איך פארשטיי אביסל די פּיינפולע דאגות פון דחקות הפרנסה - כאטש איך קען נישט גענוג באגרייפן ווען ס׳קומט צו א גרויסע משפחה און מ׳זארגט אויף וויאזוי מ׳קען זיך ערלויבן basics, צו קענען שטעלן ברויט אויפ׳ן טיש!
ס׳איז 100% א valid זארג און יעדער וואס נעמט אן ערנסטע שריט - לוינט זיך ערשט צו האבן עפעס א פלאן פאר financial independence ווייל אז נישט קען זיין צרות
אבער אין די זעלבע צייט האט מען אונז איינגעבאקן א געוואלדיגע פחד: ווי ביטער עס איז צו פארלאזן אונזער קאמיוניטי and that can do a number on you (ס׳נעמט אמאל איבער דעם מח און לאזט נישט גרינג טראכטן מיט שכל הישר)
The Optimistic Child איז א וואונדערליכע בוך וואס כ׳האב געטראפן אין די Jewish Library און כ׳האב זיך מחי׳ געווען מיט די insight. פארוואס ברענג איך עס דא? ווייל ער איז מסביר אז אסך פון די עפּידעמיק פון דיפּרעסיע האט צו טון מיט דעם וואס מיר האבן געהאדעוועט קינדער אָן זיי צו לאזן גלייבן אז זיי קענען האבן הצלחה.
אין די גוי׳שע וועלט איז געווען די דור פון די Baby Boomers וואו ס׳האט זיך די מערסטע ארויסגעצייגט ווייל - ער טענה׳ט אז די שטארקע ווינט פון פּאזיטיוו סייקאלידשי האט איבערגענומען די סקולס אויף אן עקסטרעמען אופן, אז ״יעדער מיז באלוינט ווערן פאר די race” און זיך פילן ווי א געווינער, אפילו אויב דאס קינד האט ניטאמאל אריינגעלייגט effort
די פחד פון לאזן קינדער פילן די פּיין פון די נאטירליכע רעזאלטאטן פון זייערע מעשים (למשל: נישט חזר׳ן פאר א טעסט וועט דיר נישט געבן א גוטע מאַרק! נישט ווי די טיטשערס פון יענע דור וואס זענען אנגעזאגט געווארן צו מאכן די קינד פילן ספּעשל אייביג- כאילו חרטה איז עפעס וואס מ׳מוז זיי ראטעווען דערפון!)
וואס מיין איך ארויסצוברענגען? יענע מהלך האט אוועקגערויבט פון קינדער די געלעגנהייט פון בויען resilience אין זייער יוגנט און ווען אין שפעטערע יארן איז זיי נישט גוט געגאנגען האבן זיי פאלוירן די גאנצע מוט אנצוגיין!
פארוואס? לויט ווי דר. זעליגמאן איז מסביר, איז די סוד וואס געבט אונז כח בייצושטיין און איבערצולעבן שוועריקייטן וואס פילט unbearable in the moment- ווען מ׳ווייסט ביי זיך:
1. מ׳האט שוין דורכגעמאכט אסך אנדערע שווערע איבערלעבענישן און נישט נאר סערווייווד און מצליח געווען despite ווי שלעכט ס׳האט געפילט, נאר אויך געווארן מער געבויט און שטערקערע כאראקטער דורכדעם (פארשטייטצעך דאס געשעהנט נאר ווען מ׳האט עטוואס סופּאָרט - אויב נישט קען עס פילן טראמאטיש און מ׳זעהט נישט קיין שטארקייט ביי זיך אחר המעשה נאר מ׳פילט ווי א צובראכענע שאַרבּן. אני הקטן האב אויך נישט געגלייבט אז ס׳וועט מיר בעסער ווערן נאך ביטערע צייטן און די זיסע טעם פון פילן שטערקער איז נאר געקומען נאך א יאר צוויי טעראפי פּלאָס trauma healing פון גאר גוטע שליחים וואס האבן געפילט ווי מלאכים פון הימל)
2. די עיקר איז אז א מענטשנ׳ס חיות און stamina אין לעבן באקומט א ריכטיגע טיפע boost פון די state of flow
און לויט דר. זעליגמאן איז עס א ספעציעלע הארמאן פון א גליקליך וואס מיר קענען נאר דערגרייכן נאכ׳ן הארעווען אויף עפעס און עס דערגרייכן. די elation און עקסייטמענט קען בשום אופן נישט דערגרייכט ווערן אויס ס׳ווערט דיר פשוט סערווירט מיט א זילבערנע לעפל אין מויל…
ממילא קומט אויס אז ווען מ׳לאזט נישט קינדער זיך לערנען אויף א געזונטן אופן how they can overcome obstacles דעמאלס בויט עס א הילפלאזיקייט אין זייער געוויסן where they don’t believe in themselves ווען זיי פאלן דורך און קענען אנפאנגען גלייבן אז זיי זענען לאָזערס פאר אייביג און ס׳לוינט אפילו נישט טרייען זיך ארויסצוזעהן פון די צרה: ס׳איז א lost case און פארטיג. די hopelessness & helpless געפיל איז וואס האט אסך ארויפגעטריבן דעפרעסיע
זאגט ער.
סך הכל (זיי מיר מוחל אויף די לאנגע דרשה) די סעסייעטי וואו מיר זענען אויפגעוואקסן האט אין אסך פון אונז איינגעפלאנצט די זעלבע הילפלאזיקייט און hopelessness- לאו דוקא מיט פארפיעטשקען די קינדער, נאר דוקא מיט די opposite extreme: פארמאכן אלע טויערן און כסדר זיי אנשרעקן פון explore מער options אדער אפילו גלייבן אז זיי זענען ווער מצליח צו זיין אין לעבן (אסך פון אונז האבן שווערע פעק פון shame &guilt וואס מ׳האט ארויפגעלייגט אויף די אומשילדיגע אקסלען פון יונגע קינדער און ס׳מאכט זיי זיך איינרעדן אז זיי זענען שלעכט און נישט ווערד קיין גוטע זאכן. ממילא ווען ס׳גייט זיי נישט גוט, איז עס נעבעך איינגעקריצט אין זיי צו גלייבן: ס׳איז וועגן זייערע עבירות... (אויב זיי גלייבן ס׳קומט זיך זיי שלעכטס, פארוואס זאלן זיי אפילו טרייען זיך צו העלפן- זיך אונטערגעבן קען פילן מער ריכטיג
)