ווען א מענטש לאזט זיך ארויס אין וועג און וויל אנקומען אין שטאט אריין איז וויכטיג צו וויסן אן אדרעס- א ציל, אויב גייט ער צום דענטיסט וועט ער נעמען די route וואס ברענגט אים די שנעלסטע אהין, אויב פארט ער צום עירעפארט ביים אנדערן עק שטאט, דארף ער נעמען א גאנץ אנדערע road.
אזוי אויך אין לעבן פעהלט אויס צו וויסן מיט א קלארקייט, איידער מ׳הייבט אן ארבעטן פאר א גרויסע ציל וואס מ׳האט, צו פארשטיין: וואס וויל איך באמת דא?
וויל איך זיך סתם גרינגער מאכן? (nothing wrong with that) אבער די מיטלען וועלן זיין מער באגרעניצט, ווייל יעדע שוועריקייט ואס קומט מיר אנטקעגן קען מיר אפשטעלן און מאכן ספיקות: לוינט זיך נאך אלס צו ארבעטן פאר מיין ציל? אדער ווערט עס שוין אסך שווערער ווי כ׳האב זיך געראכטן - זיך צו שאפן א גרינגערע לעבן
אין מיין לעבנס-רייזע האב איך נישט געהאט א ציל צו זיין באקוועם. אוודאי גלוסט זיך יעדן באקוועמליכקייטן און איך בין נישט קיין אויסנאם. אבער ס׳האט זיך מיר קיינמאל נישט געלוינט צו ארבעטן שווער פאר לוקסוס (א הערליכע רייכע הויז, א טייערע וועקעישן א.ד.ג.)
איך האב בעיקר געוואלט קענען אפאטעמען און לעבן מיט א רוהיגע געוויסן אז איך האב געטון וואס איך גלייב איז ריכטיג פאר מיינע קינדער און פאר מיין אייגענע wellbeing
ס׳האט זיך מיר געלוינט צו ארבעטן ביטער שווער און צומאל ליידן דאס גיהנים פאר דעם. ווייל איך האב געגלייבט אין מיין ציל.
איך וויל קלאר מאכן: איך גלייב נישט אז באקוועמליכקייט איז א שלעכטע זאך בכלל. יעדע מענטש האט אנדערע געברויכן.
פאר מיר פערזענליך קען עס אמאל זיין א סתירה צו די גליקליכקייט וואס איך וויל אין מיין לעבן.
איך קום פון א משפחה וואו געלט איז נישט געווען קיין סך, מיין טאטע זאל זיין געזונט איז אלע יארן געזיצן און געלערנט און מיין מאמע האט מיט שטאלץ און פרייד אנגענומען א כולל לעבן. דאס איז די מקור פון די ליד Wתורה מתוך הדחק וואס כ׳האב געשריבן אין טאהש.
סך הכל: איז זייער וויכטיג צו געדענקען: ס׳נישט באקוועם צו ארבעטן שווער אויף א ציל. די ציל דארף זיין גענוג וויכטיג פאר דיר אז ס׳זאל זיך דיר לוינען צו אינוועסטירן די פלאג
אזוי אויך אין לעבן פעהלט אויס צו וויסן מיט א קלארקייט, איידער מ׳הייבט אן ארבעטן פאר א גרויסע ציל וואס מ׳האט, צו פארשטיין: וואס וויל איך באמת דא?
וויל איך זיך סתם גרינגער מאכן? (nothing wrong with that) אבער די מיטלען וועלן זיין מער באגרעניצט, ווייל יעדע שוועריקייט ואס קומט מיר אנטקעגן קען מיר אפשטעלן און מאכן ספיקות: לוינט זיך נאך אלס צו ארבעטן פאר מיין ציל? אדער ווערט עס שוין אסך שווערער ווי כ׳האב זיך געראכטן - זיך צו שאפן א גרינגערע לעבן
אין מיין לעבנס-רייזע האב איך נישט געהאט א ציל צו זיין באקוועם. אוודאי גלוסט זיך יעדן באקוועמליכקייטן און איך בין נישט קיין אויסנאם. אבער ס׳האט זיך מיר קיינמאל נישט געלוינט צו ארבעטן שווער פאר לוקסוס (א הערליכע רייכע הויז, א טייערע וועקעישן א.ד.ג.)
איך האב בעיקר געוואלט קענען אפאטעמען און לעבן מיט א רוהיגע געוויסן אז איך האב געטון וואס איך גלייב איז ריכטיג פאר מיינע קינדער און פאר מיין אייגענע wellbeing
ס׳האט זיך מיר געלוינט צו ארבעטן ביטער שווער און צומאל ליידן דאס גיהנים פאר דעם. ווייל איך האב געגלייבט אין מיין ציל.
איך וויל קלאר מאכן: איך גלייב נישט אז באקוועמליכקייט איז א שלעכטע זאך בכלל. יעדע מענטש האט אנדערע געברויכן.
פאר מיר פערזענליך קען עס אמאל זיין א סתירה צו די גליקליכקייט וואס איך וויל אין מיין לעבן.
איך קום פון א משפחה וואו געלט איז נישט געווען קיין סך, מיין טאטע זאל זיין געזונט איז אלע יארן געזיצן און געלערנט און מיין מאמע האט מיט שטאלץ און פרייד אנגענומען א כולל לעבן. דאס איז די מקור פון די ליד Wתורה מתוך הדחק וואס כ׳האב געשריבן אין טאהש.
סך הכל: איז זייער וויכטיג צו געדענקען: ס׳נישט באקוועם צו ארבעטן שווער אויף א ציל. די ציל דארף זיין גענוג וויכטיג פאר דיר אז ס׳זאל זיך דיר לוינען צו אינוועסטירן די פלאג
