ס'מאכט זיך אסאך מאל אומבאקוועמע סיטואַציעס אין א מענטש'נס לעבן, אזוי אומבאקוועם אז אפי' פאר די ארומיגע איז אומבאקוועם
למשל אן אפענער זיפער, א רינענדיגע נאז, אדער א שטינקעדיגע מויל.
אמאל פלעג איך מיינען אז ס'בעסער צו איגנארירן און זיך מאכן ווי מ'זעהט נישט, הערט נישט, און שמעקט נישט.
אבער טראכט אריין ווען די מעשה איז ווען מיט דיר
ווילסט אריין גיין צו א חתונה מיט אן אפענע זיפער?
ווילסט אריין גיין צו א וואך נאכט מיט א רינענדיגע נאז?
ווילסט אריין גיין צו א מיטינג מיט א שטינקעדיגע מויל?
גיב אוועק א טראפ פון דיין באקוועמליכקייט און זאג פאר דיין חבר זיין פראבלעם
איך ווייס אז ס'זייער זייער שווער און אומבאטעמט אבער דאס איז אן אמת'ע חסד של אמת, גייסט לכאורה קיינמאל ווערן באצאלט פאר עס - מיט גוטן'ס זיכער נישט.
זייער א גוטע נקודה און הערליך ארויסגעברענגט.
ווען מ׳געט אוועק אפאר מינוט זיך צוצוגרייטן עס צו זאגן מיט א געטריישאפט אנשטאט א קאלטקייט, אין א וועג וויאזוי דו וואלסט הנאה געהאט צו הערן אזא זאך אויב ביזטו אין יענעם׳ס שיך - דעמאלס קען גאר זיין דו וועסט יא באצאלט ווערן מיט גוטס- נישט קיין פיזישע מתנה אדער געלט אבער הכרת הטוב.
ביים צאמרעכענען אין א גראסערי האט מיך די קאשיער אמאל געלאזט וויסן אז מיין זיפער איז אפן און איך בין אזוי דאנקבאר נאך ביז היינט! (יענער האט עס דעליווערט מיט ליבשאפט נישט חוזק בכלל, אפילו בארוהיגט אז ס׳געשענט צו אלע פון אונז. כאטש כ׳האב געפילט ווי די ערד שלינגט מיך איין פאר בושה, האט עס מיר אבער געהאלפן אסך!)
ווען ס׳קומט צו א שטינקענדיגע מויל איז שוין עפעס אנדערש. איך געדענק איינע פון מיינע עלטערן איז געווען זייער סענסעטיוו צו שמעק און פלעגט מיר כסדר איבערהאקן אינמיטן א passionate sharing about my day מיט די דרינגענדע שאלה: ווען האסטו לעצט געפיצט דיינע ציין?
קען זיין די בושה פאר זיי: אז איך האב זיך אזוי געדרייט צווישן חברים -איז געווען די דרייווינג פאָרס צו מאכן אזא שארפע interruption אינמיטן דערציילן מיין מעשה, אבער ס׳האט וויי געטון.
בפרט אז ביי מיר פלעגט עס זיין אן אפטע ערשיינונג אז די מויל האט געשטינקען אפילו ווען כ׳האב געפיצט די ציין- כ׳האב אפט געליטן אויף סטרעפ (און דאס האט א געוויסע heavy שמעק) און אפילו אין טאג טעגליכן לעבן האט סטרעס מיר effected זייער שטארק די מאָגן און ביי אסך מענטשן ריזאלט עס אין א שטינקעדיגע מויל ווען די מאָגן איז נישט אין ארדענונג
די סטרעס איז נישט עפעס וואס כ׳האב געקענט טוישן, ווייל ב׳נאטור בין איך א טיף פילנדיגער מענטש און ס׳עפעקט מיר די אטמאספער וואו איך בין, אסך מער ווי פאר אנדערע. So וואס בין איך שילדיג אז מיין מויל האט געשטינקען...
די רינעדיגע נאז איז שוין אביסל מער א בושה אפשר. ווייל אין אונזער סעסייעטי מיינע מען אז דאס איז א נאכגעלאזנקייט, ווען באמת איז דאס אויך א סימן פון סטרעס- ווען ביי איינעם זענען די נאז נערוון פארשטאפט און ער פילט נישט אז ס׳רינט. ס׳זייער ווייטאגליך, בפרט אלס קינד ווען מ׳קען ליידן bullying פון דעם (וואס לייגט אוודאי צו נאך סטרעס)
יעדע זאך וואס מ׳זאגט מיט סענסעטיוויטי און care - חס ושלום נישט מיט ביטול אדער blame, קען העלפן א געוואלד פאר יענעם (אזויווי דו האסט געזאגט ס׳איז א חסד)
נ.ב. מיין זון, ווען זיין מויל שמעקט און איך ווייס אז ס׳נישט וועגן די ציין ווייל ער פיצט עס ערליך, זאג איך אים: היינט ווען דו רעדסט מיט חברים- גיי נישט זייער נאנט, ווייל דיין מויל האט א שמעק
אבער איך זאג עס נישט אין א וועג ער זאל מיינען אז ס׳עק וועלט און ס׳שטינקט געפערליך- (ווייל באמת ב״ה שטינקט עס נישט אזוי געפערליך ווי ביי מענטשן וואס האבן ערנסטע פראבלעמען אין מאָגן) אבער סך הכל, מיט׳ן צולייגן אביסל מחשבה קען מען שפּאָרן לכאורה אסך ווייטאג.