ירידת הדורות - בעפאר ענד עפטער

זיי האבן לעצטנס געפייערט 22 יאר פון לעבן צוזאמען, לאז זיך נישט נארן פון די שמייכלען צו מיינען אז ס'קומט פון ארבל ארויס. כ'בין זיכער זיי האבן געהאט און האבן זיך נאך אלס זייערע טשעלענדשעס, די שאלה איז נאר אין וואס מ'אינוועסטירט די כוחות. צומאל איז דא א "קורצע לאנגע וועג" און צומאל איז דא א לאנגע קורצע וועג: ס'קוקט קודם אויס שווערער (אייגנטליך איז עס טאקע זייער שווער בשעת מעשה) אבער די תוצאות העלפן ס'זאל פילן כאילו "קורץ" ווייל ווען מ'איז אין א בעסערע סביבה וואו מ'פילט זיך פריי צו זיין זיך אליין -דאס אליין געבט חיות און העלפט דורכגיין די קומענדיגע שוועריקייט מיט אסך פארגרינגערונג)
דו מיינסט זיי זענען צופרידין?? דו מיינסט זיי לעבען?? נע אינז האבען שמחת החיים🤣 קום אריין אין יעדער שול וועסטו זען וואס מיינט שמחת החיים
 
דו מיינסט זיי זענען צופרידין?? דו מיינסט זיי לעבען?? נע אינז האבען שמחת החיים🤣 קום אריין אין יעדער שול וועסטו זען וואס מיינט שמחת החיים
איך קען הערן אזא זאך אז you doubt אויב זיי האבן טאקע שמחת חיים, ווייל ווי באקאנט, איז פרייהייט נישט קיין גרינגע דרך, ערשטנס וועגן די קאנסעקווענצן וואס מענטשן מאכן מיט פון רדיפות פון משפחה, געלט דאגות א.א.וו.
סך הכל: בחירה איז אן אחריות
און בפרט ווען מ׳וואקסט אויף פרום און מ׳האט דערצו א משפחה פון 8 קינדער איז לכאורה א נס וויאזוי זיי בליען אזוי שיין

אבער צו זאגן אז אין יעדע שוהל איז דא שמחת חיים איז א ביטערע געלעכטער
 
אברהם יוסף (אבי) פערסטער א געוועזענע בעלזא חסיד איז היינט אוועק נאכן ליידן פון א סטראוק, ער האט איבערגעלאזט א שטוב מיט 8 קינדער.
 
איך קען הערן אזא זאך אז you doubt אויב זיי האבן טאקע שמחת חיים, ווייל ווי באקאנט, איז פרייהייט נישט קיין גרינגע דרך, ערשטנס וועגן די קאנסעקווענצן וואס מענטשן מאכן מיט פון רדיפות פון משפחה, געלט דאגות א.א.וו.
סך הכל: בחירה איז אן אחריות
און בפרט ווען מ׳וואקסט אויף פרום און מ׳האט דערצו א משפחה פון 8 קינדער איז לכאורה א נס וויאזוי זיי בליען אזוי שיין

אבער צו זאגן אז אין יעדע שוהל איז דא שמחת חיים איז א ביטערע געלעכטער
דעס האב איך טאקע געמיינט 3/4 פון דער עולם לעבט מיט anxiety ער ווייסט נישט ווי ער גייט צאלען זיין גראסערי בילס און דערווייל האט ער נאר באקומען דו ברכה פון זרענו ירבה כחול און נישט פין כספינו
 
דעס האב איך טאקע געמיינט 3/4 פון דער עולם לעבט מיט anxiety ער ווייסט נישט ווי ער גייט צאלען זיין גראסערי בילס און דערווייל האט ער נאר באקומען דו ברכה פון זרענו ירבה כחול און נישט פין כספינו
איך פארשטיי אביסל די פּיינפולע דאגות פון דחקות הפרנסה - כאטש איך קען נישט גענוג באגרייפן ווען ס׳קומט צו א גרויסע משפחה און מ׳זארגט אויף וויאזוי מ׳קען זיך ערלויבן basics, צו קענען שטעלן ברויט אויפ׳ן טיש!

ס׳איז 100% א valid זארג און יעדער וואס נעמט אן ערנסטע שריט - לוינט זיך ערשט צו האבן עפעס א פלאן פאר financial independence ווייל אז נישט קען זיין צרות

אבער אין די זעלבע צייט האט מען אונז איינגעבאקן א געוואלדיגע פחד: ווי ביטער עס איז צו פארלאזן אונזער קאמיוניטי and that can do a number on you (ס׳נעמט אמאל איבער דעם מח און לאזט נישט גרינג טראכטן מיט שכל הישר)

The Optimistic Child איז א וואונדערליכע בוך וואס כ׳האב געטראפן אין די Jewish Library און כ׳האב זיך מחי׳ געווען מיט די insight. פארוואס ברענג איך עס דא? ווייל ער איז מסביר אז אסך פון די עפּידעמיק פון דיפּרעסיע האט צו טון מיט דעם וואס מיר האבן געהאדעוועט קינדער אָן זיי צו לאזן גלייבן אז זיי קענען האבן הצלחה.

אין די גוי׳שע וועלט איז געווען די דור פון די Baby Boomers וואו ס׳האט זיך די מערסטע ארויסגעצייגט ווייל - ער טענה׳ט אז די שטארקע ווינט פון פּאזיטיוו סייקאלידשי האט איבערגענומען די סקולס אויף אן עקסטרעמען אופן, אז ״יעדער מיז באלוינט ווערן פאר די race” און זיך פילן ווי א געווינער, אפילו אויב דאס קינד האט ניטאמאל אריינגעלייגט effort

די פחד פון לאזן קינדער פילן די פּיין פון די נאטירליכע רעזאלטאטן פון זייערע מעשים (למשל: נישט חזר׳ן פאר א טעסט וועט דיר נישט געבן א גוטע מאַרק! נישט ווי די טיטשערס פון יענע דור וואס זענען אנגעזאגט געווארן צו מאכן די קינד פילן ספּעשל אייביג- כאילו חרטה איז עפעס וואס מ׳מוז זיי ראטעווען דערפון!)

וואס מיין איך ארויסצוברענגען? יענע מהלך האט אוועקגערויבט פון קינדער די געלעגנהייט פון בויען resilience אין זייער יוגנט און ווען אין שפעטערע יארן איז זיי נישט גוט געגאנגען האבן זיי פאלוירן די גאנצע מוט אנצוגיין!

פארוואס? לויט ווי דר. זעליגמאן איז מסביר, איז די סוד וואס געבט אונז כח בייצושטיין און איבערצולעבן שוועריקייטן וואס פילט unbearable in the moment- ווען מ׳ווייסט ביי זיך:

1. מ׳האט שוין דורכגעמאכט אסך אנדערע שווערע איבערלעבענישן און נישט נאר סערווייווד און מצליח געווען despite ווי שלעכט ס׳האט געפילט, נאר אויך געווארן מער געבויט און שטערקערע כאראקטער דורכדעם (פארשטייטצעך דאס געשעהנט נאר ווען מ׳האט עטוואס סופּאָרט - אויב נישט קען עס פילן טראמאטיש און מ׳זעהט נישט קיין שטארקייט ביי זיך אחר המעשה נאר מ׳פילט ווי א צובראכענע שאַרבּן. אני הקטן האב אויך נישט געגלייבט אז ס׳וועט מיר בעסער ווערן נאך ביטערע צייטן און די זיסע טעם פון פילן שטערקער איז נאר געקומען נאך א יאר צוויי טעראפי פּלאָס trauma healing פון גאר גוטע שליחים וואס האבן געפילט ווי מלאכים פון הימל)

2. די עיקר איז אז א מענטשנ׳ס חיות און stamina אין לעבן באקומט א ריכטיגע טיפע boost פון די state of flow
און לויט דר. זעליגמאן איז עס א ספעציעלע הארמאן פון א גליקליך וואס מיר קענען נאר דערגרייכן נאכ׳ן הארעווען אויף עפעס און עס דערגרייכן. די elation און עקסייטמענט קען בשום אופן נישט דערגרייכט ווערן אויס ס׳ווערט דיר פשוט סערווירט מיט א זילבערנע לעפל אין מויל…
ממילא קומט אויס אז ווען מ׳לאזט נישט קינדער זיך לערנען אויף א געזונטן אופן how they can overcome obstacles דעמאלס בויט עס א הילפלאזיקייט אין זייער געוויסן where they don’t believe in themselves ווען זיי פאלן דורך און קענען אנפאנגען גלייבן אז זיי זענען לאָזערס פאר אייביג און ס׳לוינט אפילו נישט טרייען זיך ארויסצוזעהן פון די צרה: ס׳איז א lost case און פארטיג. די hopelessness & helpless געפיל איז וואס האט אסך ארויפגעטריבן דעפרעסיע
זאגט ער.

סך הכל (זיי מיר מוחל אויף די לאנגע דרשה) די סעסייעטי וואו מיר זענען אויפגעוואקסן האט אין אסך פון אונז איינגעפלאנצט די זעלבע הילפלאזיקייט און hopelessness- לאו דוקא מיט פארפיעטשקען די קינדער, נאר דוקא מיט די opposite extreme: פארמאכן אלע טויערן און כסדר זיי אנשרעקן פון explore מער options אדער אפילו גלייבן אז זיי זענען ווער מצליח צו זיין אין לעבן (אסך פון אונז האבן שווערע פעק פון shame &guilt וואס מ׳האט ארויפגעלייגט אויף די אומשילדיגע אקסלען פון יונגע קינדער און ס׳מאכט זיי זיך איינרעדן אז זיי זענען שלעכט און נישט ווערד קיין גוטע זאכן. ממילא ווען ס׳גייט זיי נישט גוט, איז עס נעבעך איינגעקריצט אין זיי צו גלייבן: ס׳איז וועגן זייערע עבירות... (אויב זיי גלייבן ס׳קומט זיך זיי שלעכטס, פארוואס זאלן זיי אפילו טרייען זיך צו העלפן- זיך אונטערגעבן קען פילן מער ריכטיג 💔)
 
איך פארשטיי אביסל די פּיינפולע דאגות פון דחקות הפרנסה - כאטש איך קען נישט גענוג באגרייפן ווען ס׳קומט צו א גרויסע משפחה און מ׳זארגט אויף וויאזוי מ׳קען זיך ערלויבן basics, צו קענען שטעלן ברויט אויפ׳ן טיש!

ס׳איז 100% א valid זארג און יעדער וואס נעמט אן ערנסטע שריט - לוינט זיך ערשט צו האבן עפעס א פלאן פאר financial independence ווייל אז נישט קען זיין צרות

אבער אין די זעלבע צייט האט מען אונז איינגעבאקן א געוואלדיגע פחד: ווי ביטער עס איז צו פארלאזן אונזער קאמיוניטי and that can do a number on you (ס׳נעמט אמאל איבער דעם מח און לאזט נישט גרינג טראכטן מיט שכל הישר)

The Optimistic Child איז א וואונדערליכע בוך וואס כ׳האב געטראפן אין די Jewish Library און כ׳האב זיך מחי׳ געווען מיט די insight. פארוואס ברענג איך עס דא? ווייל ער איז מסביר אז אסך פון די עפּידעמיק פון דיפּרעסיע האט צו טון מיט דעם וואס מיר האבן געהאדעוועט קינדער אָן זיי צו לאזן גלייבן אז זיי קענען האבן הצלחה.

אין די גוי׳שע וועלט איז געווען די דור פון די Baby Boomers וואו ס׳האט זיך די מערסטע ארויסגעצייגט ווייל - ער טענה׳ט אז די שטארקע ווינט פון פּאזיטיוו סייקאלידשי האט איבערגענומען די סקולס אויף אן עקסטרעמען אופן, אז ״יעדער מיז באלוינט ווערן פאר די race” און זיך פילן ווי א געווינער, אפילו אויב דאס קינד האט ניטאמאל אריינגעלייגט effort

די פחד פון לאזן קינדער פילן די פּיין פון די נאטירליכע רעזאלטאטן פון זייערע מעשים (למשל: נישט חזר׳ן פאר א טעסט וועט דיר נישט געבן א גוטע מאַרק! נישט ווי די טיטשערס פון יענע דור וואס זענען אנגעזאגט געווארן צו מאכן די קינד פילן ספּעשל אייביג- כאילו חרטה איז עפעס וואס מ׳מוז זיי ראטעווען דערפון!)

וואס מיין איך ארויסצוברענגען? יענע מהלך האט אוועקגערויבט פון קינדער די געלעגנהייט פון בויען resilience אין זייער יוגנט און ווען אין שפעטערע יארן איז זיי נישט גוט געגאנגען האבן זיי פאלוירן די גאנצע מוט אנצוגיין!

פארוואס? לויט ווי דר. זעליגמאן איז מסביר, איז די סוד וואס געבט אונז כח בייצושטיין און איבערצולעבן שוועריקייטן וואס פילט unbearable in the moment- ווען מ׳ווייסט ביי זיך:

1. מ׳האט שוין דורכגעמאכט אסך אנדערע שווערע איבערלעבענישן און נישט נאר סערווייווד און מצליח געווען despite ווי שלעכט ס׳האט געפילט, נאר אויך געווארן מער געבויט און שטערקערע כאראקטער דורכדעם (פארשטייטצעך דאס געשעהנט נאר ווען מ׳האט עטוואס סופּאָרט - אויב נישט קען עס פילן טראמאטיש און מ׳זעהט נישט קיין שטארקייט ביי זיך אחר המעשה נאר מ׳פילט ווי א צובראכענע שאַרבּן. אני הקטן האב אויך נישט געגלייבט אז ס׳וועט מיר בעסער ווערן נאך ביטערע צייטן און די זיסע טעם פון פילן שטערקער איז נאר געקומען נאך א יאר צוויי טעראפי פּלאָס trauma healing פון גאר גוטע שליחים וואס האבן געפילט ווי מלאכים פון הימל)

2. די עיקר איז אז א מענטשנ׳ס חיות און stamina אין לעבן באקומט א ריכטיגע טיפע boost פון די state of flow
און לויט דר. זעליגמאן איז עס א ספעציעלע הארמאן פון א גליקליך וואס מיר קענען נאר דערגרייכן נאכ׳ן הארעווען אויף עפעס און עס דערגרייכן. די elation און עקסייטמענט קען בשום אופן נישט דערגרייכט ווערן אויס ס׳ווערט דיר פשוט סערווירט מיט א זילבערנע לעפל אין מויל…
ממילא קומט אויס אז ווען מ׳לאזט נישט קינדער זיך לערנען אויף א געזונטן אופן how they can overcome obstacles דעמאלס בויט עס א הילפלאזיקייט אין זייער געוויסן where they don’t believe in themselves ווען זיי פאלן דורך און קענען אנפאנגען גלייבן אז זיי זענען לאָזערס פאר אייביג און ס׳לוינט אפילו נישט טרייען זיך ארויסצוזעהן פון די צרה: ס׳איז א lost case און פארטיג. די hopelessness & helpless געפיל איז וואס האט אסך ארויפגעטריבן דעפרעסיע
זאגט ער.

סך הכל (זיי מיר מוחל אויף די לאנגע דרשה) די סעסייעטי וואו מיר זענען אויפגעוואקסן האט אין אסך פון אונז איינגעפלאנצט די זעלבע הילפלאזיקייט און hopelessness- לאו דוקא מיט פארפיעטשקען די קינדער, נאר דוקא מיט די opposite extreme: פארמאכן אלע טויערן און כסדר זיי אנשרעקן פון explore מער options אדער אפילו גלייבן אז זיי זענען ווער מצליח צו זיין אין לעבן (אסך פון אונז האבן שווערע פעק פון shame &guilt וואס מ׳האט ארויפגעלייגט אויף די אומשילדיגע אקסלען פון יונגע קינדער און ס׳מאכט זיי זיך איינרעדן אז זיי זענען שלעכט און נישט ווערד קיין גוטע זאכן. ממילא ווען ס׳גייט זיי נישט גוט, איז עס נעבעך איינגעקריצט אין זיי צו גלייבן: ס׳איז וועגן זייערע עבירות... (אויב זיי גלייבן ס׳קומט זיך זיי שלעכטס, פארוואס זאלן זיי אפילו טרייען זיך צו העלפן- זיך אונטערגעבן קען פילן מער ריכטיג 💔)
סארי, די גאנצע דרשה איז געווען א דאנק א חבר וואס האט איבערגעלאזט די סיסטעם און איבערגעלעבט homelessness און אנדערע גרויסע שוועריקייטן און ער זאגט יעצט קען אים גארנישט דערשרעקן. ווייל ער ווייסט ער קען עס איבערלעבן.

דיינע ווערטער האבן מיר דערמאנט אין יענעם חבר און זיין גייסטרייכע שטארקייט
און דעם ביכל וואס האט מיר געהאלפן האדעווען מיינע קינדער עטוואס מיט מער resilience

*there are no guarantees in life
און איך גלייב נישט אז ס׳דא א one size fits all
solution פאר דעפרעסיע,

אבער איך גלייב אז ס׳איז ריכטיג אז resilience קען שפילן א געוואלדיגע ראלע, און דערפאר האב איך געליינט אביסל זיין בוך, זיך אויסצולערנען וואס דאס איז resilience און וויאזוי מ׳פלאנצט דאס איין אין א קינד.
 
לעצט רעדאגירט:
האט ער נישט חוזר בתשובה געווען?
אויף די בילדער זעהן זיין ווייב און קינדער אויס פריי
 
האט ער נישט חוזר בתשובה געווען?
אויף די בילדער זעהן זיין ווייב און קינדער אויס פריי
ער איז געווארן איוואלווד מיט אנפירן א ארג. (איך מיין מיטן נאמען אהבת קדומים) פאר חוזרים בשאלה מיטן זיי אריינברענגען צוריק אין די סביבה, און זיי געברענגט קיין בעלז (עפעס וואס ער האט ליב געהאט אפילו אין די שווערסטע צייטן).
 
אגב, ער האט געהאט א שארפע צינגל, און געווען באקאנט מיט זיינע שארפע פאודקעסטס מיט ש"ס און נאך אסאך ווען ער האט נאך געארבעט אין קול ברמה.
 
א בילד רעדט מער פון 1000 ווערטער, איינער ווייסט פרטים? ער הייסט משה העכט
(BTW ווער זאגט מ'קען נישט האבן נחת צוזאמען מיט פאן?)
1738777867840.png

1738777792088.png
 
Back
Top