- זיך איינגעשריבן
- אפר. 12, 2024
- מעסעדזשעס
- 1,205
- רעאקציע ראטע
- 3,939
סקיצאפרעניע – ווען דער מוח איז קאנטראלירט אויף אויטא קרוז, און דער דרייווער קען נישט צוריקנעמען קאנטראל.
סקיצאפרעניע איז נישט סתם א גײסטישע קרענק. עס איז א אינערליכע צער און עינוי הנפש, א קער אין מוח וואס מאכט א מענטש זיך אפרייסן פון רעאליטעט און לעבן אין א וועלט וואס ער שאפט זיך אליין אין זיין אייגן קאפ, א וועלט וואס עקזיסטירט בכלל נישט אינדרויסן. נישט ווייל ער וויל – נאר ווייל ער קען נישט אנדערש. דער מוח, וואס זאל פירן דעם מענטש'נס טראכטן, פילן און פארשטאנד, ווייזט איהם/איר עפעס גאר אן אנדער וועלט.
סקיצעפרעניע קען ל"ע פאלן אויף יעדן סארט מענטש. אויף א גוטער מענטש. א חכם. איינער וואס געהערט אין געזעלשאפט און האט אפי' גוטע פריינד, און איז ארום גענומען מיט א ווארימע משפחה. און פלוצלינג... ווערט עס שטיל. נישטא קיין וועלט, עס איז חושך ואפילה. ער באקומט VR ברילן וואס נאר אין די ברילן עקזיסטירט זיין גאנץ לעבן, אלעס אויסער די VR ברילן איז נישטא.
דער מח שיקט אימעדזשעס/פחדים/הרגשים וואס זענען בכלל נישט קיין מציאות אין זיין געגנווארט.
א טייל פון די סימנים פון סקיצעפרעניע איז אז דער מענטש דערלעבט זאכן וואס זענען נישטא בכלל. ער הערט קולות וואס קיינער אויסער ער/זי הערט נישט. ער/זי זעט מענטשן וואס זענען נישטא. ער/זי מיינט אז עמיצער פאלגט אים/איר נאך, און וויל אים/איר שלעכטס טוהן, ער/זי ווערט בארעדט ווען קיינער קימערט זיך בכלל נישט אויף זיי.
נישט ווייל ער/זי זוכט דראמא – נאר ווייל דער מח זאגט זיי אזוי. ער האלט מיט אן אמת אז עס איז דער אמת, דו קענסט עס נישט מיט לאגישע אויפקלערונגען מסביר זיין.
ער/זי קען רעדן צומישט – איין סענטענס וועט נישט שטימען מיט'ן צווייטן. ווערטער צוקוועטשען זיך אריין איינס אינעם צווייטן, און ס'איז שווער צו פארשטיין וואס ער/זי זאגט אדער מיינט.
פון אינדרויסן קוקט עס אויס צעריסן, אבער אינעווייניג אין זייער מח קעמערלעך זענען זיי זייער קלאר מיט וואס זיי זאגן און דאס איז די איינציגע וועג וויאזוי זייער מוח פראבירט זיך צו באנעמען מיט זיין/איר ארום.
סקיצעפרעניע נעמט אויך אוועק פונעם באטראפענע זאכן וואס זענען איהם/איר וויכטיג צום לעבן. ס'וערט שווער זיך צו אויפצושטעלן פון בעט, און טוהן וואס א מענטש ברויך צו טוהן צו פשוט קענען אנגיין מיט זיין/איר הלוך ילך. נישטא קיין שום לוסט צו עסאשיעטן, און סאשעלייזן מיט זייער ארומיגע. נישטא קיין געשמאק אין זאכן וואס פריער האט מען ליב געהאט. קיין שמייכל, קיין לעבעדיגע פונר פארוואס צו אנגיין.
דער באטראפענער קען זיצן אין געזעלשאפט מיט מענטשן, אבער ער/זי איז נישטא. זײן/איר קאפ איז גאר אין א צווייטע פלאץ (אין זיין אייגן וועלט זעהט אדער שפירט בכלל נישט אז ער/זי זיצט צווישן מענטשן).
די געדאנקען-גאנג ווערט אן אנקטראלעבל מאשין. עס איז פשוט ארויס פון גלייכגעוויכט.
דער מח איז נישט צוגעשטעלט ווי ס'דארף צו זיין. מ'קען נישט טראכטן קלאר. מען קען נישט געדענקען וואו מ'האט געלייגט עפעס א מינוט צוריק. מען קען נישט וויסן ווי אנצוהייבן, און וואס צו טוהן נעקסט. יעדע קליינ נארישע החלטה ווערט ווי א לאבירינט.
דער מענטש ווייסט נישט וואס איז אמת, און וואס איז דמיון. ער/זי טראכט, אבער דאס טראכטן שלענגלט זיך אן קיין שום ריטעם.
א משל לסבר את האוזן. א גיטער פיאניסט שפילט אויף זיין פיאנא, נאר דער פיאנא איז ארויס פון טאן. דער פיאניסט איז נישט קאפוט – די נאטן זענען פשוט נישט אויף פלאץ (דערפאר סאונדט עס אף-טאן, ער שפילט דאך וואס ער ליינט אין די נאטן).
די צער און ווייטאג איז דאך אין לשער. ער ווייסט און שפירט און דערהערט ווי ער איז טאטאלי אףףףף אבער ער קוקט אין זיינע נאטן און דאס איז וואס די נאטן זאגן איהם/איר צו דריקן, און דריקט עס אפי' עס הערט זיך ווי א געפייגערטע טון. און זעהט נישט קיין וועג ווי אזוי ער זאל עס פיקסן (ער קען נישט דעם ניגון, נאר דורך די נאטן) דער סקיצעפרעיניע ליידענדער ליינט פארקרומטע נאטן. (די נאטן זענען די מחשבה, געפילן, וואס דאס דרייווט דעם מענטש א יעדע רגע, סעקונדע און מינוט).
די גרעסטע צער פון דעם איז ער/זי זעהט און הערט, אפפפפפפס סאמטינג איז ראנג, באט וואט די העל עם איי דאואינג טו מעיק איט רייט. ער/זי זעהט נישט קיין וועג ווי אזוי עס זאל ווערן א שיינער ניגון און די ריכטיגע טון זאל געשפילט ווערן דורך זיין דריקן די קנעפלעך. דער פיאניסט הערט אויף שפילן. אבער שפילן איז זיין לעבן, דאן ווערט ער/זי אויסגעלאשן און פייניגט זיך. דער מענטש'ס לעבן איז זיין מוזיק. די נאטן זענען די מהלך המחשבה און די הרגשים. ווי אזוי גייט ער/זי אן נאך א סעקונדע אזוי.
פון וואס און פון ווי קומט דאס?
עס איז נישטא קיין געהעריגער ענטפער. עס איז א געמויזעכטס פון אסאך:
און ס'איז וויכטיג צו וויסן – דער מענטש איז נישט שולדיג. ער/זי נעמט דאס נישט אליינס, עס איז נישט בידו(ה).
איז דא א וועג ארויס פון דעם?
יא, אבער ס'נעמט סבלנות. הלל'ס געדולד! און יא – עס איז דא הילף, און עס ארבעט.
סקיצעפרעניע איז נישט א שטראף. ס'איז א מצב. און ווען מען גיט דעם מענטש די ריכטיגע שטיצע – קען מען זיך פארלאזן אויף אים/איר, און ער/זי קען זיך אויך פארלאזן אויף זיך.
נאר זיך נישט דאס לעבן נעמען. יש תקוה!!
סקיצאפרעניע איז נישט סתם א גײסטישע קרענק. עס איז א אינערליכע צער און עינוי הנפש, א קער אין מוח וואס מאכט א מענטש זיך אפרייסן פון רעאליטעט און לעבן אין א וועלט וואס ער שאפט זיך אליין אין זיין אייגן קאפ, א וועלט וואס עקזיסטירט בכלל נישט אינדרויסן. נישט ווייל ער וויל – נאר ווייל ער קען נישט אנדערש. דער מוח, וואס זאל פירן דעם מענטש'נס טראכטן, פילן און פארשטאנד, ווייזט איהם/איר עפעס גאר אן אנדער וועלט.
סקיצעפרעניע קען ל"ע פאלן אויף יעדן סארט מענטש. אויף א גוטער מענטש. א חכם. איינער וואס געהערט אין געזעלשאפט און האט אפי' גוטע פריינד, און איז ארום גענומען מיט א ווארימע משפחה. און פלוצלינג... ווערט עס שטיל. נישטא קיין וועלט, עס איז חושך ואפילה. ער באקומט VR ברילן וואס נאר אין די ברילן עקזיסטירט זיין גאנץ לעבן, אלעס אויסער די VR ברילן איז נישטא.
דער מח שיקט אימעדזשעס/פחדים/הרגשים וואס זענען בכלל נישט קיין מציאות אין זיין געגנווארט.
א טייל פון די סימנים פון סקיצעפרעניע איז אז דער מענטש דערלעבט זאכן וואס זענען נישטא בכלל. ער הערט קולות וואס קיינער אויסער ער/זי הערט נישט. ער/זי זעט מענטשן וואס זענען נישטא. ער/זי מיינט אז עמיצער פאלגט אים/איר נאך, און וויל אים/איר שלעכטס טוהן, ער/זי ווערט בארעדט ווען קיינער קימערט זיך בכלל נישט אויף זיי.
נישט ווייל ער/זי זוכט דראמא – נאר ווייל דער מח זאגט זיי אזוי. ער האלט מיט אן אמת אז עס איז דער אמת, דו קענסט עס נישט מיט לאגישע אויפקלערונגען מסביר זיין.
ער/זי קען רעדן צומישט – איין סענטענס וועט נישט שטימען מיט'ן צווייטן. ווערטער צוקוועטשען זיך אריין איינס אינעם צווייטן, און ס'איז שווער צו פארשטיין וואס ער/זי זאגט אדער מיינט.
פון אינדרויסן קוקט עס אויס צעריסן, אבער אינעווייניג אין זייער מח קעמערלעך זענען זיי זייער קלאר מיט וואס זיי זאגן און דאס איז די איינציגע וועג וויאזוי זייער מוח פראבירט זיך צו באנעמען מיט זיין/איר ארום.
סקיצעפרעניע נעמט אויך אוועק פונעם באטראפענע זאכן וואס זענען איהם/איר וויכטיג צום לעבן. ס'וערט שווער זיך צו אויפצושטעלן פון בעט, און טוהן וואס א מענטש ברויך צו טוהן צו פשוט קענען אנגיין מיט זיין/איר הלוך ילך. נישטא קיין שום לוסט צו עסאשיעטן, און סאשעלייזן מיט זייער ארומיגע. נישטא קיין געשמאק אין זאכן וואס פריער האט מען ליב געהאט. קיין שמייכל, קיין לעבעדיגע פונר פארוואס צו אנגיין.
דער באטראפענער קען זיצן אין געזעלשאפט מיט מענטשן, אבער ער/זי איז נישטא. זײן/איר קאפ איז גאר אין א צווייטע פלאץ (אין זיין אייגן וועלט זעהט אדער שפירט בכלל נישט אז ער/זי זיצט צווישן מענטשן).
די געדאנקען-גאנג ווערט אן אנקטראלעבל מאשין. עס איז פשוט ארויס פון גלייכגעוויכט.
דער מח איז נישט צוגעשטעלט ווי ס'דארף צו זיין. מ'קען נישט טראכטן קלאר. מען קען נישט געדענקען וואו מ'האט געלייגט עפעס א מינוט צוריק. מען קען נישט וויסן ווי אנצוהייבן, און וואס צו טוהן נעקסט. יעדע קליינ נארישע החלטה ווערט ווי א לאבירינט.
דער מענטש ווייסט נישט וואס איז אמת, און וואס איז דמיון. ער/זי טראכט, אבער דאס טראכטן שלענגלט זיך אן קיין שום ריטעם.
א משל לסבר את האוזן. א גיטער פיאניסט שפילט אויף זיין פיאנא, נאר דער פיאנא איז ארויס פון טאן. דער פיאניסט איז נישט קאפוט – די נאטן זענען פשוט נישט אויף פלאץ (דערפאר סאונדט עס אף-טאן, ער שפילט דאך וואס ער ליינט אין די נאטן).
די צער און ווייטאג איז דאך אין לשער. ער ווייסט און שפירט און דערהערט ווי ער איז טאטאלי אףףףף אבער ער קוקט אין זיינע נאטן און דאס איז וואס די נאטן זאגן איהם/איר צו דריקן, און דריקט עס אפי' עס הערט זיך ווי א געפייגערטע טון. און זעהט נישט קיין וועג ווי אזוי ער זאל עס פיקסן (ער קען נישט דעם ניגון, נאר דורך די נאטן) דער סקיצעפרעיניע ליידענדער ליינט פארקרומטע נאטן. (די נאטן זענען די מחשבה, געפילן, וואס דאס דרייווט דעם מענטש א יעדע רגע, סעקונדע און מינוט).
די גרעסטע צער פון דעם איז ער/זי זעהט און הערט, אפפפפפפס סאמטינג איז ראנג, באט וואט די העל עם איי דאואינג טו מעיק איט רייט. ער/זי זעהט נישט קיין וועג ווי אזוי עס זאל ווערן א שיינער ניגון און די ריכטיגע טון זאל געשפילט ווערן דורך זיין דריקן די קנעפלעך. דער פיאניסט הערט אויף שפילן. אבער שפילן איז זיין לעבן, דאן ווערט ער/זי אויסגעלאשן און פייניגט זיך. דער מענטש'ס לעבן איז זיין מוזיק. די נאטן זענען די מהלך המחשבה און די הרגשים. ווי אזוי גייט ער/זי אן נאך א סעקונדע אזוי.
פון וואס און פון ווי קומט דאס?
עס איז נישטא קיין געהעריגער ענטפער. עס איז א געמויזעכטס פון אסאך:
- ווען ס'לויפט אין דער משפחה, איז דא א גרעסערע ריזיקע
- ווען אינעם מוח איז נישטא קיין ריכטיגער כעמישער באלאנס
- ווען מענטשן האבן איבערגעלעבט שווערע, שטארקע עקספּיריענסן, טראומאס, אדער דרוק אין זיין/איר לעבן
און ס'איז וויכטיג צו וויסן – דער מענטש איז נישט שולדיג. ער/זי נעמט דאס נישט אליינס, עס איז נישט בידו(ה).
איז דא א וועג ארויס פון דעם?
יא, אבער ס'נעמט סבלנות. הלל'ס געדולד! און יא – עס איז דא הילף, און עס ארבעט.
- מיט די ריכטיגע טאַבלעטן קען מען שטיל מאכן די קולות.
- מיט טעראפי קען מען עס ארויסרעדן און אנהייבן צו נעוויגעטן דעם שטורעם.
- מיט א קלארער סדר היום קען מען זיך צוריקשטעלן אויף די פיס.
- און מער פון אלעם – ווען מענטשן ארום ווייזן זייער פארשטענדעניש, בלייבן מיט אים/איר, רעדן, הערן, און גלייבן – קען (וועט) דער מענטש צוריקקומען צו פירן אן 100% נארמאלן לעבנס שטייגער.
סקיצעפרעניע איז נישט א שטראף. ס'איז א מצב. און ווען מען גיט דעם מענטש די ריכטיגע שטיצע – קען מען זיך פארלאזן אויף אים/איר, און ער/זי קען זיך אויך פארלאזן אויף זיך.
נאר זיך נישט דאס לעבן נעמען. יש תקוה!!
️אין ים אריין״
איך בין אייך שטארק דאנקבאר אויף דעם
