פארוואס איך האב ליב תשעה באב

[פארבלאנדזשעט]

רוב פון די יאר לעב איך און די רעש פון די וועלט.
איך ליין, לערן, ארבעט, טראכט, בקיצור איך בין פארנומען,

תשעה באב טוט עפעס מיט מיר, סמאכט מיר זיך אפשטעלן, צו טראכטן, צו באגעגענען א צושאסענע וועלט.
איך זיץ אויפן ערד איך געב אויך מיינע באקוועמליכקייטן…

פארוואס?
פארוואס האב איך אפגעלאזט אזוי פיל און מיט דעם טאג בין איך געבליבן?

סאיז דא א אמתדיגקייט און דעם טאג וואס איך האב פשוט ליב,
סלאזט מיך נישט שפילן ווי אלעס איז גוט,
סאיז דא א כלל אז די ערגסטע מחלה איז די איינרעדיניש אז מען פילט גוט, תשעה באב איז די פארקערטע סלאזט מיר נישט לעבן און דמיון.

דורך די יאר לעב איך אלץ און די הוה, תשעה באב לאזט מיך נישט, סצווינגט מיר צו געדענקן,

סאיז די טאג וואס איך שלעפ אויך א חלק פון די פארלוסטן פון מיין פאלק.

די חרבן בית השם.

גירוש ספרד.

די קרייצציגלער.

די שואה.


סאיז א מאדנע און הייליגע געפיל צו זיין א חלק פון היסטאריע, די צער פון מיינע עלטערן ווערט מיין צער פאר איין טאג.

איך רעספעקטיר תשעה באב ווייל סנעמט אוועק די גאנצע עולם ההרגש פון רעליגיע, נישט קיין זינגען, נישט קיין שמייכלן, ….

די איינציגסטע זאך וואס מען איז פארנומען איז די ריינע אמת, די וועלט איז צופליקט, כלל ישראל איז צובראכן, גאט איז ווייט,

סאיז מאדנע אבער דוקא און דעם מצב פיל איך נענטער צו גאט ווי סיי ווען דורך די יאר,

 

[הק' לייביש שרייבער]

איך רעספעקטיר תשעה באב ווייל סנעמט אוועק די גאנצע עולם ההרגש פון רעליגיע, נישט קיין זינגען, נישט קיין שמייכלן, ….

Click to shrink...

אבער איין זאך וואס דו האסט נישט גענומען אין קאנסידראציע, ת"ב איז נישט קיי רעליגיעזער טאג בעצם. עס איז א טאג וואס ווען מען קלערט אריין ווי אזוי דאס פאלק פון ווי דו שטאמסט האט זיך אזוי צוזאם געמוטשעט במשך הדורות וואס איז ערמעגליכט געווארן בכלל נאר א דאנק דעם חורבן המקדש. ווייל ווען כ"י איז בתפארתו וואלטן די שפעטערדיגע חרבנות וואס דו רעכענסט אויס, און ליידן קיינמאל נישט פאסירט. א יעדעס זאך וואס האט פאסירט צו דעם פאלק איז נאר א דאנק וואס מיר זיצען נישט אויפן אויבערשטן חלק פונעם שטייסעל ווי עס איז געווען בזמן המקדש. ועל זה ודאי קא בכינה.