און אזוי ווי דו זאגסט, צו גיין ווייזן ווי חז"ל האבן פארדרייט די פשט אין די תורה איז ענדלעס, יכלה הזמן והם לא יכלו, און דאס איז חוץ פון וואס מ'דרשנט ארויס זאכן שלא מענינו , אזוי ווי וואסער פון א שטיין.
איך וויל נאר ברענגען נאך איין דוגמה
אין פסוק שטייט ביי שחיטת הפסח אין שמות מ'זאל עס שעכטן בין הערביים, וואס די תרגום זאגט אויף דעם אז ס'מיינט בין השמשות, אזוי אויך אין ירושלמי, און נאך א פסוק אין דברים טז שטייט כי אם אל המקום אשר יבחר יהוה אלהיך לשכן שמו שם תזבח את הפסח בערב כבוא השמש מועד צאתך ממצרים
וואס איז קלאר ווי טאג אז מען דארף דאס שעכטן ביינאכט און בין השמשות.
זענען געקומען חז"ל אין די גמרא, אין געזעהן אז די משנה שטייט אז מ'האט עס געמאכט נאכמיטאג, מסתמא צוליב פראקטישע סיבות, האבן זיי פארדרייט די פסוקים אינגאנצן, די ערשטע פסוק פון בין הערביים איז געווען רעלעטיוולי לייכט צו פארטייטשען ערב מיינט נישט בכלל נאכט ס'מיינט גאר בייטאג ווען די זון בייגט זיך צו נאכט, אבער די צווייטע פסוק איז שוין סיריעס ביזנעס, האבן זיי געזאגט אזוי, מען גייט לייענען ווארט ביי ווארט עקסטער און צוטיילן די שייכות פון די ווערטער מיט א טיפע אטעם, און דרש'ענען וויפאלגענד, "בערב" אתה שוחט (און בערב מיינט בייטאג), "כבוא השמש" אתה אוכל, "מועד צאתך ממצרים" אתה שורף.
דא זעהסטו א קלאהרע ביישפיל ווי מ'קען נעמען א פסוק אין די תורה וואס די תורה האט אזוי שטארק פראבירט צו זיכער מאכן דו האסט נישט קיין טעות פון וועלכע צייט מ'רעדט פון און חז"ל העד נאו פראבלעם צו נאכאלס טוישן
