היפּאקריטיע

[אנטוישטער יונגערמאן]

עס בּאדערט מיר שטארק די נושא, ווייל געווענטליך איז מיר גרינג ווען איך קען קאטעגאריש זאגן: דער מענטש איז א פאלשער און דער איז אן אמת׳ער (דאס לעבן איז קלארער און רוהיגער ווען מ׳האט א קלארע בילד מיט וואס מ׳האנדלט)

וואס טוסטו אבער אויב דיין פרוי איז אן אמת׳דיגע מענטש און אויך זייער א געטרייע. יעדן טאג זארגט זי צו געבן א גוטע געזונטע פרישטאג פאר די קינדער און קאכן א נארהאפטיגע נאכמאל. ווען ס׳ווערט קאלט אינדרויסן זארגט זי יעדער זאל האבן קאפל, שאל, הענטשוך און ס׳נישט גענוג א ווארימע מאנטל, די קינדער ווייסן שוין אז איר צופרידנצושטעלן דארף מען: אדער איבערצייגן אז ס׳בכלל נישט קאלט היינט, אדער זיך אונטערגעבן און מיטנעמען דעם קאפל א.א.וו.

אפשר איז עס codependency און אפשר איז עס פשוט א פחד ארום געזונט און לעבן. יעדע זאך איז כאילו א שאלה פון לעבן און טויט.

אבער די מאדנע איראניע איז אז ווען ס׳קומט צו איר געזונט ווערט זי ברוגז געפערליך אויב איך רעד עפעס אריין. אויב איך שלאג איר פאר צו טרינקען א גלעזל וואסער (און אפפער איר צו ברענגען) אדער פרעג צו זי האט שוין עפעס גענומען אין מויל היינט, פילט זי כאילו איך בין איר קאמאנדיר (אין אירע ווערטער: כאילו איינער זעצט זיך אויף איר קאפ און זי פילט זי קען עס נישט דערהייבן)

וואס וואלט איר פארגעשלאגן אין אזא צייט?
זי פארשטייט אז ס׳קוקט אויס ווי היפאקריטיע
אז נאר זי מעג טראגן יעדן׳ס דאגות וועגן עסן געהעריג און זיך אנטון ווארעם וכו׳ און אין די זעלבע צייט איז עס ווי זי קען זיך נישט העלפן
עפעס א געפערליכע טריגער ווען איך וויל זיין געטריי פאר איר
(אפשר זארג איך זיך אויך פאר איר געזונט?
אבער לויט איר, פילט עס ווי בּאַלעבּאַטעווען אויף איר)

כ׳וואלט ליב געהאט צו הערן וואס אנדערע קלערן

 

[שעפטאל]

וואו! כל הכבוד!

אמאל דעם זיך זארגן פאר די קינדערס געזונט קומט מיט א בעליעף, ווי למשל אז זיי קענען זיך נישט אליין אן עצה געבן, אדער אז מ'דארף האלטן אן אויג אויף זיי ווייל זיי זענען נישט אחריות'דיג. און ווען מ'זארגט זיך פאר איר שפירט זי אז מ'קוקט איר אן דעם זעלבן וועג וואס זי קוקט אן די קינדער ביים זיך זארגן פאר זיי.

בשעת ווען דו ווייזט אינטערעסע אין איר געזונט ווילסטו ווייזן ליבשאפט און געטריישאפט.

אמאל קען מען עס דורך רעדן קלאר בנחת וענוה און מ'פארשטייט זיך. דאס איז נאר אויב ביידע זענען גענוג סעיף צו זאגן דעם ריינעם אמת ללא כחל ושרק.
למשל אויב איר טריגער איז שפירן אז זי ווערט געבאוסט, און דיין כוונה איז ליבשאפט.
דארפסט נישט דן זיין אויף די עצם זאך. (אויב קעירן בכללית קומט פון באוסינג אדער פון ליבשאפט) ענדערש הער גוט צו וויזוי זי 'פילט' איבערדעם, וואס ס'מיינט צו "זי". און וואלעדעישאן איז וויכטיג אויך אויף דעם, (אויש, אזוי צו פילן איז טאקע אומבאטעמט. דו פארדינסט צו פילן פריי צו טון וואס אימער דו ווילסט. מ'קען אפי' גיין טיפער, זי ווערט אזוי גערעגט ווייל זיי שפירט זיך ווי מ'נעמט צו איר לעבן מיטן כלומריש צונעמען איר פרייהייט. וכדו')

און דאן, קענסטו איר זאגן דעם סוד אז דו וואלסט איר קיינמאל נישט געבאוסט, געהייסן טון וואס זי וויל נישט. ביי דיך איז עס א וועג פון ווייזן ווי שטארק דו טראכסט פון איר און דו ווילסט מיטן זיך 'זארגן' זי זאל שפירן באליבט ביי דיך.

ווי אויך אויב זי זעט וועלכע טראומא דער טריגער וועקט אויף, (און זי איז נישט פארשעמט מיט דעם, נאר אדרבה זי איז פראוד אז זי איז באוויסטזיניג און איז בוחר צו לעבן פון הנאה און שמחה און נישט פון טראומא) קענסטו איר דערמאנען ווען זי ווערט געטריגערט אז ס'איז איר טראומא. (און זי האט דעם פילסטן רעכט צו שפירן וואס זי שפירט אבער זי זאל עס ביטע אנרופן ביים נאמען 'ס'איז מיין טראומא וואס מאכט מיך שפירן אזוי. ס'נישט דיין 'שלעכטע מעשים' פון זיך זארגן'.)

אפי' אויב ס'נישט שייך פאר יעצט צו גיין טיף אין זיך אליין צום שורש, קענסטו איר פרעגן וויזוי זי שפירט זיך באליבט און עס זאגן צו איר אין דעם שפראך וואס זי האט עס ליב צו הערן, הגם ס'נישט דעם שפראך וואס דו ביסט צוגעוואוינט צו ניצן.
אויב איר ליבע שפראך איז למשל ספענדן צייט מיט איר, ווייז איר ליבשאפט דעם וועג.