נאכן איבערגיין דאס שנירל קען ווערן אויפגעכאפט אז טראץ דעם וואס עס איז פול מיט ריכטיגע וויכטיגע אינפארמאציע ווערט אבער פארפעלט דא איין נקודה.
מאסטרובירן קען נישט גערופן ווערן אן אוממאראלישע אקט. דאס, ווייזט אויס, איז יעדער מודה. און דאס קומט טאקע דערפאר וואס לויט דער היינטיגע סיינטיפישע מיינונג, האט עס נישט קיין שום נעגאטיווע עפעקט אויף קיין שום ארומיגער. עס ווערט היינט אפט צוגעגליכנט צו טרינקען וויין, ווי לאנג עס האט נישט קיין נעגאטיווע עפעקט אויף דיין פריוואטע לעבן, קענסטו טרינקען וויפיל דו ווילסט.
איין קליינע געדאנק.
איינער פון די הויפט סיבות פארוואס מען שפירט זיך אזוי מאדנע נאכן אקט, איז, אזוי ווי עטליכע האבן געזאגט, צוליב א נידערונג אין די געשלעכטליכע הארמאנען. עס איז אבער פארט אינטערעסאנט צו אויפמערקזאם מאכן, אז טוהן דאס זעלבע מיטן געשלעכטליכן שותף, געבט דעם מענטש א פלייס פון דעם הארמאן אקסיטאוסין (oxytocin) אדער: דער ליבע הארמאן, וועלכע דער מוח לאזט ארויס ווען מען קומט אין פיזישע בארירונג מיט איינעם וועמען מען ליבט, וואס דאס שאפט דער שטארקע ווארימע געפיל צו איהם/איר און איז א שטארקע פאקטאר אין דער זעטיגקייט וואס מען שפירט דערנאך.
דאגעגן, ווען דער מענטש טרעפט זיך אליין נאכן אקט, לאזט איהם דער מוח הענגען שלימזל'דיג מיטן צינג אינדרויסן, זיך שפירענדיג ווי דער וועלטס פארלירער, נעמענדיג אויף זיך, קיינמאל מער נישט צו באגיין אזעלכע "שאנדפולע" מעשים...