- זיך איינגעשריבן
- מאי 20, 2024
- מעסעדזשעס
- 75
- רעאקציע ראטע
- 829
זלמן שלעפט זיינע מידע פיס, טריט נאך טריט. ער באוועגט זיך קוים, ער האט שוין נישט קיין טראפל מוט אין זיינע מוסקלען און דאס ביסל ענערגיע וועלכע זענען איהם נאך פארבליבן אין זיין קערפער, לויפן ארויס דערפון מיט יעדן טריט וואס ער שטעלט.
אין דער אונטערגרונד הערן זיך נאך געשרייען פון זיין רייזל - זיין צוויי-יעריג טאכטערל וועלכע ער האסט ביז צו די טיפענישן פון זיין אטעם; דער שטימע פון אירע נאכאנאנדע געשרייען, אבער איר זעלבסט האט ער איראניש, אין דער זעלבע צייט, ליב. ער לאזט אירע געשרייען פון פראטעסט אויף דעם וואס זי איז געפירט געווארן אין איר שטייג קעגן איר ווילן, צו דער מאמע אירע וועלכע וועט נישט צו לאנג קענען שמועסן אויפן טעלעפאון פריי פון געוואוסן אין דער אנוועזנהייט פון אזעלכע גרידער.
די אנדערע קינדער שלאפן אדער יא אדער נישט, יעדער לויט זיינע כאראקטארן, איינער האט ער מער אנגעקוקט, איידער ער האט זיי פארלאזט און איינער ווייניגער. עס בייסט איהם אויף דעם וואס ער האט ארייסגעלאזט זיין אומסטאבילע גיסטע, אויף זיין שלומי ווען ער האט איהם געמיטשעט איין מאל און נאכאמאל ער זאל איהם געבן א גלאז אראנדזש דזשאס. "שלומי איז נישט קיין לייכטע קינד" הערט ער זיך אונטער ברימען פאר דער ווייסעך וויפילסטע מאל. שלומי איז א קינד וועלכע וועט שטענדיג זיכער מאכן אז מען איז באוואוסטזיניג צו זיין אנוועזענהייט. ער מיטשעט און פאדערט זייער אסאך. ער איז זייער וואויל און קליג אבער אין דער זעלבע צייט איבער-סענסיטיוו. א קליינער פסק איז גענוג איהם ארויס צו פירן פון די כלים און ווערן באבלאזן אויף אלעס און אלעמען, וואס מאכט זיין מוט נאך שווערע צו פארטראגן, אבער זיינע עלטערן פרובירן זיך צו באגיין מיט איהם מיט אן איידלקייט איינפאך ווייל גיין עטוואס שטייפער טוט נאך דאס פארקערטע פון וואס מען וואונטשט זיך.
אבער זלמן, פונקט ווי יעדן טאג, שפירט אז ער האט אביסל איבערגעצויגן דאס שטריקל. ער האט דעם שלומי צופיל אנגעשריגן און געטשעפעט, אבער וואס זאל ער דען טוהן? זיין געוויסן בייסט איהם און ער האט נישט קיין אנדערע וועג.
זיין ישעילע איז א זיסע צדיקל, אן עכטע וואוילע. ער ווערט באלד זעקס און פונקט ווי יעדער פינף יעריג קינד איז ער אויך היפש נישט לייכט אבער ער מיטשעט ווייניג, פרובירט זיך אליין אן עצה צו געבן און שפילט זיך אין זיין וועלטל פאר לאנגע וויילעס. דאך אבער איז זלמן'ס הארץ נישט פריי פון געוויסן-ביסן נאך איהם, נישט איין מאל האט ער איהם פארשריגן, געהייסן זיך אוועק צורוקן, איהם צורי צו לאזן. שרייענדיג אויף איהם, האט זלמן אליין נישט געמערקט ווי די אקטן זיינע, זאמעלען זיך אן אויף זיין הארץ, אבער יעצט, ווען אלעס איז שא שטיל אויסער די פראטעסטירענדע געשרייען פונעם פיצל, קומען אלע זיינע טאהאטן צוריק ארויף אויפן אויבערפלאך און לאזן איהם נישט צורו. וואס זענען דען די קליינער קינדער שלודיג אז איך קום זיך נישט דורך אין מיין ארבעט? אז איך בין נישט רואיג אין מיך? וואס דארפן זיי ליידן צוליב מיינע אומסטאבילע גיסטעס? אבער פונקט ווי די געוויסן עסן איהם, ווייסט ער נישט וויאזוי צו טוישן זיין צוגאנג צו זיי - די קליינער.
ער קומט יעדן טאג אהיים נאך א לאנגע טאג, פול פול לענגער פון וואס ער איז צוגעפאסט צו פארטראגן. ער איז ערשעפט און אויסגעמוטשעט און ער האט שוין נישט קיין טראפ געדולד אין זיינע זאפאסן פאר די קינדערישע נארישקייטן מיט וואס די קליינער באמוטשען איהם. ער פרובירט מיט דאס ביסל מוט זיינע, צו העלפן זיין ווייב געבן פאר די קינדער צו עסן, צו זיי ווילן עס יא אדער נישט.
זיין ווייב איז שוין פונקט ווי איהם, גענצליך פארטיג, פיזיש און גייסטיש פון די שווערע ארבעט היינט. זי האט געוואשן א פולע הויפן פון וועש, זי איז געשטאנען העכערן קראן פאר א וויילע און אפגעוואשן די געשיר, זי שלעפט זיך ארום אין דער הויכע זיבעטע חודש, ווען יעדער טריט פאדערט באזונדערע כוחות. זי קוקט שוין ארויס פאר דעם קישן וועלכע זאל איבערנעמען די געוויכט וועלכע זי טראגט. זלמן געבט איין בליק אויף דער זייט פון זיין ווייבל און שמייכלט זיך אונטער א ביטערע געלעכטער אויפן געדאנק וועלכע איז איהם נארוואס ארויפגעשווימען, שוין דריי חודשים וואס ער האט קוים א ווארט מיט איהר געטוישט. זי איז פארנומען פון צופרי ביז אריין אין דער נאכט, אויפהאלטן דאס שטוב און ווען ער קומט אהיים פון בית מדרש באנאכט איז זי שוין צו אויסגעמוטשעט אויף צו הערן זיינע טריט, זי זינקט איין אין א טיפע שלאף ווי נאך זי לייגט אנידער איר מידע קערפער, צערינענדיג ווי א זייפן בלאז זיינע גלאררייכע חלומות.
פון א נערהאפטיגע געקאכטע נאכטמאל האט ער שוין לאנג אויפגעגעבן, קוים וואס דאס ווייבל זיינע מיט איר הייזעריגע שטימע און שטוב כאלעטל וועלכע איבלט איהם יעדערס מאל פון דאס ניי, האט צייט צו איינריכטן עפעס פאר די הונגעריגע קינדער וועלכע באפאלן דאס שטוב ווי נאר זיי קומען אהיים פון די מוסדות. וויאזוי באווייזן די מוסדות צו אויסהונגערן די קינדער אין עטליכע שטונדן ווי א פולע ווינטער טוהט צו א בער? וואונדערט ער זיך יעדן טאג פון פריש.
ער געדענקט נאך דאס לעצטע מאל וואס ער האט געגעסן א שיינע נאכטמאל מיט זיין ווייב, געווען איז עס צוויי חודשים בעפאר זיין בכור'טע איז איהם געבוירן. זיי פלעגן גיין יעדן טאג עסן ביי זיין שווער וואו ער האט נישט געהאט קיין אנדערע אויסוואל נאר קייען זיין שוויגערס איינגעמאכטס. געמאכט האט זיך עס אז איין נאכט האט זיין ווייב אנגעגרייט א סאפפער פאר זיי אין יענער זיסע שנה-ראשונה'דיגע דירה וועלכע האט שטענדיג געשמעקט פון פרישקייט און געביגלטע וועש - א וויסטע אטאפיע קעגן דעם יעצטיגן שמעק פון שמיציגע ווינדלען און אלטע וועש. ער געבט א בליק און קלערט, איז דאס ווירקליך איר? איז זי מיטן פארפלעקטן פארטיך און פארטינקלטע אויגן פון מידעקייט, דער זעלבע וועלכע איז געזעצן דארט קעגן מיר מיט א כלה'דיגע חן און פריינטליך געשמועסט איבער אן אויסגעפרעגלטע, שמאלציגע, שטיקל סטעיק?!
נישט איין מאל האט זיך איהם פארגלוסט ארויסצונעמען א פערמיט פאר געווער און לייגן אן האנט אויף ניין קוילן און אזוי ארום איין מאל פאר אלעמאל שטיל מאכן דאס הויז געזונט. ער האט נאר געחלומ'ט דערפון, קיין מאל נישט ווירקליך עפעס געטון דערפאר. ער אליין ווייסט ווי ווייט ער איז דערפון, אבער דער רעטאריק וועלכע לויפט אדורך אין זיין קאפ איז נישט אומזיסט, ער איז שוין אזוי אנגעזעטיגט פון די נאכאנאנדע באמוטשען און געשרייען, די נערווען קריכעריי און טאג-טעגליכע כאאס, וועלכע די קינדער זייען אן מיט יעדע שטונדע וועלכע זיי עקזיסטירן, אז ער האט זיך שוין עטליכע מאל געזען אויפן שוועל פון צוזאמבראך.
זיינע נעכט זענען שוין לאנג נישט קיין נעכט, נישט וועגן די נאכאנאנדע געוויסן ביסן און שולד געפילן וועלכע פלאגן איהם ווען ער ליגט און טראכט פון זיינע קינדער, נאר צוליב דער אנדערע, גרעסערע טייל פון זיין שוין אזוי שמאלע בעט וועלכע איז נישט פריי פאר זיינע אויסגעמוטשעטע ביינער, צוליב דעם וואס איינער פון זיינע קינדער האט אין א שלעכטע חלום באשלאסן אז אין דעם בעט וועט איהם גארנישט קענען פאסירן. עס איז נישט יעדער נאכט דער זעלבע קינד, אייגענטליך מאכט זיך עס אמאל אז עטליכע קינדער זאלן זיך נעמען קריגן אינמיטן נאכט נאכדעם וואס איינער קומט און וויל זיך באקוועם מאכן אין זיין בעט און דער צייט וואס איינער איז שוין דארט. זלמן קען זיך נישט דערמאנען דער לעצטע עפיזאדלאזע נאכט וועלכע ער האט עספיעט צו שלאפן פון איין זייט נאכט ביזן אנדערן. יעדער נאכט ווערט ער געשטערט, ער וויל נישט שטערן זיין ווייב שלאפן, וויסענדיג אז יעדער ביסל רו וואס זי קען אריין כאפן איז אן אוצר, אבער דאס קומט אויף זיין חשבון און עס קלאפט איהם שווער אויס דורכן טאג.
פארוואס? פארווען? פאר די קארגע פאר מינוטן פון נחת שפערעריי ביי זייער חתונה? פארדעם פלאגט מען זיך אלע יארן? פאר די עלטערע יארן ווען די כוחות לויפן שוין אויס? מיט וואס בין איך אזוי פארזיכערט אז זיי וועלן מיך באדינען? אדער איבערהויפט קוקן אין מיין ריכטונג?
פארוואס פארווען פארוועם?...
אין דער אונטערגרונד הערן זיך נאך געשרייען פון זיין רייזל - זיין צוויי-יעריג טאכטערל וועלכע ער האסט ביז צו די טיפענישן פון זיין אטעם; דער שטימע פון אירע נאכאנאנדע געשרייען, אבער איר זעלבסט האט ער איראניש, אין דער זעלבע צייט, ליב. ער לאזט אירע געשרייען פון פראטעסט אויף דעם וואס זי איז געפירט געווארן אין איר שטייג קעגן איר ווילן, צו דער מאמע אירע וועלכע וועט נישט צו לאנג קענען שמועסן אויפן טעלעפאון פריי פון געוואוסן אין דער אנוועזנהייט פון אזעלכע גרידער.
די אנדערע קינדער שלאפן אדער יא אדער נישט, יעדער לויט זיינע כאראקטארן, איינער האט ער מער אנגעקוקט, איידער ער האט זיי פארלאזט און איינער ווייניגער. עס בייסט איהם אויף דעם וואס ער האט ארייסגעלאזט זיין אומסטאבילע גיסטע, אויף זיין שלומי ווען ער האט איהם געמיטשעט איין מאל און נאכאמאל ער זאל איהם געבן א גלאז אראנדזש דזשאס. "שלומי איז נישט קיין לייכטע קינד" הערט ער זיך אונטער ברימען פאר דער ווייסעך וויפילסטע מאל. שלומי איז א קינד וועלכע וועט שטענדיג זיכער מאכן אז מען איז באוואוסטזיניג צו זיין אנוועזענהייט. ער מיטשעט און פאדערט זייער אסאך. ער איז זייער וואויל און קליג אבער אין דער זעלבע צייט איבער-סענסיטיוו. א קליינער פסק איז גענוג איהם ארויס צו פירן פון די כלים און ווערן באבלאזן אויף אלעס און אלעמען, וואס מאכט זיין מוט נאך שווערע צו פארטראגן, אבער זיינע עלטערן פרובירן זיך צו באגיין מיט איהם מיט אן איידלקייט איינפאך ווייל גיין עטוואס שטייפער טוט נאך דאס פארקערטע פון וואס מען וואונטשט זיך.
אבער זלמן, פונקט ווי יעדן טאג, שפירט אז ער האט אביסל איבערגעצויגן דאס שטריקל. ער האט דעם שלומי צופיל אנגעשריגן און געטשעפעט, אבער וואס זאל ער דען טוהן? זיין געוויסן בייסט איהם און ער האט נישט קיין אנדערע וועג.
זיין ישעילע איז א זיסע צדיקל, אן עכטע וואוילע. ער ווערט באלד זעקס און פונקט ווי יעדער פינף יעריג קינד איז ער אויך היפש נישט לייכט אבער ער מיטשעט ווייניג, פרובירט זיך אליין אן עצה צו געבן און שפילט זיך אין זיין וועלטל פאר לאנגע וויילעס. דאך אבער איז זלמן'ס הארץ נישט פריי פון געוויסן-ביסן נאך איהם, נישט איין מאל האט ער איהם פארשריגן, געהייסן זיך אוועק צורוקן, איהם צורי צו לאזן. שרייענדיג אויף איהם, האט זלמן אליין נישט געמערקט ווי די אקטן זיינע, זאמעלען זיך אן אויף זיין הארץ, אבער יעצט, ווען אלעס איז שא שטיל אויסער די פראטעסטירענדע געשרייען פונעם פיצל, קומען אלע זיינע טאהאטן צוריק ארויף אויפן אויבערפלאך און לאזן איהם נישט צורו. וואס זענען דען די קליינער קינדער שלודיג אז איך קום זיך נישט דורך אין מיין ארבעט? אז איך בין נישט רואיג אין מיך? וואס דארפן זיי ליידן צוליב מיינע אומסטאבילע גיסטעס? אבער פונקט ווי די געוויסן עסן איהם, ווייסט ער נישט וויאזוי צו טוישן זיין צוגאנג צו זיי - די קליינער.
ער קומט יעדן טאג אהיים נאך א לאנגע טאג, פול פול לענגער פון וואס ער איז צוגעפאסט צו פארטראגן. ער איז ערשעפט און אויסגעמוטשעט און ער האט שוין נישט קיין טראפ געדולד אין זיינע זאפאסן פאר די קינדערישע נארישקייטן מיט וואס די קליינער באמוטשען איהם. ער פרובירט מיט דאס ביסל מוט זיינע, צו העלפן זיין ווייב געבן פאר די קינדער צו עסן, צו זיי ווילן עס יא אדער נישט.
זיין ווייב איז שוין פונקט ווי איהם, גענצליך פארטיג, פיזיש און גייסטיש פון די שווערע ארבעט היינט. זי האט געוואשן א פולע הויפן פון וועש, זי איז געשטאנען העכערן קראן פאר א וויילע און אפגעוואשן די געשיר, זי שלעפט זיך ארום אין דער הויכע זיבעטע חודש, ווען יעדער טריט פאדערט באזונדערע כוחות. זי קוקט שוין ארויס פאר דעם קישן וועלכע זאל איבערנעמען די געוויכט וועלכע זי טראגט. זלמן געבט איין בליק אויף דער זייט פון זיין ווייבל און שמייכלט זיך אונטער א ביטערע געלעכטער אויפן געדאנק וועלכע איז איהם נארוואס ארויפגעשווימען, שוין דריי חודשים וואס ער האט קוים א ווארט מיט איהר געטוישט. זי איז פארנומען פון צופרי ביז אריין אין דער נאכט, אויפהאלטן דאס שטוב און ווען ער קומט אהיים פון בית מדרש באנאכט איז זי שוין צו אויסגעמוטשעט אויף צו הערן זיינע טריט, זי זינקט איין אין א טיפע שלאף ווי נאך זי לייגט אנידער איר מידע קערפער, צערינענדיג ווי א זייפן בלאז זיינע גלאררייכע חלומות.
פון א נערהאפטיגע געקאכטע נאכטמאל האט ער שוין לאנג אויפגעגעבן, קוים וואס דאס ווייבל זיינע מיט איר הייזעריגע שטימע און שטוב כאלעטל וועלכע איבלט איהם יעדערס מאל פון דאס ניי, האט צייט צו איינריכטן עפעס פאר די הונגעריגע קינדער וועלכע באפאלן דאס שטוב ווי נאר זיי קומען אהיים פון די מוסדות. וויאזוי באווייזן די מוסדות צו אויסהונגערן די קינדער אין עטליכע שטונדן ווי א פולע ווינטער טוהט צו א בער? וואונדערט ער זיך יעדן טאג פון פריש.
ער געדענקט נאך דאס לעצטע מאל וואס ער האט געגעסן א שיינע נאכטמאל מיט זיין ווייב, געווען איז עס צוויי חודשים בעפאר זיין בכור'טע איז איהם געבוירן. זיי פלעגן גיין יעדן טאג עסן ביי זיין שווער וואו ער האט נישט געהאט קיין אנדערע אויסוואל נאר קייען זיין שוויגערס איינגעמאכטס. געמאכט האט זיך עס אז איין נאכט האט זיין ווייב אנגעגרייט א סאפפער פאר זיי אין יענער זיסע שנה-ראשונה'דיגע דירה וועלכע האט שטענדיג געשמעקט פון פרישקייט און געביגלטע וועש - א וויסטע אטאפיע קעגן דעם יעצטיגן שמעק פון שמיציגע ווינדלען און אלטע וועש. ער געבט א בליק און קלערט, איז דאס ווירקליך איר? איז זי מיטן פארפלעקטן פארטיך און פארטינקלטע אויגן פון מידעקייט, דער זעלבע וועלכע איז געזעצן דארט קעגן מיר מיט א כלה'דיגע חן און פריינטליך געשמועסט איבער אן אויסגעפרעגלטע, שמאלציגע, שטיקל סטעיק?!
נישט איין מאל האט זיך איהם פארגלוסט ארויסצונעמען א פערמיט פאר געווער און לייגן אן האנט אויף ניין קוילן און אזוי ארום איין מאל פאר אלעמאל שטיל מאכן דאס הויז געזונט. ער האט נאר געחלומ'ט דערפון, קיין מאל נישט ווירקליך עפעס געטון דערפאר. ער אליין ווייסט ווי ווייט ער איז דערפון, אבער דער רעטאריק וועלכע לויפט אדורך אין זיין קאפ איז נישט אומזיסט, ער איז שוין אזוי אנגעזעטיגט פון די נאכאנאנדע באמוטשען און געשרייען, די נערווען קריכעריי און טאג-טעגליכע כאאס, וועלכע די קינדער זייען אן מיט יעדע שטונדע וועלכע זיי עקזיסטירן, אז ער האט זיך שוין עטליכע מאל געזען אויפן שוועל פון צוזאמבראך.
זיינע נעכט זענען שוין לאנג נישט קיין נעכט, נישט וועגן די נאכאנאנדע געוויסן ביסן און שולד געפילן וועלכע פלאגן איהם ווען ער ליגט און טראכט פון זיינע קינדער, נאר צוליב דער אנדערע, גרעסערע טייל פון זיין שוין אזוי שמאלע בעט וועלכע איז נישט פריי פאר זיינע אויסגעמוטשעטע ביינער, צוליב דעם וואס איינער פון זיינע קינדער האט אין א שלעכטע חלום באשלאסן אז אין דעם בעט וועט איהם גארנישט קענען פאסירן. עס איז נישט יעדער נאכט דער זעלבע קינד, אייגענטליך מאכט זיך עס אמאל אז עטליכע קינדער זאלן זיך נעמען קריגן אינמיטן נאכט נאכדעם וואס איינער קומט און וויל זיך באקוועם מאכן אין זיין בעט און דער צייט וואס איינער איז שוין דארט. זלמן קען זיך נישט דערמאנען דער לעצטע עפיזאדלאזע נאכט וועלכע ער האט עספיעט צו שלאפן פון איין זייט נאכט ביזן אנדערן. יעדער נאכט ווערט ער געשטערט, ער וויל נישט שטערן זיין ווייב שלאפן, וויסענדיג אז יעדער ביסל רו וואס זי קען אריין כאפן איז אן אוצר, אבער דאס קומט אויף זיין חשבון און עס קלאפט איהם שווער אויס דורכן טאג.
פארוואס? פארווען? פאר די קארגע פאר מינוטן פון נחת שפערעריי ביי זייער חתונה? פארדעם פלאגט מען זיך אלע יארן? פאר די עלטערע יארן ווען די כוחות לויפן שוין אויס? מיט וואס בין איך אזוי פארזיכערט אז זיי וועלן מיך באדינען? אדער איבערהויפט קוקן אין מיין ריכטונג?
פארוואס פארווען פארוועם?...
לעצט רעדאגירט:
