פאר אפאר יאר צוריק האב איך געהערט פון א יונגערמאן וואס האט זיך גענומען דאס לעבן ל"ע. יעדער האט געהאט א דעה פארוואס ער האט דאס געטון. "ער איז נישט געווען געהעריג ביים דעת", "איך קען אים שוין לאנג, ער איז געווען גוט משוגע". איך האב מיך אבער נישט צו סאך אריינגעלייגט אין די דעטאלן, וואס איז געשען איז געשען, ס'מוז זיין ער איז געווען צעדרייט, ווייל א נארמאלע מענטש טוט נישט אזא זאך.
עס גייט אדורך אפאר יאר און מען הייבט ליידער אן הערן מער און מער אזעלכע מעשיות. א בחור דא, א יונגערמאן דארט, און עס האט מיך אנגעהויבן קיצלען... אין די היינטיגע וועלט, וואס פסיכיאלאגיע איז אזוי אריין אין אונזער סיסטעם קען מען נישט פארמיידן די ביטערע מחלה פון סועסייד? וואס איז פשט? אבער איך בין נישט געבליבן נייגעריג פאר לאנג....
איך האב געהאט גאר א נאנטע חבר, אונז גייען אים רופן מענדי. מענדי איז געווען א בחור פונקט ווי אלע בחורים, געלערנט אין ארץ ישראל, געארבעט בין הזמנים, געהאט א קווין פאון... אבער מענדי האט מיר געשיקט א בריוו וואס דארף פארציילט ווערן ברבים. דא איז די בריוו:
איך בין מענדי. א 14 יעריגע בחור וואס לערנט אין ישיבה קטנה. איך שיין ארויס אלץ איינער פון די קלוגערע חברה פון ישיבה ב"ה. גראדע בין איך אויך צעווילדעוועט, איך האב ליב צו טאנצן און שפרינגען און באקומען אטענשאן ווי איך קען נאר. אסאך מאל באקום איך טאקע קרומע בליקן, אבער מיין גוט הארץ און גוטע קאפ וועגן געווענליך איבער. אין שיעור ב' האב איך אנגעהויבן אויסהערן די ראדיא מיט הערן גוי'שע לידער וואס דאס האט מיר אנגעהויבן אריינציען אין א שווערע לאך...
נאך אפאר חדשים גייען אריבער און איך האב מיך אנגעהויבן וואקלען גאר שטארק. מיינע עלטערן האבן פרובירט אלעס, טעראפיסטן, משפיעים, פעטערס און מומעס, אבער קיינער האט מיר נישט געקענט העלפן. ביז איך האב מיך באקאנט געמאכט מיט א בחור מיטן נאמען ארי. ארי האט מיך פארשטאנען, ארי האט געזען מיינע שוואכקייטן און נאכאלץ מיך ליב געהאט, ער איז געווען די אור אין די טונקל. פארשטייט זיך אונז זענען געווארן גאר גאר נאנט איינער מיטן צווייטן, און אזוי ארום נאך א יאר א האלב בין איך צוריק געווארן אן ערליכע בחור.
ב"ה איך בין שוין 18, איך בין אריין צו א נייע ישיבה גדולה, און ס'איז געווען א מורא'דיגע סוקסעס. דער עולם האט מיך ליב געהאט, איך האב מיך ווייניגער נאריש געמאכט ווי אמאל, דער עולם האט מיך אנגענומען אלץ א מאטשור באזעצענע מענטש. ארי איז געווען מורא'דיג סופפארטיוו אויף יעדע טריט און שריט, ער איז געווען באמת פרייליך אז איך בין סוקסעספול. אבער מיט עלטער קומט א טויש אין די שכל, און איך האב אנגעהויבן נעמען א מער טשילד וועג אין יודישקייט, נישט קיין "באמישע" שריט, און ח"ו נישט קיין עבירות, אבער א בחור בלייבט א בחור, איך האב געצויגן מער צו א רואיגערע לייפסטייל. ווי מער א וואך גייט אריבער די מער באזעצן איך בין געווארן, אבער ארי... ארי האט זיך דערווייטערט.
איך פארשטיי ארי 100%, ער איז נישט מחוייב צו מיטפארן מיט מיין משוגעת'ן. אז איך וואקל, דארף ער נישט מיטוואקלען, אבער די וועג וויאזוי ער האט אפגעהאקט, פון איין רגע צום צווייטן, אן רעדן צו מיר, האט מיר גאר שטארק געבאדערט. אבער דאס איז נישט די גאנצע. איך קום פון א גאר פרומע משפחה, און פאר מיינע עלטערן און געשוויסטער בין איך געווען א שגץ. איך פארשטיי זיי, קיינער האט זיי נישט טרענירט וויאזוי צו באהאנדלען א קינד ווי מיר, זיי האבן נישט געוויסט וויאזוי צו זיכער מאכן אז איך פאלג נישט מער. איך בין דער וואס נעמט די שולד. אבער א שרעקליכע תוצאה איז ארויסגעקומען, איך האב פארלוירן אימאשענעל סופפורט פון אלע מיין ארומיגע. אלע מענטשן וואס האבן מיך געפלעגט שטיצן, געבן קאמפלימענטן, מחזק זיין, האבן דאס אויפגעהערט צו טון.
די לעבן גייט אבער ווייטער אן, איך עלטער מיך אין פריידן, די וועלט האט מיר נישט געפרעגט אויב ער קען זיך ווייטער דרייען, "די וואורלד מאָווס אן". איך האב פראבירט זיך צו האלטן שטארק, איך האב אנגעהויבן ליינען, שפאצירן, הייקן, אלעס צו האלטן מיין מח פארנומען. איך האב געטראכט אז איך גיי אזוי קענען שטופן אן קיין אימאשענעל סופפארט ביז מיין חתונה, און מיין ווייב גייט מיך שוין געבן אלע אימאשענעל סופפארטוואס איך וועל נאר דארפן. אוי ווי נאריש פון מיר דאס צו טראכטן...
ווי מער צייט גייט אריבער בין איך געווארן מער און מער באזעצן, די אויבערשטער האט מיר געשאנקען א מתנה אז איך קען גוט קאנעקטן מיט מענטשן, און מיין ארומיגע האבן עס געפילט. איך האב מיך געטראפן אין א פאזיציע וואס מיינע חברים און ידידים האבן אנגעהויבן זיך אויסצורעדן צו מיר, זוכענדיג אן עצה, א קלוג ווארט, אדער סתם אן אוזן שומעת. און איך האב נישט אראפגעלאזט קיינעם, איך האב געבארגט געלט, פארשאפט דזשאבס און געווישט די טרערן פון מיינע ארומיגע.
עס איז נאר געווארן מער און מער, און נאך יעדעס מאל איך האב געענדיגט רעדן מיט איינעם, בין איך געווארן אזוי דיפרעסט, עס האט מיר ממש אראפגעברענגט ביז אונטן. איך בין דער וואס געבט די סופפארט פאר אזוי סאך מענטשן, אבער איך האב נישט קיינעם פאר מיר, איך האב נישט דעם אוזן שומעת. אבער איך האב געהאט די שטארקקייט זיך צו האלטן, איך בין ווייטער געווען סאושעל, ווייטער פארברענגט כאילו לא היה.
ביז עס האט געפלאצט. איין טאג נאכן ארויסהעלפן א נאנטע חבר מיינע, בין איך אהיימגעקומען, און אויסגעפלאצט אין אזא געוויין, בכיות נוראות אן אויפהער. אזוי סאך באגראבענע פּעין האט אויפגעשוימט. קענענדיג פסיכיאלאגיע האב איך געוויסט אז טרערן היילן, און עס האט טאקע געהיילט, אבער נאר פאר א טאג צוויי. נעקסטע וואך, די זעלבע דזשאוק עודך, איך העלף איינעם, איך קום אהיים, טרערן. אזוי איז געגאנגען פאר א חודש. איך האב פרובירט אנצוהויבן שמועסן מיט אפאר פון מיינע נאנטע חברים, זיי מרמז צו זיין אז איך דארף אביסל חיזוק, אבער גארנישט. קען זיין איך האב נישט גוט ארויסגעברענגט מיינע געפילן, קען זיין איך האב נישט פארשטאנען וואס זיי האבן מיר געזאגט, אבער פון די שמועסן האט קיינמאל נישט געווארן עפעס, אייביג האט זיך עס פארווישט מיט א דזשאוק צו וואס.
ביז איין טאג האט מיר אנגעהויבן ארויפשווימען די אלטע מעשיות וואס איך האב געהערט פון די מענטשן וואס זענען געגאנגען סועסייד. איך האב אנגעהויבן איינזען אז זיי זענען נישט געווען משוגע, זיי זענען געווען ביים דעת פונקט ווי אונז אלע, נאר אנגעפאקט מיט פיין און ווייטאג אן קיין וועג ארויס. איך האב אזוי אוועקגעשטופט די מחשבות, אבער גארנישט האט געהאלפן, עס האט געהאלטן אין איין צוריקקומען. צוביסלעך האט עס אנגעהויבן אריינקריכן מער און מער אין מיר, איך האב אנגעהויבן אפוועגן די צדדים, פון איין זייט זעה איך נישט קיין וועג ארויס פון די ענדלאזע סייקל פון פּעין, אבער פון די צווייטע זייט אפשר בין איך נאך צו יונג? אבער אויב איך ענדיג עס היינט, בין איך פארזיכערט צו סטאפן די סייקל.... עס האט אנגעהויבן ארויפשווימען זכרונות פון מיין יוגנט, ווי מיין מאמע גיבט זיך אוועק פאר מיר איר בלוט און שווייס. איך בין געווען א שווערע יונגל, איך ווייס עס, אבער זי איז אייביג דארט געווען פאר מיר, ווי קען איך זי וויי טון אזוי? די מחשבות האבן געריסן לעבעדיגע שטיקער פון מיר, א 20 יעריגע בחור איז נישט געמאכט פאר די סארט דאגות. עס האט מיר ממש איבערגענומען, איך האב מיך געטראפן מיט מחשבות וואס מיין מח האט נישט געקענט פראסעסן.
נאך א שטיק צייט האבן איך געזען אז איך מוז אפמאכן צו איך גיי עס טון צו נישט אין די נעקסטע וואך צייט. איך האב שפאצירט ביינאכט און איך האב אנגעהויבן ציען צו די זייט עס צו טון... איך ווייס נישט וואס, אבער א מחשבה האט זיך געגעבן א ווארף אריין אז איך זאל רופן די סועסייד האטליין, וואס האב איך צו פארלירן. געזאגט און געטון, איך רוף אריין און איך האב גערעדט מיט זיי פאר איבער צוויי שעה, פרובירנדיג זיך ארויסצוזען פון די בלאטע.... איך האב אראפגעלייגט מיט זיי, נישט קיין אונץ קלארער. אבער וויבאלד איך האב געזאגט פאר איינעם אז איך האב די מחשבות, האט עס אראפגענומען אסאך פון מיין פעקל, און מיר געהאלפן דורכשטופן נאך א וואך-צוויי.
איין נאכט נאך איך האב געענדיגט מיין וועכנטליכע ליל ששי, בין איך אהיימגעפארן מיט מיין חבר אין איין קאר. פון איין מינוט צום צווייטן זענען די מחשבות געקומען צו פליען. איך האב געוואוסט אז איך קען נישט וויינען אין פובליק, איך האב מיר פרובירט איינצוהאלטן מיט אייזערנע כוחות, אבער מיט געפילן איז כלו כל הקיצין, עס האט אנגעהויבן צו פליסן שטילע הייסע טרערן. מיין חבר האט באמערקט און שאקירטערהייט פרובירט צו מחזק זיין, ס'האט געהאלפן אביסל, אבער נישט געסאלווט די פראבלעם. איך בין אנגעקומען אהיים, און אויפן רגע זיך צאמגעלייגט אויף די דיינונג רום פלאר, און אויסגעפלאצט אין א יאמערליכע געוויין. א 20 יעריגע בחור, וואס פאר א שעה צוריק האט ער געלאכט און פארברענגט מיט זיינע חברים, וויינט ווי א קליין קינד אויף דער ערד 1 אזייגער ביינאכט... נאכן זיך בארואיגן שטעל איך מיך אויף. איך האב אפגעמאכט אז איך גיי עס ענדיגן. גענוג מיט די פּעין גענוג מיט צער. ס'איז נישט פאר מיר. איך נעם זיך שרייבן די בריוו צו דיר מיין טייערע חבר זעליג, צו איבערבעטן אלע מיינע ארומיגע.
צו טאטי און מאמי: איך ווייס אז עטץ האטס געטון אלעס וואס ענק האבן געהאלטן איז ריכטיג, איך לייג נישט די שולד אויף קיינער פון ענק, איך ווייס ענק האבן מיך ליב געהאט מער ווי איך ווייס, אבער די וועלט איז נישט פאר מיר.
צו מיינע חברים פון ישיבה: שבח פאר די גוטע צייטן וואס אונז האבן געהאט צוזאמען, שכח פאר אלעס וואס עטץ געטון פאר מיר. ענק גייען טרעפן איינער וואס זאל ענק העלפן מיט ענקערע פראבלעמען, עס מוז נישט זיין מיך.
צו ארי: דו ביסט גארנישט שולדיג! ס'איז מיין שולד! שכח פאר'ן זיין דארט אין מיינע שווערסטע צייטן, דו האסט מיר געהאלפן ווערן די מענטש וואס איך בין געווען.
און צו דיר בערל: אויב דו ליינסט די בריוו מיינט אז עס איז שוין דערנאך. דו ביסט אבער די ריכטיגע מענטש צו פארשפרייטן מיין מעשה. ביטע נעם די בריוו און העלף ראטעווען מענטשן וואס זענען אין מיין מצב. מענטשן גייען אריבער ערנסטע פראבלעמען און נישט יעדער וואס נעמט זיך דאס לעבן איז א משוגענער.
הצלחה רבה!
----
מענדי האט זיך טאקע ליידער גענומען דאס לעבן. מיט טרערן שרייב איך דא מענדי'ס בריוו פאר ענק צו ליינען.
מענדי! סארי פאר'ן נישט זיין דארט פאר דיר ווען דו האסט עס געדארפט די מערסטע! איך גיי זיכער מאכן צו טון אלעס אין דער וועלט צו פארמיידן נאך קרבנות.
מענדי איז שוין נישט דא, אבער איך בין נישט געווארן קיין מעשה דערציילער (איידערווייל), איך האב א צווייטע זאך וואס איך וויל ארויסברענגען דא. סועסייד איז נישט געאייגנט פאר משוגעים. עמך יודן מוטשענען זיך אויך מיט דעם. א מענטש דארף אן אקסל צו קענען וויינען אויף, א מענטש דארף איינער צו העלפן שלעפן זיין שווערע לאסטן. מען קוקט אן דער מענטשן וואס זענען נעבעך געפאלן אלץ "טעותים" א פלאפּ אין די סיסטעם, וועק דיך אויף! דער 55 יעריגע וואס האט געטאנצן פאר 2 וואכן צוריק האט קיינער נישט געהאלטן אז ער איז צעדרייט ביז יענע אינדערפרי. די דריי בחורים וואס האבן זיך גענומען דאס לעבן לעצטע וואך, זענען אויך געווען היבש נארמאל. נעבעך פאר זיי! עטץ האטס נישט קיין אנונג וואס עס מיינט צו האבן די מחשבות, זיך צו שלאגן מיט די מחשבות, צו ליידער איינזען אז די מחשבות נעמען דיר איבער. ווען איינער נעמט זיך דאס לעבן, געשעט עס נישט פון איין רגע צום צווייטן, עס איז א דורכגעטראכטע, באזעצענע מלחמה וואס מען האט מיט זיך אליין, וואס ליידער זענען דא מענטשן וואס זענען נישט גענוג שטארק צו געווינען....
ברודער'ל מיינס! וויפיל לעבנס וואלטן געקענט געראטעוועט ווערן ווען דו פרעגסט ווען דיין חבר וואס ער מאכט, וויאזוי ער פילט, ווען דו טשעקסט אריין מיט אים. די צאל איז ענדלאז. און מיין נישט אז דו ווייסט, דו קענסט זען אויף דיין חבר אויב עפעס באדערט אים, איך זאג דיר צו דו האסט נישט קיין אנונג וואס עס גייט פאר אין דיין חבר'ס מח. ביז יעצט ווייסט נאר איינער וועגן מיין מיטמאכעניש, און איך בין א פאפולערע בחור, א בחור מיט חברים, יעדער ווייסט ווער איך בין, אבער איך האב געפילט ווי קיינער קען מיך נישט. מיין פריינט, עפן אויף א טויער פאר אימאשענעל שמועסן, מאך זיכער אז דיין חבר פילט ווי ער קען אויסגיסן זיין הארץ צו דיר. סאיז נישט קיין שווערע מלאכה, זאג אים "פאר סיי וועלכע זאך, קענסטו מיך רופן דזשאדזש פרי". זאג פאר דיין חבר אז דו קענסט אים ארויסהעלפן מיט זיינע פראבלעמען. רוב מאל איז די סאלושען פשוט אן אוזן שומעת, אדער אן אקסל פאר טרערן, דאס איז די גאנצע.
מאך זיכער אז עס איז נישט דא קיין "סטיגמע" ארום דיר אז מען זאל זיך נישט קענען פילן וואלנערבל נעבן דיר. און ווען דו שיקסט נאר א האלב פון א פערטל פון א פראצענט אז עפעס גייט פאר מיט דיין חבר, האלט דיר נישט צוריק פאר א סעקונדע פון אים רופן, יעדער רגע מאכט אויס! דו ווילסט נישט זאגן איינמאל עס איז דערנאך, "עפעס האט טאקע געפילט אנדערש לעצטנס, א שאד איך האב נישט געטון מער"... אמור מעט ועשה הרבה, טו צום זאך. און געדענק, ווייל איינער זעט אויס אקעי מיינט נישט אז ער איז.
אויב אפילו איינער גייט רופן זיין חבר וועגן מיר האט זיך עס שוין געלוינט.
בשם השם נעשה ונצליח
