זקן ממרא
פרישער קרעמלער
- זיך איינגעשריבן
- מערץ 20, 2025
- מעסעדזשעס
- 3
- רעאקציע ראטע
- 42
ס'איז הימל אין ערד און סועסייד, יעדער רעדט דערפון, אנדערע רעדן אז מ'זאל נישט רעדן דערפון, אזוי צי אזוי רעדט יעדער דערפון.
אלע אינפלוענסערס אויף אינסטעגראם און וואטסאפפ מאכן אויפמערקזאם זייער שטייפע נאכפאלגערס אז זיי זאלן חלילה נישט טראכטן פון באגיין זעלבסמארד. אפילו געוויסע אויפגעקלערטע משפיעים און וואנאבי ארויס פונעם קעסטל דרשנים ווייסן צו פארציילן איבער די געפערליכע אויפשטייג פון היימישע אידן וואס זענען מאבד עצמם לדעת.
צעטלעך צו די רבנים, צעטלעך קעגן די וואס שרייבן צו די רבנים, צעטלעך פון כמו רבנים טשאפל אנפירער, און פארשטייט זיך מעסעדזשעס פון יונתן שווארץ. אז ער רעדט שוין פון דעם איז עס שוין אן אפציעלע פרשה.
אלזא, אלע ווינדערן זיך, וואס גייט דא פאר? פארוואס נעמט מען זיך מיטאמאל די לעבן?
און איך שטיי און ווינדער זיך פארקערט. וואו איז דער עולם געווען ביז יעצט? פארוואס האט מען זיך ביז היינט נישט גענומען די לעבן?
אונזערע קינדערלעך וואקסן נעבעך אויף אין אזא פאלשע פיינפולער וועלט. מען ווערט געבוירן צו עלטערן וואס האבן קיינמאל געקלעבט איינער מיט צווייטן, נאר זיך געטראפן נאך א בייזוויליגן איינפאל פון א שדכן, געשמועסט אביסל, און שוין געבראכן טעלער, איינס פון מערערע וואס וועלן זיך ברעכן דורכאויס די יארן.
א מיידל וואס האט דזשענערעישענול טראומא גראד ארויף צו די באבעס אינעם לאגער. איר טאטע האט איר אנגעבויעקעט די ביינער, די מאמע ווייזט איר נישט קיין ליבע, ווייל אזוי האט זי געזען ביי איר טאטע, וואס האט דאס נאך געלערנט ביים דייטש אין אוישוויץ.
מען טאר נישט דאס און מער טאר נישט יענץ, קורצע קליידער בערנגט צרות, געפאסטע קליידער ברענגט קליפות, לאנגע האר פוי, שמירן נעגל לאזט אפילו די אפענע יואלי ראטה נישט, ווי מער שוויציג, יאנטשי, עקלהאפטיג, הרי זה משובח.
דער בחור ווידער, לעקט אויך נישט קיין האניג. אלס קינד, אויב האט מען אים גערירט מאכט מען א שווייג, ס'וועט דאך שאדט פון שידוכים אז מען זאגט א ווארט. פון די דרייצן לייגט מען ארויף די תרי"ג יאך אויפן קאפ זיינע. לערן לערן לערן, שטייגן שטייגן שטייגן. בייק פוי, באל פוי, אינדזשויען פוי, לערן שעות פון פרי פארטאגס ביז שפעט ביינאכט, נערוועזע משגיחים, נישטא וואס צו עסן, קיין טעכנעלאגישע כלים חלילה, קיין פארקער מיט מיידלעך חלילה, שפריץ דיר אויס קעגן בחרים און דערנאך וויין אויף א תיקון הכללי.
אזוי דער בחור איז פול מיט טראומא, די מיידל פול מיט ענגזייעטי, מען וויל זיך שוין ארויסזען צום נעקסטן שטאפל אין לעבן האפנדיג אז דעמאלטס ווערן עס בעסער. זי זאגט יא, ער זאגט יא. פארוואס נישט. נעקסט, ווען איז די חתונה טאג?
אבער פארשטייט זיך גארנישט ווערט נישט בעסער בלויז ווייל מ'האט חתונה, מען האלט זיך נאך אינמיטן אויספיגערן ווער מען איז בכלל, וואס זענען מיינע צרכים, און מען מוז גלייך ארויספאפן בעיביס, ווייל אזוי זאגן די רבנים, פרו ורבו, ס'איז א מצוה.
און צו אזעלכע עלטערן וואקסן די פרישע קינדער אויף. נישטא קיין געלט אין שטוב, מען וואוינט אין צושטיפטע דורות סרוחות, שווערע שכל לימוד געלטער, קאנטרי חובות, הויעכע רייסערישע סטאנדארטן וואס מען 'מוז' זיך צו דעם צושטעלן. און די ראלער קאוסטער דרייט זיך ווייטער, מען איז ווייטער מעביר די קינדער צום זעלבן מולך סיסטעם.
דער קינד וואקסט צוביסלעך אויף, ער זעט וואס גייט פאר אויפן וועלט. ווער האט שלום בית? ווער האט גענוג געלט? ווער איז פרייליך? ווער לעבט נישט פאר יענעם?
ביזנעס קאנסאלטענס וואס האבן קיינמאל געפירט קיין ביזנעס, געגעטע שלום בית מאכערס, גייסטיש צורידערשטע פסיכעלאגן, דארע קעכערס, גראבע דייעטישנס, מלמדים עמעראצים, מגידי שיעור מיט שלעכטע מידות, און רבי'ס וואס פירן בעט בעסער ווי טיש.
א פאלשע מיזערבעל וועלט, רבותי, לאמיר זיך אלע נעמען די לעבן, אבער אלע אויפאמאל אזוי נישט נאכמער אויפצומעסן די לעבן פון די אלע וואס בלייבן נעבעך איבער דא.
אלע אינפלוענסערס אויף אינסטעגראם און וואטסאפפ מאכן אויפמערקזאם זייער שטייפע נאכפאלגערס אז זיי זאלן חלילה נישט טראכטן פון באגיין זעלבסמארד. אפילו געוויסע אויפגעקלערטע משפיעים און וואנאבי ארויס פונעם קעסטל דרשנים ווייסן צו פארציילן איבער די געפערליכע אויפשטייג פון היימישע אידן וואס זענען מאבד עצמם לדעת.
צעטלעך צו די רבנים, צעטלעך קעגן די וואס שרייבן צו די רבנים, צעטלעך פון כמו רבנים טשאפל אנפירער, און פארשטייט זיך מעסעדזשעס פון יונתן שווארץ. אז ער רעדט שוין פון דעם איז עס שוין אן אפציעלע פרשה.
אלזא, אלע ווינדערן זיך, וואס גייט דא פאר? פארוואס נעמט מען זיך מיטאמאל די לעבן?
און איך שטיי און ווינדער זיך פארקערט. וואו איז דער עולם געווען ביז יעצט? פארוואס האט מען זיך ביז היינט נישט גענומען די לעבן?
אונזערע קינדערלעך וואקסן נעבעך אויף אין אזא פאלשע פיינפולער וועלט. מען ווערט געבוירן צו עלטערן וואס האבן קיינמאל געקלעבט איינער מיט צווייטן, נאר זיך געטראפן נאך א בייזוויליגן איינפאל פון א שדכן, געשמועסט אביסל, און שוין געבראכן טעלער, איינס פון מערערע וואס וועלן זיך ברעכן דורכאויס די יארן.
א מיידל וואס האט דזשענערעישענול טראומא גראד ארויף צו די באבעס אינעם לאגער. איר טאטע האט איר אנגעבויעקעט די ביינער, די מאמע ווייזט איר נישט קיין ליבע, ווייל אזוי האט זי געזען ביי איר טאטע, וואס האט דאס נאך געלערנט ביים דייטש אין אוישוויץ.
מען טאר נישט דאס און מער טאר נישט יענץ, קורצע קליידער בערנגט צרות, געפאסטע קליידער ברענגט קליפות, לאנגע האר פוי, שמירן נעגל לאזט אפילו די אפענע יואלי ראטה נישט, ווי מער שוויציג, יאנטשי, עקלהאפטיג, הרי זה משובח.
דער בחור ווידער, לעקט אויך נישט קיין האניג. אלס קינד, אויב האט מען אים גערירט מאכט מען א שווייג, ס'וועט דאך שאדט פון שידוכים אז מען זאגט א ווארט. פון די דרייצן לייגט מען ארויף די תרי"ג יאך אויפן קאפ זיינע. לערן לערן לערן, שטייגן שטייגן שטייגן. בייק פוי, באל פוי, אינדזשויען פוי, לערן שעות פון פרי פארטאגס ביז שפעט ביינאכט, נערוועזע משגיחים, נישטא וואס צו עסן, קיין טעכנעלאגישע כלים חלילה, קיין פארקער מיט מיידלעך חלילה, שפריץ דיר אויס קעגן בחרים און דערנאך וויין אויף א תיקון הכללי.
אזוי דער בחור איז פול מיט טראומא, די מיידל פול מיט ענגזייעטי, מען וויל זיך שוין ארויסזען צום נעקסטן שטאפל אין לעבן האפנדיג אז דעמאלטס ווערן עס בעסער. זי זאגט יא, ער זאגט יא. פארוואס נישט. נעקסט, ווען איז די חתונה טאג?
אבער פארשטייט זיך גארנישט ווערט נישט בעסער בלויז ווייל מ'האט חתונה, מען האלט זיך נאך אינמיטן אויספיגערן ווער מען איז בכלל, וואס זענען מיינע צרכים, און מען מוז גלייך ארויספאפן בעיביס, ווייל אזוי זאגן די רבנים, פרו ורבו, ס'איז א מצוה.
און צו אזעלכע עלטערן וואקסן די פרישע קינדער אויף. נישטא קיין געלט אין שטוב, מען וואוינט אין צושטיפטע דורות סרוחות, שווערע שכל לימוד געלטער, קאנטרי חובות, הויעכע רייסערישע סטאנדארטן וואס מען 'מוז' זיך צו דעם צושטעלן. און די ראלער קאוסטער דרייט זיך ווייטער, מען איז ווייטער מעביר די קינדער צום זעלבן מולך סיסטעם.
דער קינד וואקסט צוביסלעך אויף, ער זעט וואס גייט פאר אויפן וועלט. ווער האט שלום בית? ווער האט גענוג געלט? ווער איז פרייליך? ווער לעבט נישט פאר יענעם?
ביזנעס קאנסאלטענס וואס האבן קיינמאל געפירט קיין ביזנעס, געגעטע שלום בית מאכערס, גייסטיש צורידערשטע פסיכעלאגן, דארע קעכערס, גראבע דייעטישנס, מלמדים עמעראצים, מגידי שיעור מיט שלעכטע מידות, און רבי'ס וואס פירן בעט בעסער ווי טיש.
א פאלשע מיזערבעל וועלט, רבותי, לאמיר זיך אלע נעמען די לעבן, אבער אלע אויפאמאל אזוי נישט נאכמער אויפצומעסן די לעבן פון די אלע וואס בלייבן נעבעך איבער דא.
