א פייער זאל ברענען קיין רויעך זאל נישט גיין
לעבן איז דעם צוגעבינדנקייט צו עפעס וואס ענדיגט זיך קיינמאל, מ'קען מיט דעם אלעמאל גיין ווייטער, ווי ספורט'ס, געלט, נגינה, וויסנשאפט, און להבדיל תורה, זיין א שליח פאר גאט אדער א זעלבסט דערקלערטער שליח פאר גערעכטיגקייט וכדו'.
מיין לעבן איז שליחות, ווען כ'בין נישט באוויסטזיניג וואס מיין שליחות איז שפיר איך טויט. ווי נאר כ'מיין כ'ווייס מיין שליחות צינד זיך אהן א פייער אין מיין הארץ.
אלץ קינד ווען כ'האב דאס ערשטע מאל געטון דאס וואס נאטור שטופט צו טון האב איך געשפירט ווי כ'האב פארלוירן וואס כ'בין געווען פריער, כ'האב מער נישט מיין גאנצע נשמה. כ'האב געוויינט מיטן תהילים ביז כ'האב געטראפן חיזוק אין די פסוקים אזכרה נגינתי בלילה עם לבבי אשיחה ויחפש רוחי - כ'זיך מיין זעל. הלעולמים יזנח השם ולא יוסיף לרצות עוד, וכו' - צו דעם קען זיין אז די אייבישטער וועט מיר פאר אייביג איבערלאזן און נישט מוחל זיין, צו דען האט זיך זיין רחמנות גענדיגט.
(כ'האב נישט געוויסט דאן וואס דאס איז הוז"ל און תיקון כללי, אבער כ'האב געוויסט אז די טאטע האט שטרענג אנגעזאגט פון אלץ קליין קינד נישט לייגן די הענט.)
-
א בר מצוה בחור וואס ברענט פון יראת שמים, טראכט דריי מאל בעפאר יעדע ריר. אבער ביז אפאר טעג האבעך געכאפט די עסן מיט אזא תאוה, און די טאטע האט געזאגט מיט שאק און ווייטאג "אוי, איין טאג א מלאך און די צווייטע טאג א ג" (ער האט נישט אויסגעפירט, און דאס האט מיר נאכמער דערשראקן, נישט וויסענדיג וואס גייט פאר מיט מיר, און אז די טין יארן ארבטן אזוי.)
די מסירת נפש וואס איך האב געהאט פאר געוויסע זאכן פאר יארן און דאן איינגעזעהן אז ס'איז אפשר בכלל נישט געווען די ריכטיגע זאך.
די עקשנות דקדושא וואס כ'האב געטראגן און ווען זאכן האבן זיך באראוגט האב איך געזעהן אז כ'האב באמת נאר געמיינט זיך, און מיין אייגענע פניות.
אלץ אינגערמאן ווען כ'בין אריבער א שווערע צייט אין מיין לעבן האט מיר מיין טאטע אנפארטרויערט מיטן גרויסן סוד וואס די פסוקים זענען געווען. וועלכע פסוקים? אה, ער האט מיר אלעמאל געזאגט אז ווען כ'בין געבוירן איז ער אריין צום רבין דערציילן ס'געבוירן א בן זכר, די רבי אנשטאט פון ענטפערן האט ער שנעל אנגעהויבן זינגן א ניגון, און הערשט נאך אפאר מינוט זינגן. האט ער געזאגט פון שמחה אויף די בשורה טובה איז מיר איינגעפאלן א ניגון.
ווען כ'פלעג אים פרעגן וועלכע פסוקים, פלעגט ער זאגן ס'נאכנישט די צייט זאלסט וויסן. אבער דער רבי מאכט ניגונים לויט א מענטשנס נשמה.
ווען כ'האב געהערט די פסוקים בין איך געווארן פארווינדערט, כ'האב זיך טאקע געזעהן אלץ א וואוילער ערליכער איד, אבער א צדיק?! ניטאמאל קיין בינוני פונעם תניא בין איך.
די טאטע האט מיר געזאגט "דו האסט נאכנישט גענדיגט דיין לעבן, ביסט מן הסתם אויפן וועג אהין".
ס'איז אבער אריבער א צייט פון עלענדקייט, כ'בין ארויף אויף קאווע שטיבל און מיינע הנחות קדומות איבער גאט און אידישקייט זענען צושאקלט געווארן. אמאליגע מאראלן זענען די היינטיגער שטן, דער אמאליגער שטן איז גאר די אמת.
א נייער צייט פון זיכן אין זיך אליין וואס מיין שליחות איז.
אויב גאט איז נישט קיין יודע בין איך נישט זיין שליח נאר א בריה וואס זוכט צו טון גוט. אבער אהן דעם אז גאט איז מחליט, ווער וועט פסקנן וואס גוט מיינט. קען זיין אז אלעס וואס איך טוה היינט וועט גאר הייסן שלעכט אין טויזנט יאיר ארום?
און אויב גאט איז יא א יודע אבער קיין רעליגיע איז נישט זיין מייק, נאר 'זיך אליין' דארף איך אויספרעגן וואס מיין שורש וויל.
יעדע שטיק צייט א נייער הבנה אין רצונו יתברך, און מיט דעם ווערן די אלטע עבודות ארויסגעווארפן פון פענסטער. יעדע שטיק צייט א נייער לשם שמים און די פריעדיגער זאך ווערט אנערקענט ווי סתם געטון פאר זיך אליין.
די פייער ברענט און צופלאקערט זיך פון צייט צו צייט, אבער כ'האב קיין אננונג וואס צו טון דערמיט, וואס דארף עס באלייכטן, וואס דארף עס פארלענדן.
דאס מיינט זיין א צדיק, נישט היטן קיין תורה ומצות? אפשר גאר א נשמה פון א צדיק וואס איז א רשע?
אפשר האט ער סך הכל געמיינט ועמך כולם צדיקים?
אפשר האט די אלטער רבי גאר א טעות געהאט?
אפשר האב איך עפעס קאליע געמאכט?
א שיף אהן א קאמפאס, וואס טרעפט יעדע שעה א נייע אמתע וועג.
א משפיע וואס פראבירט צו מאכן לעכטיג, אבער טרעפט יעדע וואך א נייער ריכטיגער לעכטיגקייט.
א שליח וואס טרעפט אן אנדערער משלח און שליחות יעדע שטיק צייט.
ראה עניי ועמלי ושא לכל חטאותי.
כ'ווייס נישט אויב כ'וועל איין טאג קלאר ווערן, אבער כ'האף כאטש כ'זאל נישט איינשלאפן, די פייער זאל נישט דערשטיקט ווערן פון אזוי פיל אכזבות, כ'זאל אלעמאל זיכן וואס איז ריכטיג און גוט, און הלואי זאל איך טרעפן!
