- זיך איינגעשריבן
- סעפ. 8, 2024
- מעסעדזשעס
- 96
- רעאקציע ראטע
- 353
כ'בין געווען היינט מיט די משפחה כפרות שלאגן אזוי ווי מ'פירט זעך, יעדעס יאר האב איך די זעלבע אויפשוידערישע געפילן פון רחמנות אויף די אומבאהאלפענע טשיקענס, און יעדעס מאל טראכט איך ווי שיין ס'וואלט געווען צי גיין ערגעץ אָפסטעיט צו א פעמילי פארם צו מקיים זיין דעם מנהג.
היינט אבער האט זיך מיר אנגעהויבן א שמועס אין מחשבה איבער דעי פילינג וואס כ'האב געהאט. פון איין זייט איז טאקע געפערליך די וועג וויזוי די באשעפענישן ווערן באהאנדלט, אבער כ'האב זיך געכאפט אז דעיס קומט ממילא פאר אין די טשיקן פעקטארי פארמס, און איך בין דער וואס קויפט כסדר די פלייש, סאָו די גאנצע זאך איז נאר אז יעצט זעה איך מיט די אויגן וואס ס'קומט פאר סאו פיל איך שלעכט פאר זיי, און כ'קען באשטיין נישט צוצוקוקן דע פּראסעס,
אויך האב איך געטראכט אז מיין גיין צו א פארם ערגעץ אפסטעיט גייט נישט העלפן קיין איין טשיקן עניוועי, סאו צו וואס זאלעך מיך מטריח זיין? נאר צו אוואוידען דעי געפיל פון רחמנות? נעע, סאיז יצא שכרו בהפסדו.
נאכדעם האב איך געהאט א שטיקל ראיה פון די נאציס, דעי נידריג ראנגיקע אפיצירן האבן באמת נישט געקענט טון קיין סאך אפצושטעלן די רציחות, מיט דעם אלעם באשולדיגט מען זיי אין זיין א חלק פון די קריים.
ס'איז ביי מיר געבליבן נאגן די שאלה אין קאפ, אויב איינער האט עפעס מחשבה צוצולייגן וואלט איך אפפרישיעטעד.
איך וועל צולייגן מיינע צוויי סענט, וואס איך געדענק פון ווען איך בין געווען א קינד בערך זעקס יאר אלט, פון דעם גאנצן טאג ערב יום כיפור, ווי וואנדערנדיג ארום מיט קוויטלען צו רעבע׳ס אין די ערנסטע סעודות דאס אליין איז א מעשה פאר זיך, איך וועל זיך באציען אויף די פארטאגס 4 אזייגער ווען איך בין אויפגעוועקט געווארן צו כפרות דורך מיין עלטערן ברודער,
איך ווייס נישט ווי אזוי אראפצולייגן די סצענע, פון איין זייט די עקסייטמענט געמישט מיט מיעסע איבעל אזש איך האב כמעט געוואלט ברעכן, און פון דער אנדער זייט די רציחה פונעם שוחט, ווען ער נעמט די קוויטשעדיגע טשיקען בייגט איין איר האלז אין מיט איר לעצטען קוויטש שניידט אריין אין איר האלז און טראסקעט איר אריין אינעם קאן, וואס פאלגט נאך מיט א שווערע געווארפעריי געראנגל פאר איר לעבן וואס איז שוין סייווי פארזיגעלט,אין דאס זעלבע חזר׳ט זיך איבער אין איבער.
איך האב פון איין זייט געוואלט שרייען ״רשע אכזר רוצח״ מיט אלע מיינע כוחות, און פון דער אנדערער זייט בין איך געווען ווי צוגענאגלט צו דער סצענע, און איראניש האב איך נישט געוואלט אז עס זאל זיך ענדיגן, איך האב נישט געקענט אראפנעמען מיינע אויגן פונעם סצענע, איך בין געשטאנען שטיל און אבזערווירט די מאסן רציחה מיט א פינקטליכקייט, איך געדענק ווי איך פלעג באטראכטן איעדע טשיקען באזונדער פיל מיט רחמנות - אין כ׳האב זיי נישט געקענט קוקען אין די אויגן היתכן ווי אזוי איך לאז דאס צו, כאטש איך בין נישט געווען ביכולת צו טון עפעס דאס אפצוהאלטן סייווי,
איך האב ממש געשוואוירן אז פלייש וועל איך קיינמאל נישט צורירן, ביז די ריאליטעט האט מיך געכאפט ווען מיינע עלטערן האבן מיר געצווינגען אויסליידיקן מיין טעלער שפעטער אין טאג,
איך האב נישט געוויסט אז עס עקזיסטירט אזא זאך ווי וועגאניזם, און פאר די סיבה עסן זיי טאקע נישט קיין פלייש, אולי איך וואלט געווען אינפארמירט, וואלט עס מיר אביסל געטרייסט - יתכן
לעצט רעדאגירט: