ווער האט געשריבן דעם זוהר הק'

[ריבי]

דערווייל איז טאקע אזא סארט חקירה אויף רבי יעקב מאורליינש איבריג, אבער אויב איין טאג וועט אויפגעוויזן ווערן אז דער שטיקל תוספות איז פאלש, קיין ר"י מאורליינש האט קיינמאל עקזיסטירט, אין שטאט ארלעאנס האט א איד קיינמאל געוואוינט, וכו', נאר עפעס א דרוקער האט עס אריינגערוקט 300 יאר צוריק, וניכרים דברי אמת אז די לשון און תוכן שטימט נישט, - פון היינט און ווייטער אויב איינער לערנט דעם תוס' מיט א גראדקייט "מיינע זיידעס איז נישט אנגעגאנגען וואו ארלעאנס איז און ווער ר' יעקב איז, גייט מיר אויך נישט אן, ס'נישט נוגע פאר די עצם סוגיא", אזא איינער גייט פשוט קאפ אין וואנט.

Click to shrink...

אנטשולדיגט , ווייל איך האב מקצר גיוועהן במקום שאמרו להאריך, זעהן אויס די ווערטער נישט קלאהר,די כוונה איז אז ווער עס איז רגיל אין די לימוד פון תלמוד, ווייס אז דער נאהמען פון דעם מחדש פון א סברא אדער הלכה, וואס בעצם איז א המשך פון א שלשלת פון ארגומענטן און דיבעיטס צו קומען צו א מסקנא, און אפט מאהל חוזר חלילה ביז עס איז נאכאמאהל חוזר וניעור, אין אזוי גייט די המשך פון תורה שבעל פה,ווי די הלכה האט א יסוד אבן פנה, און אויף דעם בויען זיך בנינים מדור לדור,
און אלעס גייט אריין בכלל כל מה שתלמיד ותיק עתיד לחדש ניתנה מסיני/ די גמרא איז א המשך פון משנה און די תוספות א המשך פון די גמרא און שפעטער איז דא המשכים אין מהרש״א
ביז פלתי ,נתיבות, קצות , רבי חיים , חזון אי״ש וכו׳
ממילא איז דער נאהמען רבי יעקב מאורליינש, נישט
שטארק וויכטיג , און דער מגיד שיעור וואס האט זיך גישטעלט חקר׳ן ווער און ווי דאס איז, איז באמת מיסינג דע פוינט,וואס דארף זיין, לאמיר פארשטיין וואס ער זאגט ,לאמיר זעהן צו יעצט שטימט די מימרא פון רב אשי וואס פרעגט אפ אמימר ,- נאכדעם אז מען פארשטייט ,איז מען דן ווער איז דער רבי יעקב,וואס האט ער געטהון אין אורליינש,
פון וועלכע אורליינש רעדט מען, פון די דייטשע אדער די ענגלישע , זייער אינטערעסאנט צו וויסען מבטן מי יצאו הדברים,אבער צו די עצם ריכטיגקייט פון די ווערטער איז עס נישט נוגע, עס איז נאר נוגע וואס מען האט מחדש גיוועהן, און ווי אזוי עס פיט אין די סוגיא פון סדר האונות , ומכאן לענינינו די מסורת הקבלה אין די ספרי זוהר , זענען עלטער פון די מחברים פון די זוהר, - עס איז קלאהר אין די גמרא חגיגה און כתובות און נאך, אז עס איז גיוועהן א חכמת נסתר ביי אונזערע תנאים און מסברא אויך שוין בימי הנביאים, און אז דער רמ״ק מיט דער אר״י זענען גיקומען, ארי נחית מן שמיא, און זיי האבען מאיר גיוועהן עיני חכמים, אז די ווערטער פון זוהר איז א המשך צו כל הקודש לנו, די מסורת הספירות ומכילי רחמים ומשם יושפע לנו שפע ווי מען דערמאנט אין יהי רצון פאר הנחת תפילין ( דעם יהי רצון ווייסט מען אויך נישט פונקטליך ווער עס איז דער מחבר) איז דער זוהר קדוש וכל קדושיו עמו דער עטרת צביאון היכל ברכה וואס האבען זיך גיקאכט אין זוהר,אזוי אויך דער בעל הסולם, ווי זיי האבען אלע גיהאט די חרדת קודש און הרגשת אש בוערת לאהבה וליראה את ה׳ איז ממילא דער געטהועכץ און וויכוח ווער פונקטליך עס האט מחבר גיוועהן דער זוהר ( רבי שמעון זיכער נישט ) אן אינטערעסאנטער און זאכליכער סובדזשעקט אבער בכלל נישט קיין שומו שמים
כל הספרים קודש וספרי זוהר קודש קדשים
ותן לחכם ויחכם

 

[אמנון]

@ריבי, איך שטים צו צו יעדע ווארט, אבער ס'איז נישט קיין ענטפער, פארקערט,

דו רעדסט כאילו די נושא איז ווער ס'איז דער מחבר פון ספר הקנה, - הן אמת אז וויבאלד דער ספר הקנה איז אנגענומען אלס הייליג (טראץ די גאר מאדנע תוכן) דארף אונז נישט עכט אנגיין צי דער מחבר איז ר' אביגדור קרא אדער א מקובל פון ביזאנטין, און נאכאלץ איז עס גאר א אינטערעסאנטע נושא פאר זיך ווער דער מחבר איז און אין וואסארא סביבה האט ער געלעבט, - אויף דעם קומט טאקע צו זאגן "אן אינטערעסאנטער און זאכליכער סובדזשעקט אבער בכלל נישט קיין שומו שמים",

אבער ביי זוהר איז עס יא א שומו שמים, ס'נישט סתם א אינטערעסאנטע ביבליאגראפישע/ביאגראפישע חקירה, ס'איז דא דא א חלק "זיוף" וואס דו לאזסט אויס, אלעס וואס דו וועסט ברענגען צו באשטעטיגן די אמת און קדושה און סמכות פונעם זוהר, וועט נאר שטערקער מאכן די קשיא, ווי קען אזא ספר האבן אונטער זיך אזא פעקל? די ווארט "זיוף" איז אפשר נישט ממש אין פלאץ, כל זמן מיר האלטן אז די תוכן איז אמת און הייליג, אבער א פעקל איז עס זיכער, א פארנארונג איז עס זיכער, און א בושה איז עס זיכער.

 

[וחי בהם]

אנטשולדיגט , ווייל איך האב מקצר גיוועהן במקום שאמרו להאריך, זעהן אויס די ווערטער נישט קלאהר,די כוונה איז אז ווער עס איז רגיל אין די לימוד פון תלמוד, ווייס אז דער נאהמען פון דעם מחדש פון א סברא אדער הלכה, וואס בעצם איז א המשך פון א שלשלת פון ארגומענטן און דיבעיטס צו קומען צו א מסקנא, און אפט מאהל חוזר חלילה ביז עס איז נאכאמאהל חוזר וניעור, אין אזוי גייט די המשך פון תורה שבעל פה,ווי די הלכה האט א יסוד אבן פנה, און אויף דעם בויען זיך בנינים מדור לדור,
און אלעס גייט אריין בכלל כל מה שתלמיד ותיק עתיד לחדש ניתנה מסיני/ די גמרא איז א המשך פון משנה און די תוספות א המשך פון די גמרא און שפעטער איז דא המשכים אין מהרש״א
ביז פלתי ,נתיבות, קצות , רבי חיים , חזון אי״ש וכו׳
ממילא איז דער נאהמען רבי יעקב מאורליינש, נישט
שטארק וויכטיג , און דער מגיד שיעור וואס האט זיך גישטעלט חקר׳ן ווער און ווי דאס איז, איז באמת מיסינג דע פוינט,וואס דארף זיין, לאמיר פארשטיין וואס ער זאגט ,לאמיר זעהן צו יעצט שטימט די מימרא פון רב אשי וואס פרעגט אפ אמימר ,- נאכדעם אז מען פארשטייט ,איז מען דן ווער איז דער רבי יעקב,וואס האט ער געטהון אין אורליינש,
פון וועלכע אורליינש רעדט מען, פון די דייטשע אדער די ענגלישע , זייער אינטערעסאנט צו וויסען מבטן מי יצאו הדברים,אבער צו די עצם ריכטיגקייט פון די ווערטער איז עס נישט נוגע, עס איז נאר נוגע וואס מען האט מחדש גיוועהן, און ווי אזוי עס פיט אין די סוגיא פון סדר האונות , ומכאן לענינינו די מסורת הקבלה אין די ספרי זוהר , זענען עלטער פון די מחברים פון די זוהר, - עס איז קלאהר אין די גמרא חגיגה און כתובות און נאך, אז עס איז גיוועהן א חכמת נסתר ביי אונזערע תנאים און מסברא אויך שוין בימי הנביאים, און אז דער רמ״ק מיט דער אר״י זענען גיקומען, ארי נחית מן שמיא, און זיי האבען מאיר גיוועהן עיני חכמים, אז די ווערטער פון זוהר איז א המשך צו כל הקודש לנו, די מסורת הספירות ומכילי רחמים ומשם יושפע לנו שפע ווי מען דערמאנט אין יהי רצון פאר הנחת תפילין ( דעם יהי רצון ווייסט מען אויך נישט פונקטליך ווער עס איז דער מחבר) איז דער זוהר קדוש וכל קדושיו עמו דער עטרת צביאון היכל ברכה וואס האבען זיך גיקאכט אין זוהר,אזוי אויך דער בעל הסולם, ווי זיי האבען אלע גיהאט די חרדת קודש און הרגשת אש בוערת לאהבה וליראה את ה׳ איז ממילא דער געטהועכץ און וויכוח ווער פונקטליך עס האט מחבר גיוועהן דער זוהר ( רבי שמעון זיכער נישט ) אן אינטערעסאנטער און זאכליכער סובדזשעקט אבער בכלל נישט קיין שומו שמים
כל הספרים קודש וספרי זוהר קודש קדשים
ותן לחכם ויחכם

Click to shrink...

איר פֿאַרמישט עטלעכע זאַכן צוזאַמען וואָס זענען נישט פֿאַרבונדן איינס מיט דעם אַנדערן.

עס איז דא אַן ענין פֿון מסורה: רעליגיעזע ענינים וואָס גייען אַריבער פֿון דור צו דור. די רעליגיע פֿון כלל ישׂראל גייט, לויט דער אמונה, פֿון הר סיני. די קבלה, ווי זי ווערט געמאָלן אין זוהר, האָט כּמעט נישט קיין שײַכות צו ספֿר יצירה אָדער צו דער קבלה פֿון חז"ל, נאָר דאָס איז אַ נײַע גילוי פֿון דער צײַט פֿון דער המצאה פֿון ספֿר הבהיר אויפֿן נאָמען פֿונעם תּנא רבי נחוניא, אין וועלכער עס ווערט צום ערשטן מאָל פּרטימדיק באַשריבן די קבלה פֿון די ספֿירות. רובֿ פֿון די ראשונים האָבן געהאַלטן אַז דאָס איז אַ נײַע תּורה, און ערשט נאָכן ספֿר הזוהר, וואָס איז אַ סיכום פֿון אַ סך קבלה־חדרים מיט גרויסע חידושים פֿון משה ליאָן וואָס האָט צוגעשריבן זײַנע ווערטער צו רשב"י, איז דאָס באַשטימט געוואָרן במשך פֿון די דורות אַז דאָס איז אַ ספֿר פֿון חז"ל.

אין יעדער רעליגיע זײַנען דאָ מענטשן וואָס זוכה זײַנען צו גילויים "אנשי רוח" וואָס קענען נעמען אַ קליינעם ענין און שרײַבן דערויף ספֿרים אָן סוף, און געבן אַ פּירוש אָדער אַ נײַע פֿאָרעם צו זאַכן וואָס זענען בײַ זיי געהאַלטן געוואָרן פֿאַר הייליקע. צום בײַשפּיל, דער בעל השערי אורה האָט געשריבן אַ קבלישן פּירוש אויפֿן מורה נבוכים, און רבי יעקב עמדין האָט געשריבן אויף די ספֿרים פֿונעם לעצטן: ""זה דבר זר שתלה המחבר הלז חכמת הקבלה במי שלא היה לו בה חלק ונחלה"". און אַזוי ווי דער בריסקער רב האָט געשריבן מפֿולפּלדיקע פּירושים אויפֿן רמב"ם וואָס יעדער לומד פֿאַרשטייט אַז דער רמב"ם האָט דאָס נישט געמיינט.

די זעלבע זאַך: רבינו האר"י האָט אַנטוויקלט אַ נײַע תּורה פֿון העלאת הניצוצות אויס פֿון דיוקים אין ספֿר הזוהר און אַ ברייטע סיסטעם פֿון זיווגים עליונים וואָס האָבן אַ רמז אין זוהר. און אַזוי ווי מע האָט געפֿונען אַ סך בלבול אין די כתבים פֿון ר' חיים וויטאַל וואָס דער אַר"י אַליין האָט געהייסן נישט צו לערנען אין זיי, האָט דער רש"ש אויפֿגעבויט אַ ברייטע סיסטעם פֿון דערקלערונגען, אַז עס זײַנען דאָ זיווגים וואָס ווערן געמאַכט יעדן טאָג, און עס זײַנען דאָ זיווגים וואָס ווערן געמאַכט אַמאָל אין דרײַ טעג, וכדומה. און דער בעל הסולם, וואָס איז טאַקע געווען אַיש קדוש , וועלכער האָט געהאַט נייגונגען פֿון גלײַכקייט אַז יעדער דאַרף לעבן איינער פֿאַרן אַנדערן, האָט געבויט די גאַנצע תּורת האר"י אויפֿן יסוד פֿון דעם אַז די שבירה אין די וועלטן איז געווען צוליב "רצון לקבל" און אַזוי ווײַטער. און די חסידות האָט גענומען פֿון תּורת האר"י הויפּטזעכלעך דעם ענין, אַז יעדער מענטש און יעדער מצווה האָט אַ השפּעה אין די וועלטן.

איצט, דאָ אין דעם פֿאָרום פֿירן מיר אַן אָפֿענעם דיון צו וויסן יעדער זאַך פֿון וואַנען איר מקור, און מיר רעספּעקטירן אַלע צדיקים.

 

[אמנון]

@וחי בהם, ווען איר שרייבט אין אייער אייגענע שפראך אן א טראנסלאטאר וואלט געווען גרינגער צו ליינען.

 

[וחי בהם]

@וחי בהם, ווען איר שרייבט אין אייער אייגענע שפראך אן א טראנסלאטאר וואלט געווען גרינגער צו ליינען.

Click to shrink...

סיז מיר שווער צו שרייבען באריכות אוף אידיש

 

[אמנון]

סיז מיר שווער צו שרייבען באריכות אוף אידיש

Click to shrink...

מיר וואלט געווען גרינגער צו ליינען אין לשה"ק, ביי אזא נושא וואו די אידישע טערמינען הערן זיך פרעמד.

 

[ריבי]

איר פֿאַרמישט עטלעכע זאַכן צוזאַמען וואָס זענען נישט פֿאַרבונדן איינס מיט דעם אַנדערן.

עס איז דא אַן ענין פֿון מסורה: רעליגיעזע ענינים וואָס גייען אַריבער פֿון דור צו דור. די רעליגיע פֿון כלל ישׂראל גייט, לויט דער אמונה, פֿון הר סיני. די קבלה, ווי זי ווערט געמאָלן אין זוהר, האָט כּמעט נישט קיין שײַכות צו ספֿר יצירה אָדער צו דער קבלה פֿון חז"ל, נאָר דאָס איז אַ נײַע גילוי פֿון דער צײַט פֿון דער המצאה פֿון ספֿר הבהיר אויפֿן נאָמען פֿונעם תּנא רבי נחוניא, אין וועלכער עס ווערט צום ערשטן מאָל פּרטימדיק באַשריבן די קבלה פֿון די ספֿירות. רובֿ פֿון די ראשונים האָבן געהאַלטן אַז דאָס איז אַ נײַע תּורה, און ערשט נאָכן ספֿר הזוהר, וואָס איז אַ סיכום פֿון אַ סך קבלה־חדרים מיט גרויסע חידושים פֿון משה ליאָן וואָס האָט צוגעשריבן זײַנע ווערטער צו רשב"י, איז דאָס באַשטימט געוואָרן במשך פֿון די דורות אַז דאָס איז אַ ספֿר פֿון חז"ל.

אין יעדער רעליגיע זײַנען דאָ מענטשן וואָס זוכה זײַנען צו גילויים "אנשי רוח" וואָס קענען נעמען אַ קליינעם ענין און שרײַבן דערויף ספֿרים אָן סוף, און געבן אַ פּירוש אָדער אַ נײַע פֿאָרעם צו זאַכן וואָס זענען בײַ זיי געהאַלטן געוואָרן פֿאַר הייליקע. צום בײַשפּיל, דער בעל השערי אורה האָט געשריבן אַ קבלישן פּירוש אויפֿן מורה נבוכים, און רבי יעקב עמדין האָט געשריבן אויף די ספֿרים פֿונעם לעצטן: ""זה דבר זר שתלה המחבר הלז חכמת הקבלה במי שלא היה לו בה חלק ונחלה"". און אַזוי ווי דער בריסקער רב האָט געשריבן מפֿולפּלדיקע פּירושים אויפֿן רמב"ם וואָס יעדער לומד פֿאַרשטייט אַז דער רמב"ם האָט דאָס נישט געמיינט.

די זעלבע זאַך: רבינו האר"י האָט אַנטוויקלט אַ נײַע תּורה פֿון העלאת הניצוצות אויס פֿון דיוקים אין ספֿר הזוהר און אַ ברייטע סיסטעם פֿון זיווגים עליונים וואָס האָבן אַ רמז אין זוהר. און אַזוי ווי מע האָט געפֿונען אַ סך בלבול אין די כתבים פֿון ר' חיים וויטאַל וואָס דער אַר"י אַליין האָט געהייסן נישט צו לערנען אין זיי, האָט דער רש"ש אויפֿגעבויט אַ ברייטע סיסטעם פֿון דערקלערונגען, אַז עס זײַנען דאָ זיווגים וואָס ווערן געמאַכט יעדן טאָג, און עס זײַנען דאָ זיווגים וואָס ווערן געמאַכט אַמאָל אין דרײַ טעג, וכדומה. און דער בעל הסולם, וואָס איז טאַקע געווען אַיש קדוש , וועלכער האָט געהאַט נייגונגען פֿון גלײַכקייט אַז יעדער דאַרף לעבן איינער פֿאַרן אַנדערן, האָט געבויט די גאַנצע תּורת האר"י אויפֿן יסוד פֿון דעם אַז די שבירה אין די וועלטן איז געווען צוליב "רצון לקבל" און אַזוי ווײַטער. און די חסידות האָט גענומען פֿון תּורת האר"י הויפּטזעכלעך דעם ענין, אַז יעדער מענטש און יעדער מצווה האָט אַ השפּעה אין די וועלטן.

איצט, דאָ אין דעם פֿאָרום פֿירן מיר אַן אָפֿענעם דיון צו וויסן יעדער זאַך פֿון וואַנען איר מקור, און מיר רעספּעקטירן אַלע צדיקים.

Click to shrink...

דיין קאנדענסירונג פון די מהלכים אין די וועגן פון די מקובלים איז אימפרעסיוו , און מען דארף זיך נעמען צייט צו אנאליזירן , ועוד חזון , עס זעהט אויס אז אונז זעמער אלע מסכים,אז די קבלה האט א המשך מימים קדמונים פאר די גילוי הזוהר, און אזוי ווי יעדע
לימוד טהוט עס זיך דעוועלאפען מדור דור, ביז ימינו אלה,ווי עס ווערקען מקובלים מחדשים ווי הרב מארגענשטערן ,אין אנדערע, כולם אהובים .און די ספרי זוהר זענען פון די יסודות פון די חכמה המסורה לחכם ומבין מדעתו .

 

[ריבי]

@ריבי, איך שטים צו צו יעדע ווארט, אבער ס'איז נישט קיין ענטפער, פארקערט,

דו רעדסט כאילו די נושא איז ווער ס'איז דער מחבר פון ספר הקנה, - הן אמת אז וויבאלד דער ספר הקנה איז אנגענומען אלס הייליג (טראץ די גאר מאדנע תוכן) דארף אונז נישט עכט אנגיין צי דער מחבר איז ר' אביגדור קרא אדער א מקובל פון ביזאנטין, און נאכאלץ איז עס גאר א אינטערעסאנטע נושא פאר זיך ווער דער מחבר איז און אין וואסארא סביבה האט ער געלעבט, - אויף דעם קומט טאקע צו זאגן "אן אינטערעסאנטער און זאכליכער סובדזשעקט אבער בכלל נישט קיין שומו שמים",

אבער ביי זוהר איז עס יא א שומו שמים, ס'נישט סתם א אינטערעסאנטע ביבליאגראפישע/ביאגראפישע חקירה, ס'איז דא דא א חלק "זיוף" וואס דו לאזסט אויס, אלעס וואס דו וועסט ברענגען צו באשטעטיגן די אמת און קדושה און סמכות פונעם זוהר, וועט נאר שטערקער מאכן די קשיא, ווי קען אזא ספר האבן אונטער זיך אזא פעקל? די ווארט "זיוף" איז אפשר נישט ממש אין פלאץ, כל זמן מיר האלטן אז די תוכן איז אמת און הייליג, אבער א פעקל איז עס זיכער, א פארנארונג איז עס זיכער, און א בושה איז עס זיכער.

Click to shrink...

מודה אני לדבריך , אז דער חלק באדערט , שקר אין לו רגלים,און ווי הייליג דער זוהר איז , וואלט וועהן גיוועהן פאסיג אז מען זאל טוישן דעם ניגון און סטעיטמענט, אז דער מחבר איז רבי שמעון בן יוחאי , מען דארף אויס לערנען אז דאס איז א חיבור פון ראשונים כמלאכים, וואס האבען גילעבט אין די צייטען פון רשב״א - און מען איז נישט קלאהר ווער פונקטליך ,צו רבי משה דיליאון צו דער בעל שערי אורה רבי יוסף אבן גיקטליה מיט א חבריא,זענען די מחברים , און עס איז נתקבל גיווארן אלץ א ספר קדוש , פונקט ווי דער אור החיים הקדוש .
אמת לעולם תכון .

 

[אמנון]

מודה אני לדבריך , אז דער חלק באדערט , שקר אין לו רגלים,און ווי הייליג דער זוהר איז , וואלט וועהן גיוועהן פאסיג אז מען זאל טוישן דעם ניגון און סטעיטמענט, אז דער מחבר איז רבי שמעון בן יוחאי , מען דארף אויס לערנען אז דאס איז א חיבור פון ראשונים כמלאכים, וואס האבען גילעבט אין די צייטען פון רשב״א - און מען איז נישט קלאהר ווער פונקטליך ,צו רבי משה דיליאון צו דער בעל שערי אורה רבי יוסף אבן גיקטליה מיט א חבריא,זענען די מחברים , און עס איז נתקבל גיווארן אלץ א ספר קדוש , פונקט ווי דער אור החיים הקדוש .
אמת לעולם תכון .

Click to shrink...

איר פארשטייט האפנטליך אז דאס איז נישט בכדי שיעשו... (כ'רעד נישט פון פראקטישן זין, וואס איז אפגערעדט, נאר אפילו טעארעטיש איז נישטא קיין עכטע הסבר וואס מ'קען געבן פארן המון עם אויפן זוהר, און זיכער נישט אויף דעם אר"י וכו' וואס האט עס אנגענומען כפשוטו).

 

[וחי בהם]

ר' יצחק סגי נהור במכתבו אל הרמב"ן ורבינו יונה כתב ומן הדרך הטוב והדרך החיים שלא להתפלל כי אם לאדון הכל יתעלה שהוא עילת כל העילות וסבת כל הסבות ואנחנו קבלנו כי עילת העילות היא כ"ע [כתר עליון]. ע"כ.

ומאידך אחד מיסודות קבלת הזוהר, שיש לעבוד ולברך את ה' הנקרא זעיר אנפין ודרכו עובר התפילה לא"ס. וכן לשון הזוהר אד"ר: וּמֵאֲתָר דְּשֵׁירוּתָא (תפילה) אִשְׁתְּכַח אִקְרֵי אַתָּה, וְאִקְרֵי אָב. דִּכְתִּיב, (ישעיה סג) כִּי אַתָּה אָבִינוּ. בְּאַגַּדְתָּא דְּבֵי רַב יֵיבָא סָבָא, כְּלָלָא דְּכֹלָּא, זְעֵיר אַנְפִּין אִקְרֵי אַתָּה. עַתִּיקָא קַדִּישָׁא דְּאִתְכַּסְיָיא, אִקְרֵי הוּא.

ואמנם גדולי המקובלים מזמן האחרונים כתבו כבזוהר, אלא ביארו שמכוונים לא"ס המלובש בז"א. וז"ל בספר כסא מלך: אם יתפלל אדם לזו"ן הרי נאמר בכל קראינו אליו' ודרשו אליו ולא למידותיו, ואם יתפלל לא"ס אין תפילתו תפילה כי לית קול ודבור תפיסא ביה כלל ולית מחשבתא תפיסא ביה כלל רק מחשבת מציאותו מכח פעולותיו, אבל עיקר התפילה לז"א מכח אור הא"ס שבתוכו נשמת כל החיים.

ומ"מ קשה להשית כל זה על חז"ל שלא מצינו בשום מקום לא בתנ"ך ולא בתלמוד שהקב"ה הוא "זעיר אנפין", שאליו יש להתפלל. ובפרט התנא הק' רשב"י שכ"כ נזהר מפני כזה, עד שאמר (סנהדרין ס"ג.) שהמשתף שם שמים ודבר אחד נעקר מן העולם, ושתופי שם שמים לדבר אחר טפי חמיר ממאן דכפר בשם שמים לגמרי רח"ל (יד רמה שם), ואם שוודאי המקובלים כיוונו בלתי לה' לבדו, וגם בזוהר מצינו שהזהיר שעיקר הכוונה לעלת העלות וכו', היה צריך למצוא את רשב"י או שאר תנאים או גאונים לומר כן בפירוש בתלמוד לאלפינו בינה כיצד יתקבלו לפני ה' התפילות לרצון, ושלא יתפללו חלילה לשווא, אלא שבזמן חז"ל לא כינו את ה' אין סוף כנז"ל, ולא מצינו שהתפללו לא"ס המלובש בז"א. אמנם וודאי שכל הצדיקים והמקובלים כוונו לשם שמים וה' אחד ושמו אחד. ואחד המרבה ואחד הממעיט וכו'.


מכל מקום התפללתי רבות בשנים לאין סוף שמתלבש בזעיר אנפין ואין עונה. וכמו ההבטחה שכל הקורא המכתב של ר' שמשון בערב פסח לא ניזוק.

אחר כל חידושי המקובלים. שצריך להאמין שנגלו להם כל תעלומות עולם, איזה גילוי יוצא דופן הכניסו בעולמינו האם המציאו איזה חידוש בידיעת תהלוכות העולם כדי שימציאו איזה תרופה למכאובות העולם. אפילו איך נראה וממה מורכב העולם הזה נשארו עם אש רוח מים עפר של אריסטו, ואיך אאמין שידעו מה נעשה בעולמות העליונים?

ובמחילת כבוד האר"י כבר בתחילת חיבורו כותב שבת יענה מחממת הביצים על ידי ראייתה, והוא משגה .

 

[ריבי]

מיר וואלט געווען גרינגער צו ליינען אין לשה"ק, ביי אזא נושא וואו די אידישע טערמינען הערן זיך פרעמד

Click to shrink...

ר' יצחק סגי נהור במכתבו אל הרמב"ן ורבינו יונה כתב ומן הדרך הטוב והדרך החיים שלא להתפלל כי אם לאדון הכל יתעלה שהוא עילת כל העילות וסבת כל הסבות ואנחנו קבלנו כי עילת העילות היא כ"ע [כתר עליון]. ע"כ.

ומאידך אחד מיסודות קבלת הזוהר, שיש לעבוד ולברך את ה' הנקרא זעיר אנפין ודרכו עובר התפילה לא"ס. וכן לשון הזוהר אד"ר: וּמֵאֲתָר דְּשֵׁירוּתָא (תפילה) אִשְׁתְּכַח אִקְרֵי אַתָּה, וְאִקְרֵי אָב. דִּכְתִּיב, (ישעיה סג) כִּי אַתָּה אָבִינוּ. בְּאַגַּדְתָּא דְּבֵי רַב יֵיבָא סָבָא, כְּלָלָא דְּכֹלָּא, זְעֵיר אַנְפִּין אִקְרֵי אַתָּה. עַתִּיקָא קַדִּישָׁא דְּאִתְכַּסְיָיא, אִקְרֵי הוּא.

ואמנם גדולי המקובלים מזמן האחרונים כתבו כבזוהר, אלא ביארו שמכוונים לא"ס המלובש בז"א. וז"ל בספר כסא מלך: אם יתפלל אדם לזו"ן הרי נאמר בכל קראינו אליו' ודרשו אליו ולא למידותיו, ואם יתפלל לא"ס אין תפילתו תפילה כי לית קול ודבור תפיסא ביה כלל ולית מחשבתא תפיסא ביה כלל רק מחשבת מציאותו מכח פעולותיו, אבל עיקר התפילה לז"א מכח אור הא"ס שבתוכו נשמת כל החיים.

ומ"מ קשה להשית כל זה על חז"ל שלא מצינו בשום מקום לא בתנ"ך ולא בתלמוד שהקב"ה הוא "זעיר אנפין", שאליו יש להתפלל. ובפרט התנא הק' רשב"י שכ"כ נזהר מפני כזה, עד שאמר (סנהדרין ס"ג.) שהמשתף שם שמים ודבר אחד נעקר מן העולם, ושתופי שם שמים לדבר אחר טפי חמיר ממאן דכפר בשם שמים לגמרי רח"ל (יד רמה שם), ואם שוודאי המקובלים כיוונו בלתי לה' לבדו, וגם בזוהר מצינו שהזהיר שעיקר הכוונה לעלת העלות וכו', היה צריך למצוא את רשב"י או שאר תנאים או גאונים לומר כן בפירוש בתלמוד לאלפינו בינה כיצד יתקבלו לפני ה' התפילות לרצון, ושלא יתפללו חלילה לשווא, אלא שבזמן חז"ל לא כינו את ה' אין סוף כנז"ל, ולא מצינו שהתפללו לא"ס המלובש בז"א. אמנם וודאי שכל הצדיקים והמקובלים כוונו לשם שמים וה' אחד ושמו אחד. ואחד המרבה ואחד הממעיט וכו'.


מכל מקום התפללתי רבות בשנים לאין סוף שמתלבש בזעיר אנפין ואין עונה. וכמו ההבטחה שכל הקורא המכתב של ר' שמשון בערב פסח לא ניזוק.

אחר כל חידושי המקובלים. איזה גילוי יוצא דופן הכניסו בעולמינו האם המציאו איזה חידוש בידיעת תהלוכות העולם כדי שימציאו איזה תרופה למכאובות העולם. אפילו איך נראה וממה מורכב העולם הזה נשארו עם אש רוח מים עפר של אריסטו, ואיך אאמין שידעו מה נעשה בעולמות העליונים?

ובמחילת כבוד האר"י כבר בתחילת חיבורו כותב שבת יענה מחממת הביצים על ידי ראייתה, והוא משגה .

Click to shrink...

גאט זאל דיך בענטשן, פון דארט ווי די ברכות קומען
ביי מיר איז ברור, אז אלעס פון עילת העילות מוכתר
בכתר עליון אין איין גאט - זאלען זיך די מקובלים מוטשען אין אויס גראהדען די סתירות , וואס זיי האבען זיך אליינס באשאפען מיט זייער צוהיצטער התלהבות, דער ריב״ש האט שוין גיהאט קריטיק אויף די חשבונות פון די ספירות און זייערפונקטליכע פאנקשענס לויט די מקובלים - ער זאגט די קריסטען האבע אפראבלעם פון אמונת שילוש - טריניטי - און מען דארף נזהר זיין ביי קבלה נישט אריינצופאלען און אמונת עשור און ער ברענגט בשם רבי שמשון מקינון אז נאך אלע לימודים פון כוונות על פי קבלה האט ער מתפלל גיוועהן מיט פירוש המילות כפשוטו
ןאנן מה נענה אבתריה

 

[וחי בהם]

מקור טבילה לטהורים בערב שבת

מקור הדברים מדברי הזוהר (פ' תרומה דף קלו) וכתוב שם: רב המנונא סבא כד הוה סליק מנהרא במעלי שבתא וכו'

שער הכוונות: ואחר קריאת הפרשה היה טובל הטבילה של ערב שבת הנזכר בספר הזהר פר' תרומה ד' קל"ו ע"ב (ח"ב קלו, ב) דרב המנונא סבא ע"ה הוה סליק מנהרא בכל ערב שבת כו'.

 

[ריבי]

מקור טבילה לטהורים בערב שבת

מקור הדברים מדברי הזוהר (פ' תרומה דף קלו) וכתוב שם: רב המנונא סבא כד הוה סליק מנהרא במעלי שבתא וכו'

שער הכוונות: ואחר קריאת הפרשה היה טובל הטבילה של ערב שבת הנזכר בספר הזהר פר' תרומה ד' קל"ו ע"ב (ח"ב קלו, ב) דרב המנונא סבא ע"ה הוה סליק מנהרא בכל ערב שבת כו'.

Click to shrink...

פארשטייט זיך מען רעדט פון טבילה במקוה,
אבער פאר דעם איז דא תקנת חז״ל, אויף רחיצה במים חמים פניו ידיו ורגליו,און אויך חפיפת הראש,
די טבילה נאכדעם איז שוין פון די מקובלים .