בפשטות שטייט אין די משנה בן שמונה עשר לחופה (און לאמיר נישט פארגעסן אז דאס איז שוין מיט די לייף עקספעקטענסי בימים ההם, ווען שמונה עשר מיינט עס איז שוין אריבער מער ווי א פערטל פונעם לעבן). ווי אויך לעיכובא שטייט אז מען זאל נישט אריבערגיין די 20
אויסער דעם איז דא מאמרים לגבי יחידי סגולה, די מימרא פון אביי, און דער מאחז"ל פון המשיא בניו סמוך לפרקן וואס איז בעצם סתום, עס קען לכאורה מיינען פונקט אזוי בן י"ח.
אן דורכטאן די נושא פונדערנאנט, איך וואלט גע'געסט' - משער געווען - דאס די סיבה פארוואס אין טייל ראשונים און פון דארט אין טור ושו"ע איז עס געווארן אהער געשטעלט ווי 13 און 14 איז די נארמע און די שפעטערדיגע זמנים זענען נאר כעין בדיעבד'ס, איז באזירט אויפן מציאות הדברים בימיהם ווען מען האט בעצם נאך חתונה געהאט ביי די 11 12 מפני כמה סיבות, און מען האט זיך געמוטשעט אויפצוקומען מיט תירוצים אויף די מאמרי חז"ל וואס פארבאטן דאס, אבער עכ"פ פון 13 און 14 האט דאך שוין אויסגעקוקט העכסט נארמאל, דאס זענען געווען די 'ליטווישע', די 'אויפגעקלערטע'... וואס האבן געווארט ביז די 14, חתונה האבן ביי די 18 איז שוין נאר געווען עפעס א מזרחי צי YU ערשיינונג.
אבער בימינו ווען מען קוקט אריין אין מקורות חז"ל אן די בעקגראונד, זעהט זיכער נישט אויס ווי דער פשטות איז אז מען זאל חתונה מאכן ביי די 12 13 14, די פשטות איז זיכער מער 18-20 צי גאר 22-24 לויט איין פשט אין רש"י דארט. (עס איז אפילו דא געוויסע מדרשים וואס איז משמע אז עכ"פ אין געוויסע תקופות פלעגט מען יא חתונה האבן גאנץ יונג, אבער עס זעהט אבער נישט אויס ווי דאס איז געווען די הלכה למעשה'דיגע אפראוטש אויף א אופן וואס איז סאם האו מחייב.
