאר: דאס איז נישט פשוט א מדה רעה — דאס איז א חולי, א קרענק. און ווי יעדע קרענק, דארף מען עס היילן — מיט רפואות הנפש, נישט א מוסר שמועס, נאר וויסן אז מ'האנדלט מיט א מציאות'דיגער מחלה.
און אזוי ווי מען דארף זיך נישט שעמען צו באהאנדלען א בויך ווייטאג אדער א קאפ ווייטאג, דארף מען זיכער נישט שעמען זיך צו באהאנדלען א ווייטאג אין נשמה.
פון וואס קומט דעפרעסיע?
דער ענטפער איז נישט פשוט, ווייל דעפרעסיע איז געווענליך אן איינ-איינציגער זאך וואס נאגט דעם מענטש — ס׳איז א צוזאמענשטעל פון עטליכע גורמים אויף איינמאל, וואס כאפן אינעם מענטש'נס גוף, מוח און נשמה כאחד.
לאמיר דורכגיין די הויפט שיטות ווי מען פארשטייט די מקורות פון דעפרעסיע — גייסטיש, גופ'דיג, לעבן-באזירט, און אפילו נשמה'דיג:
1. פיזישע גורמים (ביאלאגיש)
דעפרעסיע קען קומען פון אומבאלאנסירטע כעמישע סובסטאנצן אין מוח — ווי סיראטאנין (serotonin), דאפאמין (dopamine), און נארעפינעפרין (norepinephrine).ווען דער מוח פראדוצירט נישט גענוג פון זיי, אדער די רעצעפטארן Receptors ארבעטן נישט גוט, קען דער מענטש ווערן אנגעלייגט אין א מצב פון אינערליכע טונקלקייט, אפילו אן קיין שום סיבה.
- פארשונגען ווייזן אז דעפרעסיע קען לויפן אין משפחות (גינעטיש) (איך האב עס נישט פעסטגעשטעלט)
- ווי אויך הארמאנעלע ענדערונגען (ווי ביי נייע מאמעס) קען זיך אויסשפילן אין דעפרעסיע.
- א צוגעשפריצטער גופ'ניותדיגער צושטאנד ווי ווייטאמין דיפישענסי, קראנקהייט, אדער קראפטלאזיקייט קען אויך האבן השפעה צו ברענגן צו די מצב פון דעפרעסיע.
2. פסיכאלאגישע גורמים (פערזענליכע טראומאס אדער טיפע מחשבות)
אויב מען האלט אין זיך געדאנקען ווי "איך בין נישט גענוג גוט", "קיינער האט מיך נישט ליב", אדער "קיינער קען נישט פארשטיין ווי טיף איך פאל" — קען זיך דעפרעסיע נעמען וואקסן אינעווייניג, ליידער.3. לעבנס־צושטאנדן (סביבות)
- דערלייגן שווערע געלטער אין א פינאציעלער קראך, פרנסה, אומגליק אין משפחה, נישט אנגענומען אין די געזעלשאפט, געפיל פון צוגעשפארטקייט.
- אויסגעמוטשקייט, דורכפאלן, אומערפילטע חלומות – גרייט פאר די שוואכערע נפש דעם געפיל פון יאוש.
אצינד: וואס טוט מען?
דעפרעסיע קען זיין צוליב איינס פון די אויבנדערמאנטע — אדער א צוזאמען פונקט פון אלע צוזאמען.
און דערפאר דארף מען באטראכטן דאס מיט רחמנות, נישט מיט שכנוע, און אויפזוכן הילף אין דריי וועלטן:
- רפואות הגוף – דאקטוירים און אויב דארף, מעדיצינישע הילף.
- רפואות הנפש – טעראפי, שמועסן, פראצעסירן טראמאס, ארויסגעבן וואס ליגט אינעווייניג.
- מעדעצינען (פילן) ווערן מענדעטארי ווען די פאלגענדע זאכן פאסירן אין די דעפרעסיע סטעידזשעס.
1. ווען אנדערע וועגן העלפן נישט:
- מען איז שוין געווען אין טעראפי א שטיק צייט (6-12 וואכן און מער), מען רעדט שוין אפן, מען ארבעט אויף זיך — און נאכאלץ בלייבט מען אינעם זעלבן טונקעלן פלאץ ווי ווען מען האט אנגעהויבן גיין צו טעראפי.
- שמועסן אין חיזוק איז געוואלדיג, אבער די אינערליכע צעשטערונג בלייבט און רירט זיך נישט אוועק פון זיין פלאץ, ווי דאס קעפל זאגט "אנדערע וועגן העלפן שוין נישט".
2. ווען די סימפטאמען ווערן ערגער:
- נישט-שלאפן, נישט עסן (אדער זיך איבער-עסן).
- נישט קענען פונקציאנירן ביי טאג-טעגליכע זאכן: ארבעט, פאמיליע, אפילו וואשן דעם פנים איז אויך אן עסק.
- שטענדיגע טרערן (פון ווייטאג) אדער גארנישט קיין געפיל (נאם).
- געדאנקען פון טויט, נישט קיין חשק צו לעבן, אפילו ווען מען ווייסט אז ס'איז נישט "מ'וועט טאן עפעס", ער האלט נאך אפי' נישט ביים קאמיטן סועסייד נאר דער געפיל איז תדיר און א שווערע געפיל.
3. ווען ס'איז דעפרעסיע מיט פיזישע סימנים:
- למשל: קערפער-שוואכקייט, לעבט אין פיין און איז א נעבעכקייט, קיינמאל נישט אויסגערוהט און פיהלט רעדי פארן טאג וואס קומט. ביי דעם ווייזן שטודיעס אז כעמישע אומבאלאנסן קענען שפילן א ראלע, און עס איז זיכער אז ביי אזא פאל וועט מעדעצין העלפן.
4. ווען עס איז קלארע ביאלאגישע הינטערגרונט:
- משפחה־היסטאריע פון דעפרעסיע, בייפאולער, אדער אטענסיאנעלע קרענק.
- פארפלייצטע הארמאנעלע ענדערונגען ווי נאך געבורט, (מנין הפסקה נאך וואס א פרוי באקומט איר ווסת און דארף ציילן די שבעה נקיים), מיידלעך אין טינעידזש יארן ווען זיי הייבן אן צו אריינקריכן אין עדאלטהוד.
- דאקטוירים זעהען קלארע סימנים אז דער מוח קען זיך נישט שטיצן אינגאנצן נאר מיט "אויס-רעדן".
זייט וויסן אז נעמען מעדעצינען איז נישט קיין שוואכקייט, עס איז גאר די פארקערטע - עס איז א שטארקייט! זיך נישט וועלן און לאזן העלפן און ארבעטן מיט זיך, פאר זיך, און אויף זיך, איז אייביג א שווערער אפציע ווי צו עס לאזן לויפן און גארנישט טוהן. אויסער וואס דער מענטש ווייקט זיך אין גאר גאר טיפע ווייטאג ווערט עס ערגער און ערגער אויב נישט געהאנדעלט מיט קער.
עס איז היינט שוין נישט אזוי טאבו ווי עס פלעגט זיין. ווי גייט דער שפריך ווארט פון דר. זאלענקא ז"ל? 80 פראצענט פון ב"פ וומ"ס מאנסי נעמען טאבלעטן. פרעג איך צוריק "און די איבעריגע צוואנציג"? ענטפערט ער גלייך אן קיין צעגערן, פון זיי טאקע ליידט מען טאקע.
כמעט א יעדע איינציגע שורה דא קען ווערן אנדערליינד מיט א לינק אבער איך האב נישט געהאט קיין צייט צו אפירזוכן יעדע איינע עקסטער, אבער גלייבט מיר א יעדעס ווארט דא איז יש מקור מוסמך.
- זיך איינגעשריבן
- אוג. 19, 2024
- מעסעדזשעס
- 931
- רעאקציע ראטע
- 6,476
פארוואס נישט רעדן מיט א פסיכיאטער וועגן מעדעצינען פאר דעפרעסיע? מיליאנען נעמען און פילן סאך בעסער... אסאך מאל איז עס א כעמיקאל אומבאלאנס.
- זיך איינגעשריבן
- אפר. 12, 2024
- מעסעדזשעס
- 1,174
- רעאקציע ראטע
- 3,735
ריכטיג, מעדעצינען איז די וועג סוכ"ס. אבער עס איז א שווערע דורכגאנג ביז מען טרעפט צו די ריכטיגע מעדעצין און די ריכטיגע דאוז. די טירחה איז 1000% כדי אדורך צו גיין. אבער זייט גרייט פאר די אויסזעהנדער צוריק פעלער. ווייסטו דערפון פארנאויס וועט עס זיין גרינגער א דורך צו גיין דעם פראסעס. פיסכיאטארן וועלן נישט אייביג אדורך גיין דעם פראצעדור מיטן פאציענט, און דער פאציענט ווערט דערפון זייער אפגעמוטשעט, און צובראכן. אבער טאמער ווייסט ער בעפאר. געווענליך, וועט ער ער בעז"ה זיין א געהאלפענער.
- זיך איינגעשריבן
- אפר. 12, 2024
- מעסעדזשעס
- 1,174
- רעאקציע ראטע
- 3,735
פרוביר אלס וואס דו קענסט, נעם הילף די מערסטע וואס די קענסט. נאר נישט ווערן געפאלן פון די אפס ענד דאונס אין די פראסעס. איך פארשטיי נישט און ווייס נישט וואס און ווי אזוי סייקעדעליקס ארבעט. אבער טארמער ארבעט דאס, און פירט דיך נישט אין בארד אריין גיי דערפאר. אזוי מיין איך. איך האב נישט קיין שום קנאלעדזש דערינען ממילא קען איך נישט אריין רעדן דארט.
- זיך איינגעשריבן
- יולי 30, 2024
- מעסעדזשעס
- 93
- רעאקציע ראטע
- 350
ווענט זיך זייער שטארק וועלכע סארט טערעפי.
די נאמען טערעפי איז כולל זייער אסאך modalities אין פאר יעדעם ארבעט עפעס אנדערש
אפילו פאר סייקעדעליקס דארפסטו אויך האבן די ריכטיגע כלים עס זאל האבן א פאזיטיווע אפעקט.
- זיך איינגעשריבן
- מאי 31, 2024
- מעסעדזשעס
- 957
- רעאקציע ראטע
- 4,267
ס׳אבער אויך דא א זאך וואס רופט זיך circumstantial depression
וואס בעצם האט מען נישט קיין אומבאלאנס, אבער אין דעי געוויסע מצב וואס פילט אזוי אומדערטרעגליך בלאָקט די מח אלע געפילן כדי נישט צו דארפן שפירן די אומדערטרעגליכע פּיין/סטרעס.
איך קען פון דער נאנט איינעם וואס האט מקיים געווען דעם משנה מקום משנה מזל, זיך אוועקגעצויגן אויף אן ארט ווי ס׳איז מער liveable פאר אים - א מער רוהיגע פלאץ מיט ווייניגער אויגן וואס קוקן נאך אויף שריט און טריט אויב דו פיטסט אריין אין די קהילה א.א.וו. אן ארט וואו ס׳נישטא דאגות פון דשאדשמענט פון משפחה וכו׳ ער קען זיין מער זיך אליין, און ס׳האט צוביסלעך אויפגעראכטן זיין גייסטיגע געזונט און געטוישט זיין מצב
לעצט רעדאגירט:
- זיך איינגעשריבן
- מאי 10, 2024
- מעסעדזשעס
- 744
- רעאקציע ראטע
- 6,143
כ'קען אפאר מענטשן וואס האבן געשפירט אז מעדיצינען מאכט זיי נאם.
זיי האבן אראפ דערפון פאר 12 טעג, געטרינקן אייוואסקא, און קיינמאל מער נישט געדארפט צוריק גיין אויף די מעדיצין!
גאר וויכטיג צו מודיע זיין פארן שאמאן אויב מ'נעמט מעדיצין
- זיך איינגעשריבן
- אפר. 15, 2024
- מעסעדזשעס
- 1,135
- רעאקציע ראטע
- 6,523
איך האב נישט שטודירט, אבער איך קריג אויף דיין פראפעסאר.
מען קען געהעריג אנגיין מיטן לעבן און נאך אלץ זיין זייער דיפרעסט, ס׳ביטער ווי א זית, ס׳האט א טעם ווי א ראובאט, מען פילט ליידיג מען ווייסט נישט פארוואס מען שטייט אויף, פארוואס מען גייט ארבייטען, אלעס פילט תוהו ובוהו, מען פילט ווי א AI וואס איז נתגלגל געווארען אין די נחש הקדמוני אלעס פילט ווי זאמד, מען קומט נישט פון ערגעץ מען גייט נישט קיין ערגעץ, ממש ווי האבן א פלעט טייער צווישן אלבעני און די קאנאדישער גרעניץ, ס׳ליידיג, ס׳רירט זיך נישט, אין יוצא ואין בא, ווי א שוועבענדע דיבוק וואס זיכט א גוף, ווי מיין משגיח פלעגט זאגן ״ער לעבט, אבער ער לעבט נישט״ געהעריג א טויטע מענטש אין א לעבעדיגע גוף.
בקיצור, אויב איז איינער אין די מצב, ברודער טייערע ס׳דא הילף, די ביסט נישט פארשאלטען צו זיין אזוי אויף סליפּ-מאוד לעולמי עד, דעי סארט דעפרעסיע ווערט פארקוקט ווייל מן השפה ולחוץ זעהט עס אויס גוט.
דעי סיטואציע ריפט זיך הויעך פונקציאנירענדע דעפרעסיע אז איינער איז אין די סיטואציע פאר מער פון א צוויי וואכן זאל ער זיכען הילף,
אט אזוי.
כ'האב נישט געוואלט עפענען א קאנע ווערים, נאכדערצו אז כ'בין ניי דא..
אבער בעצם האלט איך אויף מעדעצין, בעיקר אנטי דעפרעשאן, אז ס'לעשט אויס דעם מענטש, די מעדעצין איז נישט מבחין בין טוב לרע און ס'נידערט אראפ דעם גאנצן אמיגדלע, די קרעיווינגס ווערן שוואכער אלעס ווערט שוואכער, מען איז טאקע נישט דעפרעסט אבער מ'איז אויסגעלאשן.
פאר טעמפארערי איז עס גוט ס'איז אבער בכלל נישט קיין סעלושען פאר לאנג טערם, עס היילט נישט די שורש הדבר.
- זיך איינגעשריבן
- אפר. 12, 2024
- מעסעדזשעס
- 1,174
- רעאקציע ראטע
- 3,735
דערפאר וועסטו זעהן אז זיי אסאך פיסכירטארן ווילן אויסדריקליך זאגן איך גיב דער די מעדעצינען נאר אז די טעראפיע זאל אנהייבן צו ווערן אקצעפטירט און נישט זיין פארמאכט ווען מען הייבט אן טעראפיע. און דערנאך אין 6-10 וואכן וועלן מיר דאס ריוויזיטן.
- זיך איינגעשריבן
- מאי 10, 2024
- מעסעדזשעס
- 744
- רעאקציע ראטע
- 6,143
געהערט די זעלבע:
אונזער העלטה סיסטעם היילט סימפטאמען, מ'דארף אמאל היילן דעם שורש.
ער זאגט עס אין דעם ווידיאו איבער Mathleanblue
בערך ביי א שעה און 15 מינוט אריין
- זיך איינגעשריבן
- מאי 10, 2024
- מעסעדזשעס
- 744
- רעאקציע ראטע
- 6,143
ער רעדט פון Mathleanblue וואס איז FDA אפראווד, וואס היילט אויס די צעלן.
ער רעדט פון שראומס (סייקאדעליקס) וואס איז ריקריעשענול (דו הייבסט אהן פון פריש מיטן סובקאנשעס)
מען טאר נישט נעמען קיין פילן חס ושלום עס מאכט נאר ערגער, וואס זאל מען יא טין? מען זאל נאכגיין וואס עס האט גורם געוון די דעפרעסיע, האט ער נישט קיין דזשאב זאל ער זיכן א דזשאב, די ווייב פייניגט עם פארשיק דעם ווייב, די קינד מאכט טראבל דינג עם א פריוואטע מלמד.
אין קארצען אנטשטאט מאכן נאמב די קענסער, גיי צום שורש און ראָט עם אויס.
אין קארצען אנטשטאט מאכן נאמב די קענסער, גיי צום שורש און ראָט עם אויס.
- זיך איינגעשריבן
- אפר. 12, 2024
- מעסעדזשעס
- 1,174
- רעאקציע ראטע
- 3,735
דער רובש''ע זאל דיר ווייטער העלפן, דו זאלסט ווייטער מיינען אז אזוי ארבעט.
עס זעהט מיר אויס אז דו האסט נישט געדילד דערמיט נישט פון נאנט און אפי' נישט פון ווייט.
- זיך איינגעשריבן
- מאי 16, 2024
- מעסעדזשעס
- 702
- רעאקציע ראטע
- 3,010
און ביז'ן קרעטשמע דארף מען אויך א קרעטשמע.
פאר וועלעכע שווארץ יאר זאל א מענטש זיך דראפעווען אין די פינסטערניש פון עמאציאנעלע קרענק ביז ביז ער וועט פיינעלי דערגיין די שורש.
אוודאי "היילט" מען זיך נישט פון מעדס. מ'דארף היילן אינענווענדיגע געפיל, אבער צו זאגן פאר א מענטש וואס וואלגערט זיך אין ייסורים נישט צו נעמען קיין טיילענאל?
א מענטש איז נישט קיין מלאך, אלעס וואס איז דא צו העלפן א מענטש, אפילו א צייטווייליגע געפיל פון קענען אויף שטיין מיט א שמייכל איז די רעספאנסיבעליטי פון א מענטש זיך צו ערלויבן.
אז א מענטש וועט מינימום קער נעמען פון זיך צו פילן גוט, איז אפשר דא א טשענס ער זאל ערגעץ ווי אנקומען צום "שורש" פון די ראלער קאוסטער.
מעדס איז נישט קיין דזשאוק. אפילו "מאכן נאמב די קענסער" אליינס, ווי די רופסט עס, איז זייער א סעריעס זאך
- זיך איינגעשריבן
- אפר. 12, 2024
- מעסעדזשעס
- 1,174
- רעאקציע ראטע
- 3,735
די סטעיטמענט איז עקזעקטיל די סיבה פארוואס דער באטראפענער זאל יא נעמען מעדס ווייל דאס וועט איהם העלפן דערגיין דעם שורש. אן א מעדס וועט ער זיך טובל'ן אין די פיין, און אום מעגלעך אפי' צו קענען טראכטן פון קיין שורש.
די גערעדעכטץ פונעם ארגינעלער פאוסט ווי געשריבען אין די פריערדיגע תגובה. ווייזט וויי ווייניג דער שרייבער פארשטייט די נושא.
